ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 409

บทที่ 409 ฝันไปเถอะ

เห็นท่าทางที่ตกใจของเขานั้น เจียงนวลนวลก็ได้หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ก็มีความหมายตามตัวหนังสือนั่นแหละ ตอนนั้นไอ้แก่ที่ไม่ยอมตายนั้น ได้โอนหุ้นในชื่อของตัวเองไปให้เจียงสื้อสื้อทั้งหมด

ตอนนี้คนที่มีอำนาจในเจียงซื่อกรุ๊ปนั้นคือเจียงสื้อสื้อ เพราะงั้นถ้าคุณอยากจะรวบกิจการล่ะก็ ต้องให้เธอนั้นยินยอม แต่ว่าพินัยกรรมฉบับนั้นต้องรอให้เจียงสื้อสื้อแต่งงานก่อนถึงจะเกิดผล”

หลานซือเฉินจมอยู่ในความคิดของตน ไม่ว่าเขาเตรียมการมายังไปก็คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องตรงจุดนี้

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อในตอนนี้นั้นมีจิ้นเฟิงเฉินปกป้องไว้อย่างดี เขานั้นไม่มีโอกาสที่จะเข้าใกล้เธอเลย

ถ้าเกิดเขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรก เขาไม่มีทางที่จะไปจากเจียงสื้อสื้อหรอก แต่ว่าตอนนี้มาเสียใจที่หลังก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

เขามองเจียงนวลนวลไปสักพัก รู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้านั้นน่ารังเกียจมากๆ ว่าด้วยบุคลิกแล้วเธอนั้นไม่มีทางที่จะเทียบกับเจียงสื้อสื้อได้

“ฉันรู้แล้ว เธอออกไปได้แล้ว” หลานซือเฉินพูดอย่างเย็นชา

เผชิญกับท่าทางที่เย็นชาของเขานั้น เจียงนวลนวลได้ลุกขึ้นแล้วพูดด้วยความไม่พอใจว่า “หลานซือเฉินคุณคิดไว้ว่าหลอกใช้ฉันเสร็จแล้ว ก็ได้โยนไปออกไปงั้นเหรอ?”

“ส่งแขก”

พูดจบ ก็ได้มีรปภเข้ามาทันที จับแขนของเจียงนวลนวล แล้วก็เอาตัวเธอออกไป

เจียงนวลนวลคิดไม่ถึงว่าหลานซือเฉินจะทำกับเธอแบบนี้ ได้ออกแรงต้านรปภ แต่เธอนั้นก็สู้แรงของรปภไม่ได้ ก็ได้ถูกลากออกไป

จนมาถึงใต้ตึก เจียงนวลนวลถูกโยนออกไปราวกับผ้าขี้ริ้ว

“หลานซือเฉิน ไอ้ผู้ชายเนรคุณ! ฉันไม่มีท่าปล่อยนายไปแน่!”

ได้ตะโกนด่าอยู่ใต้ตึกไปสักพัก เจียงนวลนวลก็ได้หันหลังเดินจากไป

ตอนที่เจียงนวลนวลออกจากบ้านนั้น เสิ่นซูหลันก็เริ่มเคลื่อนไว้ รู้ว่าเวลานี้นั้นเจียงสื้อสื้อกำลังทำงาน เพราะงั้นเธอเลยตรงไปที่จิ้นกรุ๊ป ตะโกนอยู่ใต้ตึกบริษัท

จะไม่พูดไม่ได้เลยว่า การกระทำของทั้งสองแม่ลูกนั้นเหมือนกันมาก

เจียงสื้อสื้อได้ยินคนพูดว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างนั้นมาหาตน ก็ได้ลงไปข้างล่าง

ตอนที่เห็นเสิ่นซูหลันนั้น สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ได้เครียดลงทันที

“ดี เจียงสื้อสื้อเธอกล้าที่จะมาเจอฉันสักที” พอเสิ่นซูหลันได้เห็นเจียงสื้อสื้อนั้น ก็ได้พุ่งเข้าไป

“ฉันทำไมไม่กล้ามาเจอคุณ” เจียงสื้อสื้อพูดอย่างเย็นชา

“เธอคนที่ได้ตัดขาดกับตระกูลเจียงไปแล้ว ยังมีหน้ามาสานต่อมรดกของตระกูลเจียงอีก ถ้ารู้เรื่องดีละก็รีบส่งหุ้นส่วนนั้นมา”

เสียงที่ดังของเสิ่นซูหลันได้ทำให้คนมองมาเป็นจำนวนมาก เพื่อที่จะไม่กลายเป็นจุดสนใจ เจียงสื้อสื้อมองเสิ่นซูหลันแล้วพูดว่า “มีเรื่องอะไรไปคุยกันที่ร้านกาแฟที่อยู่ตรงข้าม ฉันนั้นไม่อยากถูกคนมองเป็นสัตว์เหมือนกับคุณ”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ได้เดินออกไป

“เธอ!!”

ตอนที่เสิ่นซูหลันเข้าใจความหมายที่เจียงสื้อสื้อพูดออกมานั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้เดินออกไปไกลแล้ว เธอทำได้เดินไปตาม

“นังแพศยา กล้าพูดว่าฉันนั้นเป็นสัตว์ ฉันว่าเธอนั้นไม่อยากที่จะมีชีวิตแล้ว”

เสิ่นซูหลันเห็นเจียงสื้อสื้อ ก็ได้ยกมือจะตบหน้าของเธอ

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อในตอนนี้ไม่ยอมให้ใครนั้นมารังแกเธออีก เธอได้จับมือของเสิ่นซูหลันอย่างแรงแล้วพูดว่า “ถ้าคุณอยากจะคุยธุระ ก็คุณกันอย่างว่าง่าย ถ้าไม่อยาก ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับคนอย่างคุณ”

พูดจบก็ได้สะบัดแขนของเสิ่นซูหลันออก กับคนแบบนี้ แต่ล่ะวินาทีที่เธอจับต้อง ก็รู้สึกขยะแขยง