ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 400

บทที่ 400 ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ

เจียงสื้อสื้อไม่กล้าเชื่อข่าวนี้จริงๆ ยืนอึ้งตะลึงอยู่กับที่

เห็นเธอตื่นตะลึงอย่างนั้น จิ้นเฟิงเฉินยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว มองหมอแล้วถามว่า　“ขอสอบถามหน่อยครับคุณหมอมีหวังกี่เปอร์เซ็นต์ที่จะฟื้นขึ้นมา”

คุณหมอเปิดประวัติของฟางเสว่มั่นแล้วพูดว่า “คนไข้ตอนนี้จุดที่บวมในสมองยุบตัวลงมากแล้ว โอกาสที่จะฟื้นขึ้นมาประมาณห้าสิบเปอร์เซ็นต์ขึ้นไปค่ะ”

เจียงสื้อสื้อได้ยินทั้งตกใจทั้งดีใจ ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ถือเป็นโอกาสที่สูงมากแล้ว

อย่างนั้นก็แสดงว่าแม่ของเธอยังสามารถฟื้นขึ้นมาได้ เธอเอ่ยถามอย่างแทบจะทนรอไม่ไหว　“อย่างนั้นตอนนี้อาการของแม่ฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ”

คุณหมอดันกรอบแว่นที่อยู่บนสันจมูกแล้วพูดว่า：“ความจริงแล้วครั้งนี้ที่คนไข้ฟื้นตัวได้เร็วแบบนี้ ก็เพราะได้ความช่วยเหลือจากท่านประธานจิ้น

ช่วงแรกประธานจิ้นให้คนส่งอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัยมาหนึ่งชุด ให้ผลที่ดีมากในการรักษาผู้ป่วย

บวกกับผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางที่มาทำการรักษาคุณฟางดังนั้นอาการของคนไข้จึงดีขึ้นมาโดยตลอด แต่ทางเราแจ้งพวกคุณช้าไปเท่านั้น ในเมื่อตอนนี้พวกเราก็มีความมั่นใจมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว จึงกล้าแจ้งพวกคุณ ”

หลังจากได้ฟังที่คุณหมอบอก เจียงสื้อสื้อรู้สึกซาบซึ้งมาก คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะแอบช่วยเธอ อาการป่วยของแม่เป็นความกังวลใจของเธอมาโดยตลอด

หากครั้งนี้แม่ฟื้นขึ้นมาได้จริงๆ เช่นนั้นเท่ากับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากที่สุด

เธอถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว ชาติที่แล้วเธอคงช่วยชีวิตทางช้างเผือกเอาไว้ จึงได้มาเจอผู้ชายอย่างจิ้นเฟิงเฉิน

หางตากลั้นของเหลวใสที่ไหลออกมาไม่อยู่ เจียงสื้อสื้อยิ้มพลางปาดน้ำตา เอ่ยเบาๆว่า“ขอบคุณนะคะ เฟิงเฉิน”

เห็นน้ำตาที่หางตาของเธอ จิ้นเฟิงเฉินจึงเอ่ยว่า“คุณเป็นเมียผม จะมาพูดขอบคุณอะไร แม่ของคุณก็คือแม่ของผม จะว่าไปแล้ว ไม่รู้ว่าถ้าแม่ยายตื่นขึ้นมาแล้วจะชอบลูกเขยอย่างผมหรือเปล่า”

ถูกเขากระเซ้าเหย้าแหย่ เจียงสื้อสื้อจับมือจิ้นเฟิงเฉินแน่น เอ่ยอย่างจริงจังว่า：“วางใจเถอะค่ะ แม่ฉันต้องชอบคุณ แน่นอน”

“ทั้งสองหากไม่มีธุระอะไร ฉันขอตัวก่อนนะคะ พวกคุณเข้าไปพูดคุยกับคนไข้ได้นะคะ ตอนนี้เธอน่าจะมีสติสัมปชัญญะอยู่”

หลังจากคุณหมอพูดจบก็เดินจากไป

มองผ่านประตูหน้าต่าง เจียงสื้อสื้อสามารถมองเห็นพยาบาลกำลังเช็ดตัวให้แม่เธออยู่ รอจนพยาบาลออกมา เจียงสื้อสื้อจึงพาจิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไป

ตอนที่เจียงสื้อสื้อเห็นใบหน้าของแม่ ก็เกิดความซาบซึ้ง ตอนนี้ใบหน้าของฟางเสว่มั่นไม่ได้ดูซีดเซียวแบบคนป่วยอีกแล้ว มีใบหน้าที่มีเลือดฝาดแบบคนธรรมดามาแทนที่ ก็เหมือนคนปกติที่กำลังนอนหลับ

นั่งอยู่หน้าเตียงคนไข้ของฟางเสว่มั่น เจียงสื้อสื้อเอ่ยออกมาอย่างอดไม่ได้ว่า　“แม่คะ แม่รู้มั้ย หมอบอกว่าแม่มีโอกาสจะฟื้นขึ้นมาได้แล้วนะ แม่นอนมานานแล้วควรจะตื่นได้แล้วนะคะ หนูคิดถึงแม่มาก”

ต่อหน้าฟางเสว่มั่นเจียงสื้อสื้ออ่อนแอมาโดยตลอด เป็นคนบอบบางไม่เข้มแข็ง

ตอนนั้นที่ต้องเผชิญหน้ากับเสือสิงห์กระทิงแรดกลุ่มนั้นของตระกูลเจียง เธอไม่มีทีท่าว่าจะถอยเลย แต่ตอนนี้เห็นแม่ที่นอนมีเครื่องช่วยหายใจเสียบอยู่อย่างนี้ เจียงสื้อสื้อกลัวมาก เธออยากให้คนที่นอนอยู่ตรงนี้เป็นตนเอง รับความเจ็บปวดทรมานแทนแม่ของเธอ

“สื้อสื้อ อย่าห่วงเลย คุณน้าต้องตื่นขึ้นมาแน่นอน” จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างๆโอบเธอเอาไว้แน่น

เช็ดน้ำตาบนใบหน้า เจียงสื้อสื้อลากจิ้นเฟิงเฉินเข้ามา พูดกับฟางเสว่มั่นว่า：“แม่คะ เมื่อก่อนแม่คอยเป็นห่วงตลอดว่าต่อไปหนูจะหาผู้ชายแบบไหนมาเป็นแฟน