ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 415

บทที่ 415 ค่ำคืนที่ไม่อาจข่มตา

เห้อซูหานได้แต่ปลอบใจจื่อเฟิงเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นป๋ายหลี่ที่อยู่ข้างๆ

ในขณะที่เขากำลังปลอบจื่อเฟิงอยู่นั้นก็ได้หันไปเห็นป๋ายหลี่เมาจนไม่ได้ที่และบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ในสิ่งที่ผมทำให้คุณทุกสิ่งทุกอย่าง ทำไมคุณถึงมากไม่มองไม่เห็นกันนะ......”

เมื่อเห็นเขาเมามากขนาดนั้น เห้อซูหานก็รู้สึกโมโห

เขาสั่งน้ำแข็งแก้วหนึ่ง และสาดเข้าให้ที่หน้าของป๋ายหลี่ทำให้ป๋ายหลี่ตื่นขึ้นและมองไปทางเห้อซูหานอย่างงุนงง

“ป๋ายหลี่ตั้งสติหน่อยสิ！วันนี้ผมไม่ได้เรียกให้คุณมาดื่มเหล้านะ！” เห้อซูหานตะโกนออกมา

ป๋ายหลี่จึงได้สติขึ้นมาและรู้สึกตัวว่าตัวเองขาดสติไป

ในกลุ่มสามคน เขาเป็นคนที่เก็บความรู้สึกไว้ได้ดีที่สุด แต่ในวันนี้เขาเห็นจื่อเฟิงเศร้าโศกเสียใจกับการกระทำของจิ้นเฟิงเฉิน ทำให้เขารู้สึกอิจฉาจึงได้เป็นแบบนี้

“ผม......”

เมื่อมองไปยังเห้อซูหานที่กำลังโกรธ ป๋ายหลี่รู้จะพูดอะไรออกมา

“เอาเถอะๆ！ ตอนนี้จื่อเฟิงก็เมามากแล้ว ช่วยส่งเธอกลับบ้านที จำไว้ว่าอย่าทำอะไรที่จะทำให้ตัวคุณเองต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเด็ดขาด！” เห้อซูหานกำชับ

เขายื่นมือไปตบบ่าป๋ายหลี่และเดินจากไป

ความรู้สึกนึกคิดของพรรคพวกเขา เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร？ เพียงแต่ในครั้งนี้เขาต้องการสร้างโอกาสให้ทั้งสองเท่านั้น

มองไปเห็นจื่อเฟิงที่เมาหมดสติอยู่บนบาร์ ในใจของป๋ายหลี่ก็รู้สึกปวดแทนเธอ เขาอุ้มเธอขึ้นมาและเดินออกจากที่นั่น

ระหว่างทางจื่อเฟิงเรียกชื่อจิ้นเฟิงเฉินไม่หยุด แต่คนที่เจ็บปวดที่สุดคงจะเป็นป๋ายหลี่อย่างแน่นอน

เมื่อผ่านไปสักครู่เธอจึงได้หลับไป

เมื่อได้ฟังเสียงหายใจของเธอ ป๋ายหลี่ก็รู้สึกพอใจมากแล้ว

เขาจงใจขับรถอย่างช้าๆเพื่อที่จะได้ใช้เวลากับเธอมากที่สุด

แต่ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางไหนก็ต้องสิ้นสุดลง เขาอุ้มจื่อเฟิงขึ้นมาแล้ววางเธอไว้บนเตียง บรรจงเช็ดใบหน้าของเธอ

หลังจากตรวจสอบแล้วว่าไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาด เขาก็กำลังจะลุกขึ้นจากไปแต่กลับถูกจื่อเฟิงจับแขนเขาเอาไว้

จื่อเฟิงที่เมามายด้วยฤทธิ์เหล้ามีเสน่ห์มากกว่าตอนปกติ นี่เป็นสิ่งที่ยุอันตรายถึงชีวิตสำหรับป๋ายหลี่！

ริมฝีปากของจื่อเฟิงเผยอขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์ของเหล้า เธอคล้ายกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน

ป๋ายหลี่อดไม่ได้ที่จะมองเธอ

เขาค่อยๆก้มหน้าลงไป ลมหายใจของจื่อเฟิงรดบนใบหน้าของเขา ทำให้ร่างกายของเขาเริ่มตอบสนอง......

เขาจ้องมองไปที่ริมฝีปากของจื่อเฟิงและมีความคิดที่จะจูบเธอ

ทำไมเขาไม่ใช้โอกาสนี้？ เขาจะวิ่งหนีไปตลอดชีวิตเหรอ？

เมื่อมีความคิดอย่างนี้เกิดขึ้นในใจ ป๋ายหลี่เองก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังเตลิด ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร！

แต่สุดท้ายความรู้สึกนึกคิดที่มีเหตุผลของเขาก็กลับคืนมา เขาห่มผ้าให้จื่อเฟิงและรีบจากไป......

หากเขาจะฉวยโอกาสตอนที่จื่อเฟิงไม่ได้สติทำอะไรเธอ เขาคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่！

เมื่อกลับมาถึงบ้านป๋ายหลี่ก็ตรงเข้าไปในห้องน้ำและเปิดน้ำเย็นรดร่างกาย ขจัดความร้อนในร่างกายของเขาทิ้งไป

ผ่านไปสักพักเขาจึงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยร่างกายเปียกปอน

เขามองไปยังบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วอดไม่ได้ที่จะจุดมันขึ้นมาสูบ

บุหรี่นี้เห้อซูหานเป็นคนมอบให้กับเขา แต่เขาไม่ได้สูบบุหรี่ดังนั้นจึงวางเอาไว้ไม่ได้ใช้

“น่า ผมก็แค่ร่วมมือกับแม่เอง ตอนนี้แม่ก็ไม่มีอะไรทำ ถ้าพวกเรามีลูกอีกสักคนแม่คงจะไม่ว่างแน่”

จิ้นเฟิงเฉินพูดจบจิ้นเฟิงเฉินก็ชายทะเลตามองเขาแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อมาถึงบริษัท เจียงสื้อสื้อก็กลับไปยังแผนกของตัวเองและเริ่มทำงาน

เนื่องจากพวกเขาเพิ่งจะจดทะเบียนสมรสกัน จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อยังไม่ได้ตั้งใจจะประกาศให้กับทุกคนรับรู้ รอให้จัดงานแต่งงานอย่างเป็นทางการก่อน ดังนั้นภายในบริษัทจึงไม่ใช่ทุกคนที่รับรู้เรื่องของทั้งสอง

เนื่องจากหลายวันมานี้เธอไม่ได้มาทำงานดังนั้นเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าจึงสูงแทบจะเท่าภูเขา

เธอยอมรับชะตากรรมและก้มหน้าก้มตาทำงาน......

ต่อมาเลขาของจิ้นเฟิงเหราได้รับคำสั่งจากจินเฟิงเหรามา

เขายื่นเอกสารให้กับจิ้นเฟิงเฉินแล้วกล่าวว่า “นี่คือของขวัญแต่งงานครับ”

หนึ่งในนั้นรวมถึงเกาะเล็กๆที่มีบ้านพักตากอากาศอยู่ ซึ่งเป็นความปรารถนาของจิ้นเฟิงเฉินพอดี หากเขาและสื้อสื้อไม่มีงานต้องสะสางก็ไปพักผ่อนที่นั่นได้

ในที่สุดจิ้นเฟิงเหราก็ทำเรื่องให้พวกเขาพึงพอใจได้สักที

ผ่านไปอีกไม่นาน เลขาก็เข้ามาอีกครั้ง

“ท่านประธาน นี่คือที่อยู่ของทนายความคนนั้น ตอนนี้นัดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ประธานสามารถพาคุณหญิงไปทำการเปลี่ยนแปลงได้”

เขารับเอกสารจากมือของเลขามาแล้วพยักหน้า

ต้องรีบจัดการเรื่องมรดกของคุณปู่เจียงที่ทิ้งเอาไว้ให้เร็วที่สุด นี่เป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว

ก่อนถึงเวลาเลิกงานจิ้นเฟิงเฉินพาเจียงสื้อสื้อเดินทางออกไปจากบริษัท

เขาพาเธอมายังสถานที่ ที่ทนายความคนนั้นอาศัยอยู่