ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 414

บทที่ 414 รุม！

แม้ว่าเขาจะเดาได้ว่าคนเหล่านี้เป็นใครมาจากไหน แต่ก็ยังถามออกไปว่า “พวกคุณเป็นใคร？”

“พวกเราจะเป็นใครไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือรีบมอบพินัยกรรมฉบับนั้นออกมาซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหวังว่าจะรอดชีวิตออกไปจากที่นี่ได้！” ชายคนนั้นพูดประโยคนี้ออกมา บรรยากาศรอบๆตัวเขาช่างเยือกเย็น

ทนายความพูดออกไปว่า พวกคุณฝันไปเถอะ！”

ชายคนนั้นคิดไม่ถึงว่าเขาจะหัวแข็งขนาดนี้ แม้แต่ถูกหลายๆคนรุมล้อมไว้ก็ยังไม่รู้สึกกลัว

ในตอนนี้ชายคนนั้นไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปจึงตะโกนว่า “นี่ไอ้แก่！ฉันขอเตือนแกดีๆนะ เมื่อถึงเวลาแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแกจะมีสภาพอย่างไร！”

“จะฆ่าจะแกงก็เข้ามาเถอะ แต่เรื่องพินัยกรรมนั่นไม่มีทาง！” อย่างไรก็ดีตัวเขาเองก็อายุมากแล้ว เขาได้ใช้ชีวิตมาอย่างพอเพียง

ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คนเหล่านี้ต้องเข้าไปอยู่ในคุกก็คงจะเป็นทางเลือกที่ไม่เลว

พวกเขามองหน้ากันแล้วพูดออกมาว่า “รุม！”

หลังจากพูดจบพวกเขาก็เดินเข้ามาเตรียมที่จะทำการต่อสู้

พวกเขาทั้งหมดเป็นชายหนุ่มที่มีร่างกายกำยำ ทนายความแก่ๆคนนี้เป็นเพียงนักวิชาการที่อ่อนแออีกทั้งอายุก็มาก หากจะลงไม้ลงมือกันจริงๆคาดว่าคงใช้เวลาไม่นานทนายความก็คงจะตายแล้ว

ทันใดนั้นเอง กู้เนี่ยนได้พาคนกลุ่มหนึ่งตรงเข้ามา ยังดีที่เขามาทันเวลาคนพวกนั้นเพิ่งจะเริ่มลงมือ

คนที่กู้เนี่ยนพามานั้น เข้าไปจัดการพวกชายที่รุมทำร้ายทนายความ ทั้งสองฝ่ายเริ่มลงมือต่อสู้กัน

ทนายความคนนั้นมองดูเหตุการณ์วุ่นวายต่อหน้า เขาไม่ได้วิ่งหนีไปอย่างใดแต่ยืนรอดู

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขามั่นใจในตัวกู้เนี่ยนอย่างอธิบายไม่ถูก แต่รู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้มีจิตใจที่งดงามและเขาก็มีความสามารถมากเช่นกัน

ความรู้สึกของเขาถูกต้องแล้ว กู้เนี่ยนมีความสามารถด้านการต่อสู้ ผ่านไปเพียงชั่วครู่คนเหล่านั้นก็ถูกกำราบสิ้น

ผลการต่อสู้แพ้ชนะออกมาในไม่ช้า

มีเพียงบางคนที่หลบหนีไป กู้เนี่ยนยืนยิ้มและมองจนพวกเขาลับตา

ทนายความรีบเดินหน้าขึ้นมากล่าวว่า “ขอบใจมากพ่อหนุ่ม！”

กู้เนี่ยนรีบตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นไรครับ นี่คือสิ่งที่ผมควรทำ พวกเราจะส่งคุณกลับไป”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ทนายความก็รู้สึกว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เกี่ยวข้องกับเจียงสื้อสื้ออย่างแน่นอน และอาจจะเป็นคนที่เจียงสื้อสื้อส่งมาก็ได้

แต่ในใจเขาก็คิดว่า ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ ชายหนุ่มคนนี้ก็ได้ช่วยเขาไว้

เมื่อส่งทนายความกลับบ้านไปแล้ว พวกเขาจึงได้เดินทางแยกย้ายกัน

......

ในคืนนั้นเอง

ข้าวใหม่ปลามันที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆอย่างจิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อ ทั้งสองคนออกไปฮันนีมูนอย่างโรแมนติก

เขาพาเจียงสื้อสื้อออกจากบ้านไปก่อนมื้อค่ำ

เจียงสื้อสื้อถามขึ้นว่า “พวกเราจะไปไหนกันคะ？”

“ไปฉลองไงครับ ขอโทษด้วยงานแต่งงานจัดค่อนข้างเร่งรีบ ตอนนี้ผมไม่อาจให้คุณได้มากกว่านี้ พวกเรากินข้าวฉลองกันสักมื้อ หลังจากนั้นรอให้เรื่องเล็กๆน้อยๆจัดการจบลง แล้วพวกเราค่อยจัดงานแต่งให้สมเกียรตินะครับ เมื่อถึงเวลานั้นผมจะประกาศให้คนทั่วโลกรับรู้ว่าคุณคือผู้หญิงของจิ้นเฟิงเฉิน”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า ที่จริงงานแต่งงานใหญ่โตสำหรับเธอนั้นไม่จำเป็นเลย เพียงแค่เขาอยู่ข้างๆเธอก็เพียงพอแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินลูบศีรษะเธอและดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถยนต์ก็ได้หยุดลง