ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 417

บทที่ 417 จะรอดจากวันนี้ไปได้ไหม

เจียงสื้อสื้อเดินทางไปยังร้านใกล้ๆบ้านเพื่อซื้อกระเช้าผลไม้ จากนั้นเดินเข้าในโรงพยาบาลไปยังห้องพักของจิ้นเฟิงเหรา

แม้จิ้นเฟิงเหราจะนอนป่วยอยู่บนเตียง แต่เขาก็ยังไม่ทิ้งลาย เมื่อมองเห็นเจียงสื้อสื้อเดินเข้ามาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “มีแต่พี่สะใภ้แหละที่มาดูผม พี่ผมล่ะ？ ใช้ชีวิตสุขสบายคนเดียวเลยนะ”

นับจากที่เขาได้รับบาดเจ็บและนอนโรงพยาบาล ทุกๆเช้าที่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพียงแต่เพดานสีขาว จากนั้นเขาก็มองดูมันอยู่ทั้งวัน

สิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกมีความสุขในที่นี้ก็คือการที่เขาได้พบกับส้งหวั่นชีงในทุกๆวัน

แต่เธอเป็นพยาบาล มีงานของตัวเองที่ต้องทำ จะมาอยู่กับเขาตั้งแต่เช้าจรดค่ำคงไม่ได้ เขาไม่กลัวที่จะต้องได้รับบาดเจ็บแต่สิ่งที่เขากลัวก็คือความเดียวดายของชีวิตในโรงพยาบาลแบบนี้......

เมื่อได้ยินคำพูดของจิ้นเฟิงเหรา เจียงสื้อสื้อก็พูดออกมาว่า “ถ้าพี่ชายคุณได้ยินประโยคนี้เข้าคงจะต่อยคุณเละแน่！”

เขาทำเป็นกลอกตาไปมาอย่างเสแสร้งแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ครับ ทำไมพี่ถึงไปชอบพี่ชายผมได้ล่ะ เย็นชาแล้วก็น่าเบื่อขนาดนั้น？”

แม้ว่าจิ้นเฟิงเหรามักพูดว่าพี่ชายของตนไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่เขาก็ยินดีกับการแต่งงานของทั้งสองคน ก่อนหน้านี้เขายังได้มอบเกาะบ้านพักส่วนตัวของเขาให้กับทั้งสองเป็นของขวัญวันแต่งงานด้วย

“เอ่อ......เรื่องนี้เหรอ ไม่บอกหรอก！ ถ้าคุณยังทำตัวแบบนี้อีกฉันจะฟ้องพี่ชายคุณเชื่อไหมล่ะ？”

เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยรอยยิ้ม

เธอหยิบเก้าอี้ออกมานั่งข้างเตียงเขาแล้วปอกแอปเปิ้ล

“เห้อ！” จิ้นเฟิงเหราหันหน้าไปทางอื่น

“วันนี้พี่ไปถามหมอมาแล้ว อาการบาดเจ็บของคุณดีขึ้นไม่น้อย คาดว่าคงจะได้ออกจากโรงพยาบาลเร็วๆนี้”

จิ้นเฟิงเหราหยิบแอปเปิ้ลที่เจียงสื้อสื้อปอกเข้ามากัดแล้วพูดว่า “ผมรู้น่ะ ผมเร่งหมอให้รีบรักษาทุกวัน”

เจียงสื้อสื้อส่ายหัวแล้วขำ เธอได้ยินมาว่าจิ้นเฟิงเหราเปลี่ยนหมอประจำตัวบ่อยมาก เนื่องจากเขารู้สึกรำคาญขั้นตอนในการรักษาอันเชื่องช้า

เธอพูดคุยกับจิ้นเฟิงเหราอยู่อีกพักใหญ่ เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้วจึงได้ลุกขึ้นเตรียมตัวจากไป

หลังเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย ก็ได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงดังบริเวณประตูลิฟต์

“พวกแก！พวกแกคืนลูกของฉันมานะ！ ลูกฉันยังไม่ได้มีโอกาสเกิดมาลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ！ หมอต้มตุ๋นอย่างพวกแก แต่ละวันก็คิดแต่หาวิธีโกงเงินชาวบ้าน คือลูกของฉันมานะ！”

หญิงวัยกลางคนกำลังยืนถือมีดอยู่ที่หน้าประตูลิฟต์ เธอตะโกนออกมาใส่เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ และขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่

แพทย์คนหนึ่งก้าวออกมาเพื่อจะกล่อมเกลี่ยผู้หญิงคนนี้แต่เธอกลับใช้มีดขึ้นขู่ ดวงตาแดงเรื่อตะโกนออกมาเสียงดังว่า

“อย่าเข้ามานะพวกแก！ ถ้าใครก้าวเข้ามา ฉันจะฆ่าให้หมด ให้พวกแกไปอยู่กับลูกของฉัน！！！”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

แต่เธอก็เลือกที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิดก็เป็นเรื่องของทางโรงพยาบาล ควรจะเป็นคนของโรงพยาบาลที่ออกมาจัดการ

“ ใจเย็นๆนะครับคุณ”

แพทย์เกรงว่าจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของหญิงคนนี้ได้จึงได้ถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วพูดว่า “มีเรื่องอะไรเราค่อยๆคุยกันดีไหม？”

เมื่อพูดจบแพทย์ก็ส่งสัญญาณให้ผู้ที่อยู่ใกล้เธอที่สุดเข้าไปจับตัวเธอไว้

“ไม่！ฉันต้องการคำตอบตอนนี้！”

แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ถือมีดไว้ตรงหน้าอก เธอน้ำตาร่วงหล่นลงมาแล้วพูดว่า “ฉันมาที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจครรภ์ แต่พวกคุณกลับทำแท้งให้ฉัน ทุกคนคะ ช่วยแสดงความคิดเห็นนี้ด้วย！”

“หา？ทำไมโรงพยาบาลเป็นแบบนี้ล่ะ？”

“หมอเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า？”

“โรงพยาบาลต้องการเด็กในครรภ์ก็ไม่มีประโยชน์นี่นา แอบทำเด็กหลอดแก้วขายไม่ได้เงินมากกว่าเหรอ？”

คนที่อยู่โดยรอบเริ่มส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ออกมา