ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 442

บทที่ 442 คนสวยโผ่เข้ากอด

หลังถึงโรงพยาบาลแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ถามว่า“ฉันอยู่ตรวจร่างกายเป็นเพื่อนนาย？”

จิ้นเฟิงเหรารีบส่ายหน้าเหมือนกลองสั่นอย่างนั้น “อย่าเลยพี่ ยังไงคุณก็กลับไปทำงานที่บริษัทเถอะ ตอนนี้ก็สายมากแล้ว”

“ขาของนาย……”

จิ้นเฟิงเหราชี้ไปที่หมอและพยาบาล พูดอย่างไม่เกรงใจว่า“มีพวกเขาก็พอแล้ว ถึงยังไงพี่อยู่ที่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้”

จิ้นเฟิงเฉินเงียบ แล้วก็พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า“ใครอยากจะสนใจแก”

หมุนตัวเดินออกไป

สรุปแล้วยังคงไม่ไว้วางใจ จิ้นเฟิงเฉินทำได้แค่ไปหาส้งหวั่นชีง ให้เขาดูแลจิ้นเฟิงเหราดี ๆ

ส้งหวั่นชีงก็รับปากอยู่แล้ว ในเวลาเดียวกันในใจก็อิจฉาความรักของสองพี่น้องนี่

ไม่ใช่ว่าเป็นคนรวยแล้วจะไม่มีความรักระหว่างพี่น้อง เห็นสองพี่น้องนี้แล้วก็รู้ว่าไม่ใช่อย่างนั้น

หลังตรวจร่างกายเสร็จไปแล้วสองชั่วโมง ส้งหวั่นชีงถามว่า“คุณต้องการให้พี่ชายของคุณมารับคุณไหม？”

“ไม่ต้อง ผมยังไม่อยากกลับไป”

ส้งหวั่นชีงเงียบ กำลังคิดว่าคุณชายคนนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก

ก็เห็นจิ้นเฟิงเหรามองเขาด้วยดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับทั้งสองข้าง พูดว่า “คุณเดินเล่นเป็นเพื่อนผมแล้วกัน นานมากแล้วที่ผมไม่ได้ออกมา อยู่ที่บ้านจนจะกลายเป็นขึ้นราแล้ว

ผมบนหัวของผมอาจจะมีเห็ดขึ้นมาแล้ว คุณช่วยผมดูหน่อย”

“……”

ส้งหวั่นชีงไม่มีอะไรจะพูด พูดอย่างอ้อม ๆ ว่า “ฉันยังมีงานอื่นที่ต้องทำ คุณชายรองยังไงก็ให้คนที่บ้านพาคุณไปเดินเล่นแล้วกัน”

จิ้นเฟิงเหรามีท่าทางที่จะร้องไห้ “งานของคุณไม่ใช่ว่าต้องดูแลผมเหรอ อยากจะสะบัดผมทิ้งก็ไม่ต้องหาข้ออ้างนี้ ผมเสียใจมากเลย”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้……”

“คุณคือ คุณรังเกลียดผม”

จิ้นเฟิงเหราพูดอย่างสิ้นหวัง“ช่างเถอะ ผมไม่ควรรบกวนคุณ ผมผิดเอง ผมไปเดินเล่นเองแล้วกัน คุณไม่ต้องสนใจผมแล้ว”

ส้งหวั่นชีงมองเขาโยกรถเข็นอย่างุนงง เดินขึ้นไปข้างหน้าอย่างเปลืองแรง

เงาด้านหลังแทบจะมีน้อย……เหงา ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกโกรธและก็ตลกมาก

ส้งหวั่นชีงตามขึ้นไปช่วยเขาผลักรถเข็น พูดให้ดีใจว่า “โอเคร โอเคร ฉันพาคุณไปเดินเล่น”

ใบหน้าของจิ้นเฟิงเหราก็ยิ้มแฉ่งออกมาเหมือนกับดวงอาทิตย์ สว่างจนทำให้ดวงตาของส้งหวั่นชีงใกล้จะบอดแล้ว

ต่อมา พวกเขาก็ออกจากโรงพยาบาล ในการชี้นำของจิ้นเฟิงเหรา พวกเขาเดินเล่นไปสามถนน กินของไปแปดอย่าง จิ้นเฟิงเหรายังต้องการไปที่ร้านเสื้อผ้า

ส้งหวั่นชีงมองขาทั้งสองข้างของเขาที่ขยับไม่ได้ พูดอย่างอดทนไม่ได้ว่า“คุณแน่ใจว่าต้องการจะไปร้านเสื้อผ้าในสภาพอย่างนี้？”

“ก็ใช่สิ แต่ว่าผมไม่ซื้อ คุณก็ซื้อได้”จิ้นเฟิงเหราพูดอย่างสมเหตุสมผล

ส้งหวั่นชีงปฏิเสธโดยสิ้นเชิง“ฉันไม่ขาดแคลนเสื้อผ้า”

“งั้นน่าเสียดายมากแล้ว ผมซื้อให้คุณเอาไหม”จิ้นเฟิงเหราเลียริมฝีปาก

“ไม่เอา”

จิ้นเฟิงเหราทำปากจู๋พูดว่า “ทำไมอ่ะ”

“มีทำไมมากมายอย่างนั้นที่ไหนกัน ไม่มีความดีความชอบอะไร รับของไม่ได้”

จิ้นเฟิงเหรายิ้มจนหัวคิ้วงอ “คุณทำงานมีความรับผิดชอบมาก ดูแลผมเป็นอย่างดี ผมพอใจมาก นี่ถือว่ามีความดีความชอบหรือเปล่า？”

“นี่เป็นงานของอาชีพฉันอยู่แล้ว เป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำ พอแล้ว คุณชายรอง ไม่พูดอันนี้แล้ว”

ส้งหวั่นชีงเวียนหัว รีบหยุดหัวข้อสนทนานี้ กลัวว่าจิ้นเฟิงเหราจะติดพันจนไม่จบสิ้น

จิ้นเฟิงเหราหมุนตัวในรถเข็น เผชิญหน้ากับส้งหวั่นชีง

“ทำไม？”

เผชิญหน้าที่จู่ ๆ จิ้นเฟิงเหราหมุนตัว ส้งหวั่นชีงอดไม่ได้ที่จะขนลุกขึ้นมา

จิ้นเฟิงเหราหัวเราะเบา ๆ “ก็อยากมองหน้าคุณ”

หน้าของส้งหวั่นชีงร้อนขึ้นเล็กน้อย ไม่กล้าสบตากับจิ้นเฟิงเหรา

คิดได้ก็เดินไปข้างหน้า กลับลืมไปว่าพวกเขายังรอไฟเขียวอยู่