ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 436

บทที่ 436 ล้มแล้วมีแต่คนเหยียบซ้ำ

เมื่อคำพูดนี้ถูกเอ่ยออกมา เจียงเจิ้นเองก็หมดทางตอบโต้เหมือนกัน

ที่สำคัญคือคนที่เข้าข้างเขาตอนนี้มีน้อยมาก บวกกับก่อนหน้านี้เจียงเจิ้นก็ได้ก่อความเดือดร้อนให้กับคนอื่นไว้มากพอสมควร ดังนั้น ถ้าตอนนี้มีใครอยากถีบเขาลงจากตำแหน่งละก็มันก็ง่ายดายเหลือเกิน

ล้มแล้วมีแต่คนเหยียบซ้ำ

“ในเมื่อผลออกมาเป็นแบบนี้แล้ว ประธานเจียงครับ ผมว่าคุณ……” หลินหยวนที่ยืนอยู่ตรงนั้น มองมาทางเจียงเจิ้นพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

เจียงเจิ้นทำเสียงฮึดฮัด จากนั้นก็ลุกพรวดขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกว่า “ไม่ต้องให้คุณมาสั่งหรอก ผมไปเองได้”

เมื่อเจียงเจิ้นยอมลุกขึ้นแบบนี้ ก็ถือว่าตำแหน่งประธานบริษัทได้ตกเป็นของหลินหยวนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ท่านประธานหลิน ยินดีด้วยครับ”

ในขณะที่เจียงเจิ้นยังยืนอยู่ตรงนั้น หลายๆ คนก็ได้วิ่งเข้าไปแสดงความยินดีกับหลินหยวนแล้ว

และเจียงเจิ้นในตอนนี้ก็ได้รู้ซึ้งถึงจิตใจที่ด้านชาของมนุษย์อย่างแจ่มแจ้งแล้ว

“หลินหยวนคุณคิดว่าตำแหน่งประธานที่คุณนั่งอยู่มันจะมั่นคงนักหรือยังไง?”

เจียงเจิ้นหันกลับมาพร้อมกับมองมาด้วยสายตาที่หยิ่งผยอง

แต่หลินหยวนกลับขำออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ฮาๆฮา จะมั่นคงหรือไม่นั้นคุณไม่ได้เป็นคนกำหนดสักหน่อย ยามศึกสงคราม คนที่ชนะย่อมเป็นฝ่ายถูกเสมอ ฝ่ายที่พ่ายแพ้อย่างคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะออกความเห็นอะไรทั้งนั้น”

พูดจบ เขาก็ได้ถลึงตาใส่เจียงเจิ้นอีก แล้วพูดด้วยเสียงที่ไม่สบอารมณ์ว่า “คุณคิดว่าตัวเองยังเป็นท่านประธานเจียงที่อยากทำอะไรตามใจก็ได้คนนั้นอยู่อีกรึไง? จะบอกอะไรให้นะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป บริษัทจะไม่แซ่เจียงอีกต่อไป”

ถ้าเป็นแบบนี้จริง ก็เท่ากับว่าพวกคนเถ้าคนแก่ที่เคยติดตามเจียงเจิ้นต้องมีเรื่องให้ปวดใจมากขึ้นแล้วสินะ

ที่สำคัญพวกเขาคือคนที่คอยมองดูเจียงซื่อค่อยๆ เติบโตขึ้นและตอนนี้มองดูมันพังทลายลงต่อหน้า ช่างเป็นเรื่องที่ชวนให้เจ็บปวดมากเลยทีเดียว

แต่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ มันก็เกิดจากการกระทำของเจียงเจิ้นเอง เกิดจากการที่เขามองแต่ความสำเร็จจนไม่เคยสนใจความรู้สึกของคนอื่น เรื่องนี้จะให้โทษใครก็ไม่ได้

เจียงเจิ้นรู้สึกว่า ห้องประชุมในตอนนี้ไม่มีที่ให้เขายืนแล้ว

เขารู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนได้สูญเสียสิ่งยึดเหนี่ยวของตัวเองไปแล้ว

สถานที่ที่เขาทุ่มเทมาค่อนชีวิต ตอนนี้มันได้กลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว

เขารู้สึกถึงขั้น จากนี้ไปคงไม่มีที่ ที่เขาจะสามารถไปอยู่ได้อีกแล้ว

เขาเดินไปทางห้องทำงานของประธานบริษัทอย่างเงียบๆ เก็บของใช้ของตัวเอง แล้วแอบออกไปขึ้นรถจากทางประตูหลัง

เขาไม่อยากให้ใครเห็นสภาพที่ตกอับของตัวเองในตอนนี้

ถึงเขาจะรู้ดีว่าพรุ่งนี้ข่าวของตัวเองจะถูกประโคมอย่างหนักก็ตาม แต่เขาก็อยากเหลือศักดิ์ศรีให้ตัวเองได้รักษาบ้าง

ทันทีที่เกิดเรื่องกับตระกูลเจียง จิ้นเฟิงเฉินก็ได้รู้ข่าวในทันที

จิ้นเฟิงเฉินที่กำลังนั่งฟังรายงานจากกู้เนี่ยนอยู่ก็ได้เลิกคิ้วขึ้น “นี่คุณจะบอกว่า ตอนนี้เจียงเจิ้นได้ออกจากบริษัทไปแล้วใช่ไหมครับ?”

กู้เนี่ยนพยักหน้า “จริงแท้แน่นอนครับ เจียงซื่อกรุ๊ปได้เปลี่ยนเจ้าของแล้ว ถึงเขาอยู่ต่อก็ไม่ได้มีผลอะไรแล้ว เขาจึงแอบจากไปอย่างเงียบๆ ครับ”

“แล้วคนที่ชื่อหลินหยวนเขาถือหุ้นอยู่เท่าไหร่?” จิ้นเฟิงเฉินถามลอยๆ พร้อมดูเอกสารไปด้วย

“มีหุ้นของคนอื่นบางส่วนและบางส่วนก็เป็นของภรรยาเขา ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีไหนถึงสามารถรวมหุ้นเหล่านั้นเข้ากับของตัวเองได้ ตอนนี้หุ้นที่เขาถืออยู่น่าจะประมาณ45%ครับ”

กู้เนี่ยนตอบอย่างสัตย์จริง

มือที่กำลังเลื่อนเมาส์ของจิ้นเฟิงเฉินได้หยุดชะงักไป เขานึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่า หลินหยวนคนนี้จะมีความสามารถขนาดนี้ เขาถึงขนาดสามารถชิงเอาหุ้นที่อยู่ในมือของสื้อสื้อไปได้

จิ้นเฟิงเฉินในตอนนี้ ถึงดวงตาจะกำลังจ้องไปยังจอคอมพิวเตอร์ แต่จริงๆ แล้ว ในหัวของเขากลับกำลังใช้ความคิดอย่างรวดเร็วอยู่