ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 418

บทที่ 418 ตกลงมา

ผู้หญิงคนนั้นยังคงตามไล่เธอขึ้นไปที่ชั้นบน ไม่ให้โอกาสเธอหยุดพักหายใจ

ในขณะที่เธอกำลังจะหมดแรง บันไดก็มาถึงจุดสูงสุดของอาคาร ดาดฟ้าขนาดใหญ่เช่นนี้ช่างว่างเปล่ามีเพียงเจียงสื้อสื้อคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ด้านบน

แต่บรรยากาศแบบนี้เป็นไปได้เพียงแค่ครึ่งวินาที ผู้หญิงคนนั้นก็ถือมีดตามขึ้นมา

อาจจะเป็นเพราะพวกเธอทั้งสองคนวิ่งกันมาเร็วมาก ดังนั้นคนข้างหลังจึงยังตามมาไม่ถึง

เจียงสื้อสื้อยืนหอบเหนื่อยจ้องไปที่ผู้หญิงบ้าคนนั้น เธอตกใจกลัวจนตัวสั่น แต่ผู้หญิงคนนั้นจ้องมาทางเธอแล้วพูดว่า “ในที่สุดก็หยุดแกได้สักทีนะ！”

เมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากของเธอ เจียงสื้อสื้อก็แทบจะหยุดหายใจ เธอกลัวมาก กลัวมากจริงๆ......

ฉากก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดงละครตบตา เพียงแค่ใช้ข้ออ้างนี้มาจัดการกับเธอเท่านั้น！

เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้มีเป้าหมายมาที่เธอ！

วินาทีนี้เจียงสื้อสื้อแทบจะเป็นลมล้มพับลงไป ถ้าสู้กันแล้วก็ผลลัพธ์ออกมาไม่ดีแน่

แต่เมื่อมาถึงดาดฟ้านี้ ก็ไม่มีทางให้เดินอีกต่อไป ทางเดียวที่จะลงไปได้ก็ถูกผู้หญิงคนนั้นดักเอาไว้แล้ว เธอเดินมาจนสุดหนทางแล้วจริงๆ

ในขณะนี้ผู้หญิงคนนั้นได้เดินถือมีดเข้ามาทีละก้าวๆเธอไม่พูดอะไร เพียงแต่กดดันเจียงสื้อสื้อเท่านั้น

เจียงสื้อสื้อพยายามทำตัวให้สงบนิ่งมากที่สุด เธอพยายามควบคุมสติอารมณ์และเรียกร้องให้อีกฝ่ายสงบลง “คุณฟังที่ฉันพูดนะ ฉันไม่รู้ว่าใครให้คุณมาทำเรื่องแบบนี้ แต่คุณต้องเข้าใจว่าการทำแบบนี้คุณต้องติดคุกนะ ไม่ว่าเขาให้ข้อเสนออะไรคุณ เพียงบอกกับฉันมา ฉันจะให้คุณเอง！”

เธอพยายามพูดจาหว่านล้อมทุกวิถีทางแต่มองไปแล้วผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจในคำพูดของเธอเลย ยังคงก้าวเข้ามาทีละก้าวๆ

เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง เจียงสื้อสื้อทำได้เพียงค่อยๆถอยหลังไปทีละก้าวๆ ทันใดนั้นข้างหลังของเธอก็สะดุดเข้ากับขอบของดาดฟ้า ทำให้เธอไม่อาจเดินได้ต่อไป

และในขณะเดียวกันจิ้นเฟิงเหราก็เดินถือไม้ค้ำ ภายใต้การพยุงของส้งหวั่นชีง ทั้งสองรีบเร่งมายังที่เกิดเหตุแต่เนื่องจากขาของเขายังเจ็บอยู่ อีกทั้งในใจก็รู้สึกเป็นกังวล จึงได้แต่กระโดดมาทีละก้าวๆด้วยความยากลำบาก

ด้านหลังของเขามีแพทย์และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเสียงดังตามมา พวกเขาวิ่งตามหลังเจียงสื้อสื้อมาแต่เนื่องจากมีคนมากมายที่บันไดจึงทำให้พลัดหลงกัน ทุกคนกระจัดกระจายกันไปไม่รู้ว่าทั้งสองคนนั้นวิ่งไปที่ไหน

จนกระทั่งทางโรงพยาบาลประกาศออกมาว่าทั้งสองคนไปที่ดาดฟ้า พวกเขาจึงรีบตามขึ้นไป

ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินเองก็รู้สึกเป็นกังวลใจและรีบร้อนมาก นี่มันเป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิด เขาจะคิดได้ยังไงว่าในโรงพยาบาลจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้ เขาจึงไม่ได้ส่งกำลังคนไปคอยคุ้มกันที่โรงพยาบาล

เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าในสถานที่ที่ตัวเองละเลยไปนั้นจะเกิดเรื่องได้ ตัวเขาในขณะนี้ได้แต่ตำหนิตัวเองและกังวลใจถึงความปลอดภัยของเธอ เขาแทบจะทนไม่ไหวอยากจะบินมาที่โรงพยาบาลในทันทีทันใด

เขาไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง จึงโทรศัพท์หาจิ้นเฟิงเหราอีกครั้งหนึ่ง

“ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง？” จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยท่าทางร้อนรน มองออกว่าเขาเป็นห่วงพี่สะใภ้มากแค่ไหน

ในตอนนี้จิ้นเฟิงเหรายังไปไม่ถึงดาดฟ้าเขาจึงพูดว่า “พี่ครับผมกำลังรอลิฟต์อยู่ พวกเขาทั้งสองคนขึ้นไปที่ดาดฟ้า ตอนนี้ผมกำลังจะไปที่ดาดฟ้าเช่นกัน”