ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 428

บทที่ 428 ปฏิเสธความสัมพันธ์

หลังจากที่เจียงเจิ้นพูดจบ เขาก็กระแทกประตูเปิดแล้วเดินจากไป เหลือเพียงเสิ่นซูหลันนั่งร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า เจียงนวลนวลจะถึงกับทำเรื่องที่ผิดกฎหมายเช่นนี้ หากรู้แต่แรก เธอจะต้องขวางไว้แน่

แต่ตอนนี้เรื่องเกิดขึ้นแล้ว เธอหวังเพียงให้เจียงนวลนวลสามารถหนีไปได้ยิ่งไกลที่สุดยิ่งดี

ทางด้านจิ้นเฟิงเฉินพอทราบข่าวว่าเจียงนวลนวลหลบหนีไป ก็ไม่พอใจอย่างมาก บรรยากาศรอบตัวลดต่ำลงอย่างน่ากลัว

เขาใช้วิธีในการจับกุมตัวอย่างรวดเร็วที่สุดแล้ว แต่ก็ยังช้าไปก้าวหนึ่งอยู่ดี

เมื่อเห็นสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเย็นชาราวกับน้ำ จื่อเฟิงก็กล่าวปลอบใจอยู่ด้านข้างว่า "คุณชาย ทางตำรวจออกหมายจับแล้ว ฉันเชื่อว่าเจียงนวลนวลคงหนีไปได้ไม่ไกล"

เมื่อได้ยินจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้กล่าวคำ ทำเพียงแค่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ

เวลานี้โทรศัพท์ของจิ้นเฟิงเฉินก็ดังขึ้น เป็นเจียงสื้อสื้อโทรมา

พอเห็นชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอ มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม

รอยยิ้มนี้ บาดตา จื่อเฟิงอย่างมาก เธอไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครโทรมา

“เฟิงเฉิน ทำไมคุณยังไม่กลับมาอีกคะ วันนี้ต้องทำโอทีเหรอ?” เจียงสื้อสื้อถามอย่างเป็นห่วง

เรื่องที่เกิดขึ้นหลายวันมานี้ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ ขอเพียงติดต่อจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ชั่วขณะ ใจเธอก็กระสับกระส่ายอย่างมาก

"มีธุระต้องจัดการนิดหน่อย ตอนนี้เสร็จแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงถึงบ้านครับ"

หลังจากวางสาย จิ้นเฟิงเฉินก็ออกไปทันที

เมื่อเห็นเงาหลังของเขารีบร้อนจากไป ในใจ จื่อเฟิงพลันจืดชืด

พอกลับมาถึงบ้าน จิ้นเฟิงเฉินเห็นว่าเจียงสื้อสื้อกำลังนั่งรอเขาอยู่ที่โซฟา ในใจก็อุ่นวาบขึ้นมาทันที

ย่องไปข้างหลังเธออย่างเงียบๆ จากนั้นก็กอดเธอไว้

สัมผัสที่เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจจนสะดุ้ง เมื่อเห็นเป็นจิ้นเฟิงเฉินก็กล่าวอย่างโมโหว่า "ทำไมคุณชอบจู่โจมกะทันหันแบบนี้อยู่เรื่อย ดีนะที่สภาพจิตใจฉันแข็งแกร่ง ไม่อย่างนั้นคงถูกคุณทำให้ตกใจกลัวจนตายเข้าสักวัน"

“ผมผิดไปแล้วเมียจ๋า คราวหลังไม่กล้าแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างหยอกล้อ

พอถูกเขาพูดเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อก็หายโกรธ พลางถามเสียงอ่อนว่า "วันนี้คุณไปเจอเรื่องยุ่งยากอะไรมาใช่ไหมคะ? "

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้า “ตัวการของเรื่องนี้คือเจียงนวลนวล เธอหนีไปได้ แต่ผมเชื่อในประสิทธิภาพของตำรวจ”

เมื่อได้ยินบรรยากาศรอบตัวของเจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบขึ้นมาเล็กน้อย เป็นเธอจริงๆ ด้วย

เจียงนวลนวลช่างทำทุกอย่างเพื่อฆ่าเธอได้จริงๆ

รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของเจียงสื้อสื้อที่เปลี่ยนไป จิ้นเฟิงเฉินก็รีบกอดเธอไว้แน่น

“ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ยอมให้เธอหนีไปได้ คนที่ทำร้ายคุณ ผมจะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว”

เมื่อพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ลูบที่ท้ายทอยของเธอเบาๆ

เจียงสื้อสื้อถูกเขาทำแบบนี้ก็รู้สึกจั๊กจี้อยู่บ้าง จึงเลิกคิดถึงเรื่องอื่นอีก ทั้งสองประคองกันขึ้นไปชั้นบน

อีกด้านหนึ่ง ตำรวจตรวจสอบเส้นทางหลบหนีที่เป็นไปได้ของเจียงนวลนวลตลอดทั้งคืน ไม่นานก็ยืนยันได้ว่าเจียงนวลนวลอาจหลบหนีไปยังเมืองหนึ่งที่อยู่มณฑลใกล้เคียง

ผู้อำนวยการ รีบติดต่อกับตำรวจที่อยู่มณฑลนั้นทันที สนทนากับพวกเขาอยู่สักพัก ตำรวจที่นั่นก็ตกลงที่จะช่วยจับกุมเจียงนวลนวล

เช้าวันรุ่งขึ้น ทางหลานซื่อกรุ๊ปก็ทราบข่าวแล้วเช่นกัน พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเจียงนวลนวลจะทำเรื่องโง่ๆ เช่นนี้ออกมา

หลานซือเฉินทำสีหน้าหนักใจอย่างมาก เพราะข่าวที่ปล่อยออกมาก่อนหน้านี้ ว่าหลานซื่อกรุ๊ปต้องการควบรวมกิจการกับเจียงซื่อกรุ๊ป เมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้หลานซื่อกรุ๊ปจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน

เวลานี้ผู้ช่วยเดินเข้ามา สีหน้าไม่สู้ดีอย่างยิ่ง

เมื่อหลานซือเฉินเห็นก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้น?”

“ราคาหุ้นของเราเริ่มดิ่งลงตั้งแต่เช้าแล้วครับ หากไม่คิดวิธีรับมือล่ะก็ ผมเกรงว่าเราจะขาดทุนย่อยยับ”

ใช่ เขาควรไปหาเจียงสื้อสื้อ เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ ขอเพียงเธอยินดี จะต้องมีทางแก้ไขแน่

เมื่อคิดได้ดังนั้น เจียงเจิ้นก็รีบโทรหาเจียงสื้อสื้อทันที เพื่อนัดเธอออกมาพบ

อันที่จริงเจียงสื้อสื้อไม่อยากออกมาพบเขาเลย แต่ก็ยังยั้งใจไม่ได้อยู่ดี

ในก้นบึ้งของหัวใจเธอยังคงวาดหวังให้เจียงเจิ้นห่วงใยเธอบ้าง

ทันทีที่เจียงสื้อสื้อเข้ามาในร้านกาแฟ ก็เห็นเจียงเจิ้นกำลังกวักมือเรียกเธออยู่

เธอเดินไปนั่งตรงข้ามเขา เจียงสื้อสื้อกล่าวอย่างเย็นชาว่า "พ่อนัดหนูออกมาทำไมคะ"

พอเจียงเจิ้นได้ยินก็ถอนหายใจกล่าวว่า "สื้อสื้อ พ่ออยากจะขอโทษแกก่อนเป็นอันดับแรก เรื่องที่เจียงนวลนวลทำกับแก ช่างเกินจะรับได้จริงๆ

พ่อรู้ว่าพ่อไม่มีหน้ามาที่นี่ แต่พ่อก็จนปัญญาแล้วจริงๆ พ่อยกมือท่วมหัวขอร้องแกล่ะ ช่วยปล่อยเจียงซื่อกรุ๊ปไปเถอะ

ยิ่งกว่านั้นตอนนี้แกเองก็เป็นผู้ถือหุ้นของเจียงซื่อ หากเจียงซื่อล้มละลายก็ไม่ได้มีผลดีอะไรกับแกเหมือนกัน"

พูดไปเจียงเจิ้นก็เช็ดน้ำตาสองสามหยดที่ปลายหางตาไป กล่าวอย่างน่าสงสารเสียเหลือเกินว่า "สื้อสื้อ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พ่อขอร้องแก ได้ไหม? "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อจึงรู้สึกแค่ขบขันเท่านั้น เธอถูกเจียงนวลนวลลอบฆ่า เจียงเจิ้นไม่ได้มาสนใจ ครั้งนี้เจียงนวลนวลถูกประกาศจับไปทั่วสื่อ ที่เขาให้ความสำคัญกลับเป็นผลประโยชน์ของบริษัท

มีพ่อแบบนี้ มันต่างอะไรกับเลือดเย็นกัน

เมื่อก่อนเธออิจฉาเจียงนวลนวลมากที่ได้รับความรักจากเขา มาตอนนี้ดูเหมือนว่าเจียงนวลนวลยังน่าเศร้ากว่าเธอเสียอีก

เธอกับเจียงนวลนวลเป็นเพียงแค่หินรองเท้าของเขาเท่านั้น ทำให้เขาสามารถเอื้อมถึงผลประโยชน์ที่สูงขึ้นได้

"ขอโทษค่ะ หนูไม่อาจทำตามคำขอของพ่อได้ และหนูก็ไม่สามารถยกโทษให้พวกคุณทุกคนได้เช่นกัน อีกอย่างเรื่องนี้เฟิงเฉินเป็นคนจัดการเองทั้งหมด ขอโทษด้วยค่ะ"

พูดจบเจียงสื้อสื้อก็เดินจากไปโดยไม่หันหน้ากลับมามอง คนอย่างเจียงเจิ้นไม่มีค่าให้สงสารเสียด้วยซ้ำ

จนป่านนี้เธอเพิ่งจะได้เห็นธาตุแท้ของเจียงเจิ้น คนที่ยอมสละทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง