ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 443

บทที่ 443 จดหมายรัก

คำพูดของจิ้นเฟิงเหราก็เหมือนกับฟ้าผ่าตอนอากาศแจ่มใส ที่ระเบิดข้างหูของส้งหวั่นชีง

เขาคิดว่าตัวเองฟังผิด หรืออาจจะตัวเขาเองจินตนาการอะไรอยู่ แต่เรื่องจริงยืนยันว่าเขาไม่ได้ฟังผิด

“จิ้นเฟิงเหรา คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่？”เสียงของส้งหวั่นชีงอดไม่ได้ที่สั่น

กลัวว่าส้งหวั่นชีงจะถูกคำพูดที่มาจากที่ไหนทำให้ตัวเองตกใจ จิ้นเฟิงเหราจึงรีบอธิบายว่า “ผมรู้อยู่แล้วว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่ เสี่ยวหวั่น ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมจริงจัง”

เขาอยากไปดึงมือของส้งหวั่นชีง แต่กลับถูกเขาหลบอีกครั้ง

แววตาของส้งหวั่นชีงที่มองจิ้นเฟิงเหราเต็มไปด้วยความสงสัย พูดหนึ่งออกมาหนึ่งประโยคว่า “จิ้นเฟิงเหรา คุณรู้ไหมว่าว่าอะไรที่เรียกว่าชอบ？รู้ว่าอะไรที่เรียกว่ารักหรือเปล่า คุณเคยคิดว่าคุณชอบฉันที่ตรงไหนไหม？”

“ผม……”เผชิญหน้ากับคำถามของส้งหวั่นชีง จิ้นเฟิงเหราไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

หลายปีมานี้ เขาก็ใช้ชีวิตตามสบายจนเคยชินแล้ว ก็ไม่เคยชอบใครอย่างจริงจังสักคน

เขาเพียงรู้ว่าความรู้สึกที่ส้งหวั่นชีงให้เขาไม่เหมือนกับคนอื่น

แต่โดยรวมแล้วอะไรคือชอบ เขาก็พูดไม่ได้

เห็นจิ้นเฟิงเหราลังเล ในใจของส้งหวั่นชีงก็รู้แล้ว

“ขอโทษ แม้กระทั่งคุณยังไม่รู้ว่าชอบฉันที่ตรงไหน ฉันก็ไม่มีวิธีที่จะตอบรับขอเรียกร้องของคุณ ขออภัย ฉันยังมีธุระต้องไปก่อนแล้ว”

พูดจบ ส้งหวั่นชีงก็เดินออกไปทันที

ส้งหวั่นชีงเวลานี้ใจเย็นมากที่สุด เขารู้ว่าผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าตัวเองเป็นฐานะอะไร เป็นคนที่ตัวเองไม่สามารถปีนขึ้นไปได้

ถึงแม้จะพูดว่า ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดที่จะอยู่กับจิ้นเฟิงเหรา แต่ถ้าหากว่าต้องเริ่มจากความรู้สึกช่วงนี้ ส้งหวั่นชีงก็คงจะลังเล ยังไงกฏของตระกูลจิ้นก็ไม่ได้เข้าง่ายอย่างนั้น

แต่ว่าในใจก็มีความปลื้มปิติบ้าง คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเหราจะมีความรู้สึกที่พิเศษต่อตัวเองจริง ๆ

เห็นเงาร่างของส้งหวั่นชีงออกไป จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะปวดใจบ้างเล็กน้อย

เป็นครั้งแรกที่ตัวเองสารภาพรักแต่ก็ถูกปฏิเสธแล้ว

เขาทุบหัวตัวเอง ถ้ารู้อย่างนี้เขาก็ไม่ควรจะเอ่ยปาก

ตอนนี้เป็นไง ส้งหวั่นชีงเกิดความเข้าใจผิดต่อตัวเองอย่างแน่นอน คิดว่าตัวเองเป็นพวกเจ้าชู้แบบนั้น

เฮ้อ พูดจาเป็นปัญหาของสมองที่แก้ไม่ได้

เห็นเขาเดินไปไกล จิ้นเฟิงเหราเองทำได้แค่เดินกระเพกกลับเข้าไปในห้อง

“เฟิงเหรา？ตรวจร่างกายเป็นยังไงบ้าง？”แม่จิ้นเห็นจิ้นเฟิงเหราเดินผ่านมา จึงอดที่จะถามไม่ได้

แต่จิ้นเฟิงเหราเหมือนไม่ได้ยิน เดินกลับเข้าห้องไปอย่างหมดหวัง

หลังแม่จิ้นเห็นแล้วก็รู้สึกแปลกประหลาดใจเล็กน้อย

ถึงเวลาตอนบ่าย เจียงสื้อสื้อกลับจากบริษัทมา แม่จิ้นก็ดึงเขาไว้ทันที

“สื้อสื้อ เธอไปดูเฟิงเหราหน่อยวันนี้หลังกลับมาจากโรงพยาบาลก็เก็บตัวเองอยู่ในห้องมาตลอด ระหว่างนั้นฉันก็ไปเคาะประตูถามก็ไม่ได้ตอบกลับ นี่ไม่รู้เขาได้รับความกระทบกระเทือนอะไร？”

ได้ยินแล้ว เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะสงสัยบ้าง สรุปแล้วอะไรที่สามารถทำให้คุณชายรองจิ้นไม่มีชีวิตชีวาได้？

หยิบแก้วนมของเจียงสื้อสื้อหนึ่งแก้วแล้วเดินขึ้นไปบนตึก แล้วเคาะเบา ๆ ที่ประตูของจิ้นเฟิงเหรา

“เฟิงเหรา ฉันเข้าไปได้ไหม？”

ไม่มีคนตอบกลับมา

เจียงสื้อสื้อก็เรียกสองสามครั้ง ประตูห้องถึงเปิดจากข้างใน

เพียงเห็นจิ้นเฟิงเหราเอ่ยปากด้วยใบหน้าที่หมดอาลัยตายอยากว่า “เข้ามาเถอะ พี่สะใภ้”

“เฟิงเหรา นี่นายเป็นอะไรไป？”เห็นเขาท่าทางอย่างนี้ เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะถาม

จิ้นเฟิงเหราพึมพำแล้วล้มลงบนเตียง พูดด้วยเสียงที่หนักต่ำว่า “เฮ้อ พี่สะใภ้คุณอย่าถามเลย ผ่านไปสองสามวันผมจะบอกคุณเอง ให้ผมอยู่คนเดียวสักพักเถอะ”

“งั้นก็ได้ ฉันเอานมมาให้นาย อย่าลืมกินล่ะ”