ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 441

บทที่ 441 ไปทำลูก

“เลิกงานหรือยัง ฉันอยู่ชั้นล่างของบริษัทคุณ ต้องการจะเลี้ยงข้าวคุณ ”

ที่นั่นเงียบไปหนึ่งวินาที ตามมาด้วยเสียงลุกขึ้นของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อยิ้มเบา ๆ พูดว่า“ ไม่ต้องรีบร้อน ฉันรอคุณ”

หลังห้านาทีจิ้นเฟิงเฉินก็ปรากฏตัวที่ปากประตูของบริษัท

เขามองและเดินตรงมาทางรถของเจียงสื้อสื้อ

ไหล่กว้างเอาแคบ ขาใหญ่ยาวใส่ชุดสูทกระชับห่อหุ้มรูปร่างที่กำยำ ที่มีออร่าที่เต็มเปี่ยม

เจียงสื้อสื้อพอใจมากที่สุด เปิดกระจกรถแล้วมองประเมินทั้งตัวของจิ้นเฟิงเฉินด้วยแววตาที่ไม่อาย

เหมือนกับพวกลามกอย่างนั้น ที่แถบจะน้ำลายหก

“คุณจิ้นรูปร่างดีจริง”เจียงสื้อสื้อพูดด้วยสายตาที่ลามก

แววตาที่เปิดเผยนั่นของจิ้นเฟิงเฉินมองเขาอย่างลึกเข้าไป เหมือนวินาทีต่อมาก็จะสามารถเอาเจียงสื้อสื้อเปลือยกายได้

เขารู้สึกตัวได้จึงพูดว่า “ล้อเล่น คุณมานั่งข้างคนขับ วันนี้ฉันพาคุณไปกินข้าว”

จิ้นเฟิงเฉินเพยิอมุมปากเบา ๆ เดินอ้อมหัวรถแล้วเปิดประตูรถนั่งลงด้านข้างคนขับ

“ทำไมวันนี้คิดที่จะเลี้ยงข้าวผมขึ้นมา？”

จิ้นเฟิงเฉินถามเขาไปรัดเข็มขัดนิรภัยไป นิ้วมือเรียวขาวที่มีเสน่ห์ได้ปัดผ่านมา

เจียงสื้อสื้อได้ยินแล้วกระดกคิ้วพูดว่า“กลัวว่าฉันเลี้ยงไม่ไหว หรือกลัวว่าฉันจะเลี้ยงข้าวข้างทาง？”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านี้ แค่สื้อสื้อเลี้ยงถึงแม้จะเป็นข้างทาง เขาก็กินได้อย่างไม่กระพริบตา

พอใจกับท่าทางของเขา เจียงสื้อสื้อพูดตาหยี่ว่า“ วางใจเถอะ ไม่ทำให้คุณหิวหรอก ถึงแม้ฉันไม่ได้มีเงินเท่าคุณ แต่ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นเศรษฐีเล็ก ๆ ได้แล้ว ข้าวมือเดียวยังไงก็เลี้ยงไหวอยู่แล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเขาอย่างตาไม่กระพริบแล้วพูดว่า“คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้”

“รู้สิ ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณเท่านั้น”เจียงสื้อสื้อพูดอย่างตรงไปตรงมา

เขาสตาร์ทรถ ทั้งสองคนพูดคุยกัน ไม่นานก็ถึงจุดหมายปลายทาง

หลังจากจอดรถที่ลานจอดรถชั้นล่างแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ได้พาจิ้นเฟิงเฉินมาที่ชั้นดาดฟ้าของตึก

คิดไม่ถึงว่าเขาจะจองร้านอาหารสวยลอยฟ้าที่ไม่มีที่นั่ง

พนักงานบริการมาแล้วพาพวกเขาไปที่นั่ง หลังจากนั้นก็ส่งเมนูอาหารให้

“ฉันจองล่วงหน้ามาสองเดือน ร้านนี้จองยากมากจริง ๆ ”เจียงสื้อสื้อพูดอย่างถอนหายใจ

แต่ว่าจองยากก็มีข้อดีของการจองยาก จากตำแหน่งที่พวกเขานั่งมองไปข้างนอกก็สามารถมองเห็นวิวในยามค่ำคืนของเมืองทั้งหมดได้อย่างเต็ม

สั่งอาหารเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็ถามอย่างอดทนรอไม่ได้ว่า “คุณคิดว่าร้านอาหารร้านนี้เป็นยังไงบ้าง？”

ในใจก็มีความตื่นเต้นบ้างเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินเพยิดมุมปาก ค่อย ๆ พูดว่า“ ดีมาก ผมชอบมาก ๆ ”

วันนี้ฐานะของทั้งสองคนได้เปลี่ยนกลับมาโดยสิ้นเชิง จิ้นเฟิงเฉินเต็มใจที่จะให้ความร่วมมือมาก

ทำตามจังหวะของเจียงสื้อสื้อที่นำมา ขอแค่เขาดีใจ

แสงไฟที่สวยสดใสกลับสะท้อนเข้าที่ในตาเขา แต่ในความสว่างนั้นก็มีเพียงแค่สื้อสื้อคนเดียว

เจียงสื้อสื้อมองตะลึง อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปแตะต้อง ถูกจิ้นเฟิงเฉินกุมมือแล้วแนบไว้ที่บนแก้ว

สองคนมองตากันอย่างซื่อ ๆ ต่างก็มองเห็นความรักที่ลึกซึ้งในดวงตาซึ่งกันและกัน

พนักงานบริการมาเสริฟอาหาร จุดเทียนบนโต๊ะและเทไวน์แดงเต็มแก้ว บรรยากาศก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น

“ชนแก้ว！”

เจียงสื้อสื้อยกแก้วเหล้าขึ้น ชนแก้วกับจิ้นเฟิงเฉินแล้วดื่มอย่างดีใจมาก

เหมือนว่าบรรยากาศดีมาก สองคนเกือบจะเอาไวน์แดงดื่มจนหมด

แก้มของเจียงสื้อสื้อร้อนขึ้น สายตาเริ่มที่จะเบลอ

จิ้นเฟิงเฉินมองดวงตาที่มีน้ำของเขา สีตามืดมน พูดอย่างอ่อนโยนว่า “พวกเรากลับกัน”

เจียงสื้อสื้อวิ่งมาที่ด้านข้างเขา และนั่งเบียดเขา พูดเบา ๆ ว่า “ไม่กลับนะ เฟิงเฉิน ฉันมีของอะไรให้คุณดู”