ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 406

บทที่ 406 อยู่ห่างๆ ฉัน

เธอนั้นได้เอาผลตรวจแล้วก็ไปที่ที่หลานซือเฉินอยู่

“ฉันจะแต่งงานกับคุณ” ในมือของเจียงนวลนวลนั้นได้มีผลอัตราซาวด์ สายตานั้นมองหลานซือเฉินแน่วแน่ “ตระกูลหลานของพวกคุณนั้นได้มีคนรุ่นหลังอย่างยากลำบาก คงไม่ได้คิดที่จะไม่สนใจเขาใช่ไหม?”

“เหอะ”

มือของหลานซือเฉินได้คีบบุหรี่ ปลายบุหรี่ที่เผาไหม้สีแดงได้ส่องสว่างเล็กน้อยในห้องที่มืด ท่าทางที่ไม่แคร์อะไรของชายหนุ่มได้ทำให้เจียงนวลนวลนั้นได้ร้อนรน

ลูก เป็นตัวช่วยสุดท้ายของเธอ

สายตาที่คมเข้มของชายหนุ่มได้มองยังใบหน้าที่งดงานของเจียงนวลนวล ควันสีขาวๆ ก็ได้ลอยขึ้น เสียงที่เย็นชาก็ได้ดัง “เธอคิดว่าฉันนั้นมีผู้หญิงคนอื่นไม่ได้? ผู้หญิงคนอื่น ท้องไม่ได้?”

สีหน้าของเจียงนวลนวลได้ซีด มือข้างหนึ่งที่ได้วางที่โต๊ะก็ได้ประคองตัวเองไว้ ถึงได้ไม่ล้มลงไป

เธอได้หลับตา ถามออกไปด้วยความสิ้นหวังว่า “คุณคิดจะจัดการยังไงกับเด็ก? นี่เป็นเลือดเนื้อของคุณ คุณอยากจะทำให้เขาตายเหรอ?”

บุหรี่ให้มือนั้นได้สูบจนหมด หลานซือเฉินได้ทิ้งไปบนพื้น เช็ดรองเท้าที่ขัดจนเงาแล้วก็เหยียบไปที่บุหรี่ที่ยังไม่ดับ ท่าทางแบบนั้นก็เหมือนกับเป็นการเตือนเจียงนวลนวล ถ้าเกิดเธอกล้าทำอะไรบ้าๆ มา งั้นเธอก็จะเป็นเหมือนบุหรี่ ถูกเขาเหยียบไปบนพื้น

“ไปทำแท้ง” หลานซือเฉินได้หยุดการกระทำที่เท้าแล้วพูด

เจียงนวลนวลเบิกตากว้าง รู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อ กระดาษในมือเธอนั้นได้กำแน่น ส่งเสียงที่สูงแสบหูออกมา “คุณอยากให้ฉันไปทำแท้ง? หลานซือเฉิน คุณทำไมอำมหิตแบบนี้?”

“ฉันอำมหิต?” หลานซือเฉินกระตุกมุมปาก เหมือนว่าได้ยินคำพูดที่ตลกที่สุดออกมา “มีปัญญาปีนขึ้นเตียงได้ ก็มีปัญญาจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นตามมาเองได้ เธออย่าคิดว่า มีลูกของฉันแล้วก็สามารถที่จะควบคุมฉันได้”

เจียงนวลนวลรู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ยังหวังว่าหลานซือเฉินนั้นจะกลับตัวกลับใจ “ยังไงซะฉันก็ไม่มีทางให้กลับแล้ว ถ้าคุณไม่แต่งงานกับฉัน ฉันก็จะประกาศเรื่องนี้ออกไป! คุณรู้ใช่ไม่ว่ามันมีผลกระทบต่อคุณมากขนาดไหน?”

สีหน้าของหลานซือเฉินได้เย็นชาลง “เธอขู่ฉัน?”

“นั่นจะถือว่าเป็นการขู่ได้ยังไง?” เจียงนวลนวลเข้าใกล้หลานซือเฉิน เสียงของส้นสูงนั้นได้กระทบกับพื้นจนส่งเสียงออกมา เสียงนั้นเป็นจังหวะ เหมือนกับวงดนตรีที่บรรเลงร่วมกัน ได้บรรเลงเพลงเพลงหนึ่ง

เธอเข้าใกล้มากๆ ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมของชายหนุ่ม เจียงนวลนวลยิ้ม เอากระดาษในมือยัดไปที่มือของเขา พูด “ฉันนั้นก็แค่อยากจะมีลูกของพวกเรา มีครอบครัวที่มีความสุขเท่านั้น คุณคงจะไม่ได้ไม่ตกลงหรอกนะ?”

กลิ่นน้ำหอมที่แสบจมูกของเจียงนวลนวล หลานซือเฉินได้ถอยหลังด้วยความรังเกียจ “อยู่ห่างๆ ฉัน”

ไม่รู้ว่าเจียงนวลนวลได้เอาเบอร์ติดต่อมาจากไหน หลานเป่ยชวนกับฉินซวนก็ได้รู้ข่าวนี้กันหมด ก็ได้โทรมาถามว่ามันเป็นเรื่องจริงไหม หลานซือเฉินนั้นไม่ได้ให้คำตอบพวกเขา ก็ได้ทำให้คนแก่ทั้งสองนั้นร้อนใจมากๆ

หลานซือเฉินกลับมาถึงบ้าน คนดูแลบ้านที่เห็นเขากลับมา ก็ได้รีบวิ่งเข้าไป พูดเสียงเบาว่า “คุณชาย คุณท่านคุณหญิงมาแล้วครับ รอคุณอยู่ที่ห้องรับแขก”

“ฉันรู้แล้ว” ได้ถอดเสื้อสูทแล้วก็ส่งไปให้คนดูแล หลานซือเฉินได้จัดการกับแขนเสื้อไป แล้วก็เดินไป

ข้างในนั้นได้ตกแต่งอย่างหรูหรา ห้องรับแขกที่กว้าง ได้มีคนวัยกลางคนนั่งอยู่สองคน ผู้หญิงใส่กี่เพ้า ผมได้มัดขึ้น ผิวขาวราวกับเด็ก เหมือนว่าถามแตะแรงๆ อาจจะช้ำได้ ดูไม่ออกเลยว่ามีอายุมาก

ได้ยินเสียงที่ดังมาจากทางประตู ฉินซวนได้เงยหน้า ก็เห็นหลานซือเฉินที่ได้เดินเข้ามา