ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 418

บทที่ 418 ตกลงมา

ผู้หญิงคนนั้นยังคงตามไล่เธอขึ้นไปที่ชั้นบน ไม่ให้โอกาสเธอหยุดพักหายใจ

ในขณะที่เธอกำลังจะหมดแรง บันไดก็มาถึงจุดสูงสุดของอาคาร ดาดฟ้าขนาดใหญ่เช่นนี้ช่างว่างเปล่ามีเพียงเจียงสื้อสื้อคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ด้านบน

แต่บรรยากาศแบบนี้เป็นไปได้เพียงแค่ครึ่งวินาที ผู้หญิงคนนั้นก็ถือมีดตามขึ้นมา

อาจจะเป็นเพราะพวกเธอทั้งสองคนวิ่งกันมาเร็วมาก ดังนั้นคนข้างหลังจึงยังตามมาไม่ถึง

เจียงสื้อสื้อยืนหอบเหนื่อยจ้องไปที่ผู้หญิงบ้าคนนั้น เธอตกใจกลัวจนตัวสั่น แต่ผู้หญิงคนนั้นจ้องมาทางเธอแล้วพูดว่า “ในที่สุดก็หยุดแกได้สักทีนะ！”

เมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากของเธอ เจียงสื้อสื้อก็แทบจะหยุดหายใจ เธอกลัวมาก กลัวมากจริงๆ......

ฉากก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดงละครตบตา เพียงแค่ใช้ข้ออ้างนี้มาจัดการกับเธอเท่านั้น！

เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้มีเป้าหมายมาที่เธอ！

วินาทีนี้เจียงสื้อสื้อแทบจะเป็นลมล้มพับลงไป ถ้าสู้กันแล้วก็ผลลัพธ์ออกมาไม่ดีแน่

แต่เมื่อมาถึงดาดฟ้านี้ ก็ไม่มีทางให้เดินอีกต่อไป ทางเดียวที่จะลงไปได้ก็ถูกผู้หญิงคนนั้นดักเอาไว้แล้ว เธอเดินมาจนสุดหนทางแล้วจริงๆ

ในขณะนี้ผู้หญิงคนนั้นได้เดินถือมีดเข้ามาทีละก้าวๆเธอไม่พูดอะไร เพียงแต่กดดันเจียงสื้อสื้อเท่านั้น

เจียงสื้อสื้อพยายามทำตัวให้สงบนิ่งมากที่สุด เธอพยายามควบคุมสติอารมณ์และเรียกร้องให้อีกฝ่ายสงบลง “คุณฟังที่ฉันพูดนะ ฉันไม่รู้ว่าใครให้คุณมาทำเรื่องแบบนี้ แต่คุณต้องเข้าใจว่าการทำแบบนี้คุณต้องติดคุกนะ ไม่ว่าเขาให้ข้อเสนออะไรคุณ เพียงบอกกับฉันมา ฉันจะให้คุณเอง！”

เธอพยายามพูดจาหว่านล้อมทุกวิถีทางแต่มองไปแล้วผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจในคำพูดของเธอเลย ยังคงก้าวเข้ามาทีละก้าวๆ

เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง เจียงสื้อสื้อทำได้เพียงค่อยๆถอยหลังไปทีละก้าวๆ ทันใดนั้นข้างหลังของเธอก็สะดุดเข้ากับขอบของดาดฟ้า ทำให้เธอไม่อาจเดินได้ต่อไป

และในขณะเดียวกันจิ้นเฟิงเหราก็เดินถือไม้ค้ำ ภายใต้การพยุงของส้งหวั่นชีง ทั้งสองรีบเร่งมายังที่เกิดเหตุแต่เนื่องจากขาของเขายังเจ็บอยู่ อีกทั้งในใจก็รู้สึกเป็นกังวล จึงได้แต่กระโดดมาทีละก้าวๆด้วยความยากลำบาก

ด้านหลังของเขามีแพทย์และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเสียงดังตามมา พวกเขาวิ่งตามหลังเจียงสื้อสื้อมาแต่เนื่องจากมีคนมากมายที่บันไดจึงทำให้พลัดหลงกัน ทุกคนกระจัดกระจายกันไปไม่รู้ว่าทั้งสองคนนั้นวิ่งไปที่ไหน

จนกระทั่งทางโรงพยาบาลประกาศออกมาว่าทั้งสองคนไปที่ดาดฟ้า พวกเขาจึงรีบตามขึ้นไป

ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินเองก็รู้สึกเป็นกังวลใจและรีบร้อนมาก นี่มันเป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิด เขาจะคิดได้ยังไงว่าในโรงพยาบาลจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้ เขาจึงไม่ได้ส่งกำลังคนไปคอยคุ้มกันที่โรงพยาบาล

เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าในสถานที่ที่ตัวเองละเลยไปนั้นจะเกิดเรื่องได้ ตัวเขาในขณะนี้ได้แต่ตำหนิตัวเองและกังวลใจถึงความปลอดภัยของเธอ เขาแทบจะทนไม่ไหวอยากจะบินมาที่โรงพยาบาลในทันทีทันใด

เขาไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง จึงโทรศัพท์หาจิ้นเฟิงเหราอีกครั้งหนึ่ง

“ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง？” จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยท่าทางร้อนรน มองออกว่าเขาเป็นห่วงพี่สะใภ้มากแค่ไหน

ในตอนนี้จิ้นเฟิงเหรายังไปไม่ถึงดาดฟ้าเขาจึงพูดว่า “พี่ครับผมกำลังรอลิฟต์อยู่ พวกเขาทั้งสองคนขึ้นไปที่ดาดฟ้า ตอนนี้ผมกำลังจะไปที่ดาดฟ้าเช่นกัน”

ตอนนี้ส้งหวั่นชีงไม่สนใจจิ้นเฟิงเหราอีกต่อไป เธอรีบวิ่งเข้าไปคว้าเจียงสื้อสื้อเอาไว้

แต่เจียงสื้อสื้อได้ตกลงไปแล้ว ตอนนี้เธอวิ่งไปก็คงไม่ทัน......

โชคดีที่เจียงสื้อสื้อคว้าราวบันไดเอาไว้ได้ตอนนี้เธอกำลังห้อยอยู่ที่ราวบันได

ในขณะที่ส้งหวั่นชีงรีบวิ่งเข้ามา เจียงสื้อสื้อก็กำลังใช้แรงทั้งหมดจับราวบันไดขึ้นปีนขึ้นมา

ทันใดนั้นเองผู้หญิงคนนั้นก็ฟันมีดลงไปอีกครั้งหนึ่ง เจียงสื้อสื้อกรีดร้อง ร่างกายของเจียงสื้อสื้อทำปฏิกิริยาตอบสนอง เธอปล่อยมือลงทันที

นี่คือสิ่งของเดียวที่เธอคว้าเอาไว้ได้ และตอนนี้เธอปล่อยมือลงไปแล้วก็คงจะต้องตกลงไปด้านล่างแน่ๆ

ส้งหวั่นชีงรีบเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ จึงทำให้เธอยังไม่ตกลงไป

“พี่สื้อสื้อคะ อย่าปล่อยมือเด็ดขาดนะ จำไว้ให้ดี！” ส้งหวั่นชีงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนเธอกลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะหมดแรงเสียก่อน

ตอนนี้เธอใช้กำลังทั้งหมดที่มีดึงเจียงสื้อสื้อขึ้นมาแต่ก็เหนื่อยเกินกว่ากำลัง

มือของเจียงสื้อสื้อเลื่อนต่ำลงไปทุกที เจียงสื้อสื้อกลัวว่าเธอจะไม่สามารถคว้าไว้ได้

ผ่านไปหลายวินาที แรงของทั้งสองคนน้อยลงทุกทีๆ เจียงสื้อสื้อก็อ่อนแอลง ณ ตอนนี้ส้งหวั่นชีงแทบจะตกลงไปด้วยแล้ว ยังดีที่ส้งหวั่นชีงจับเธอไว้สุดแรงเกิดจึงไม่ได้ล้มลงไป