ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 408

บทที่ 408 มองแล้วก็เหมือนคนที่สมควรเป็นเมียน้อย

เสิ่นซูหลันเข้ามาได้ยินข่าวนี้ก็ได้ตกใจไม่แพ้กัน คิดไม่ถึงว่าเรื่องที่มาถึงช่วงที่สำคัญนั้น ก็ได้มีอะไรผิดคาดแบบนี้เกิดขึ้น

ในใจนั้นได้เกลียดคุณท่านเจียงที่ได้เสียไปแล้วมากๆ ตอนนั้นเธอนั้นคิดว่าบริษัททั้งหมดนั้นเป็นของเจียงเจิ้น เพราะงั้นถึงได้อยากจะแต่งงานกับเขาแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นก็พูดได้เลยว่าพวกเขานั้นก็ได้ทำงานให้เจียงสื้อสื้อเท่านั้นเหรอ?

“เรื่องที่ใหญ่ขนาดนี้ทำไมฉันนั้นไม่รู้มาก่อน? โอ้โห้ เจียงเจิ้น ที่แท้คุณนั้นไม่มีอะไรเลย ก็ได้ทำให้คุณหนูอย่างฉันนั้นส่งตัวเองให้คุณฟรีๆ!” เสิ่นซูหลันได้พูดออกมาด้วยความโมโห

เธอนั้นรู้สึกว่ากำลังถูกเจียงเจิ้นหลอกลวง แล้วยังให้เธอนั้นมีลูกให้เขา คิดแล้วก็โมโหมากๆ

พอเจอกับคำต่อว่าของเสิ่นซูหลัน เจียงเจิ้นก็ไม่รู้จะเถียงอะไร

“เรื่องนี้ฉันก็ได้มารู้ทีหลังเหมือนกัน คุณจะมาตะคอกใส่ผมทำไม คุณคิดว่าผมไม่คิดหาทางเหรอ แต่พินัยกรรมของคุณท่านเดิมไม่ได้อยู่ในมือผม”

เจียงเจิ้นได้จุดบุหรี่ขึ้น พูดออกมาเรียบๆ

ที่จริงตอนที่ได้ไล่เจียงสื้อสื้อออกจากบ้านนั้น เขานั้นก็ได้ให้เธอเซ็นสัญญาโอนหุ้นส่วนแล้ว แต่นั่นก็เป็นแค่หุ้นส่วนในส่วนที่เธอนั้นเป็นลูกของตระกูลเจียง

แล้วก็คุณท่านตอนที่มีชีวิตอยู่ก็ได้เป็นคนที่ถือหุ้นที่เยอะที่สุดในบริษัทเจียงซื่อกรุ๊ป ตอนนี้เป็นของเจียงสื้อสื้อแล้ว ขอแค่เอาพินัยกรรมนั้นมาได้ก็สามารถโอนหุ้นได้

ตอนนั้นมีแค่เจียงเจิ้นเท่านั้นที่รู้ เดิมเขาก็คิดไม่ถึงว่าเจียงซื่อกรุ๊ปนั้นจะกลายมาเป็นแบบนี้

เสิ่นซูหลันได้ยินที่เจียงเจิ้นพูดก็ยอมรับความจริงนี้ไม่ได้ ร้องไห้พูดออกไปว่า “ก็เป็นเพราะคุณนั้นไม่ได้เรื่อง พ่อของคุณตายก็ได้เอาหุ้นส่วนให้หลานสาวตัวเอง คุณยังเป็นลูกชายของเขาอยู่เหรอ”

คำพูดของเสิ่นซูหลันก็ได้ทำให้เจียงเจิ้นรำคาญกว่าเดิม พูดออกไปว่า “พอได้แล้ว! โทษกันแล้วมีประโยชน์เหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเธอสองแม่ลูกเล่นงานเธอขนาดนั้น จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาเหรอ?”

“พ่อ ตอนนี้พวกเราจะทำยังไง? ขนาดพ่อไปขอร้องเธอแล้วก็ไม่เป็นผล งั้นพวกเราก็คง......” เจียงนวลนวลได้พูดเสียงเบา

ถ้าเกิดควบรวมกิจการไม่ได้ งั้นหลานซือเฉินก็จะไม่แต่งงานกับเธอ เจียงนวลนวลไม่อยากเห็นสิ่งที่ตนนั้นได้ดิ้นรนมานาน สุดท้ายแล้วมามีจุดจบแบบนี้

“ให้ฉันคิดก่อน” เจียงเจิ้นได้นวดระหว่างคิ้วของตัวเองแล้วพูด

เห็นท่าทางของเจียงเจิ้นแล้ว เสิ่นซูหลันนั้นทั้งโกรธทั้งโมโห นางแพศยานั้นต่อให้ออกจะตระกูลไปแล้ว ก็ยังเป็นศัตรูตัวสำคัญของพวกเขา

สุดท้ายเธอกัดฟันแล้วพูดว่า “ยังจะคิดอะไรอีก ตอนนี้นังแพศยานั้นก็ได้ถูกไล่ออกจากบ้านแล้ว ยังจะมีหน้ามาสานต่อมรดกอยู่เหรอ

ไปพูดกับเธอตรงๆ ให้นางนั้นคืนหุ้นส่วนของตระกูลเจียงมา”

ได้ยินแบบนั้นเจียงนวลนวลก็รีบเสริมว่า “ใช่ พ่อคะ ที่แม่พูดก็ถูก ชื่อเธอนั้นถูกลบออกจากตระกูลเจียงแล้ว ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสานต่อมรดกของคุณปู่”

ได้รับสายตาที่สองแม่ลูกที่ได้ส่งมา เจียงเจิ้นเงยหน้ามองแป๊บเดียวก็พูดว่า “จะพูดพวกเธอไปพูดเอง หน้าแก่ของฉันไปขายหน้าต่อไม่ไหวแล้ว”

จากนั้นก็ได้เดินออกไป เสิ่นซูหลันมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของเจียงเจิ้น ก็พูดออกมาด้วยความแค้นว่า “ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรกว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีหุ้นของตระกูลเจียงล่ะก็ ฉันไม่มีทางอยู่กับเขาหรอก!”

เจียงนวลนวลได้ยินที่เสิ่นซูหลันบ่นก็ได้พูดออกมาด้วยความรำคาญว่า “พอแล้ว แม่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาบ่นพวกนี้ คิดหาคำพูดไปพูดกับนางแพศยานั้นเถอะ ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดนั้นเป็นความสุขของหนู”

เห็นท่าทางของเจียงนวลนวล เสิ่นซูหลันก็ได้เก็บน้ำเสียงนั้นไป กอดไหล่ของเจียงนวลนวลแล้วพูดว่า “นวลนวล วางใจเถอะลูก แม่นั้นต้องให้เจียงสื้อสื้อนั้นคืนหุ้นส่วนที่ควรจะเป็นของลูกมาให้ได้”

หลานซื่อกรุ๊ป

เจียงนวลนวลถูกห้ามอยู่ที่ใต้ตึกบริษัทหลานซื่อกรุ๊ป ก็ได้โวยวายเสียงดัง

บนตึกหลานซือเฉินนั้นก็ได้เห็นท่าทางน่าอับอายของเจียงนวลนวล มุมปากก็ได้ยิ้มขึ้น

เหอะ ยัยโง่ ตัวเองนั้นก็แค่เล่นกับเธอเท่านั้น เธอนั้นก็คิดจริงจังไปแล้ว