ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 444

บทที่ 444 ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาแม้แต่นิด

จิ้นเฟิงเหราเลื่อมใสที่จิ้นเฟิงเฉินดูจากภายนอกแล้วเหมือนจะเป็นนิสัยที่ไร้คู่ตลอดชีวิต แต่พูดถึงจีบสาวแล้วก็สมควรที่จะได้รับชื่อ

ปรมาจารย์

พูดว่าทำก็ทำเลย จิ้นเฟิงเหรามาที่ห้องด้านนอกของจิ้นเฟิงเฉินเลยทันที

แต่ก่อนที่จะเคาะประตู จิ้นเฟิงเหราก็หยุดมือชั่วขณะ

เขาเข้าไปถามอย่างนี้ จะไม่น่าหรือเปล่า？

พี่ชายของเขาคงจะไม่เท่าไหร่ แต่พี่สะใภ้จะต้องหัวเราะเยาะเขาอย่างแน่นอน

ช่างเถอะ ยังไงก็ทิ้งความคิดนี้ไปแล้วกัน

เขาไม่อยากถูกคนอื่นดูถูก ทำได้แค่เดินกลับไปที่ห้องอย่างท้อแท้

จิ้นเฟิงเหราสองสามวันนี้ต่างก็หมกตัวอยู่ในห้องมาตลอด แค่ตอนที่กินข้าวอาจจะเจอหน้าแม่จิ้นของพวกเขาบ้าง

นี่ทำให้แม่จิ้นรู้สึกถึงความผิดปกติบ้างเล็กน้อย ทำไมอยู่ดี ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน？

ตามนิสัยของจิ้นเฟิงเหราแล้ว ก็น่าจะไปข้างนอกนานแล้ว จะอยู่เชื่องที่บ้านได้ที่ไหน？

แม่จิ้นแอบเดินขึ้นไปบนตึก พออยากที่จะเสาะหา

ใครจะคิดถึงว่าจะบังเอิญเจอจิ้นเฟิงเหราที่ออกมาจากห้อง สองคนเจอหน้ากันมีความอึดอัดเล็กน้อย

แม่จิ้นรีบหมุนตัวไปอธิบายว่า “ฉันมาดูว่าแกตื่นหรือยัง จะได้ให้ห้องครัวเตรียมอาหาร”

จิ้นเฟิงเหราก็ไม่ได้สงสัยอะไร ลงตึกไปพูดไปว่า “แม่ วันนี้ผมไม่กินข้าวที่บ้านนะ เพื่อนผมนัดผมออกไปข้างนอก จะกลับมาดึกหน่อย”

พูดจบก็รีบเดินออกไป

แม่จิ้นตะโกนอยู่ด้านหลังว่า“ไม่อนุญาตให้กินเหล้า ขาของแกยังมีบาดแผลอยู่ ถ้าแกกินเหล้าเมากลับมา ดูสิฉันไม่ตีแกให้ตายให้มันรู้ไป”

แต่คำตอบที่กลับมากลับเป็นเสียงปิดประตู แม่จิ้นเม้มปากแล้วรีบไปยุ่งเรื่องของตัวเอง

เดินไปลานหน้าบ้าน จิ้นเฟิงเหราเห็นเจียงสื้อสื้อที่กำลังรดน้ำดอกไม้อยู่ อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

เขามาด้านหน้าของเจียงสื้อสื้ออย่างถ่อมตัว แล้วถามว่า“พี่สะใภ้ ผมถามอะไรหน่อยคุณหน่อยได้ไหม？คุณรู้ว่าอะไรคือชอบและรักหรือเปล่า？”

เจียงสื้อสื้อมองจิ้นเฟิงเหรา ซุบซิบถามว่า“ทำไมถึงนึกถามคำถามนี้？ปรมาจารย์ด้านความรักของบ้านพวกเรา？”

ได้ยินคำพูดที่ล้อเล่นของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเหราเกาหัวอย่างเขินอาย

“พี่สะใภ้คุณอย่าถากถางผมเลย ผมถือเป็นปรมาจารย์ด้านความรักที่ไหน เป็นพวกใช้การไม่ได้ยังจะดีกว่า ผมก็แค่ถามแทนเพื่อนของผม ตอนนี้เขากำลังตามจีบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่”

จิ้นเฟิงเหราหลบสายตาเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเขากำลังพูดโกหกอยู่ แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยออกมา

วางการดน้ำที่อยู่ในมือลง เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเหราก็นั่งข้างม้านั่งยาว

เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองท้องฟ้า ยิ้มแล้วพูดว่า “ก็ยืมประโยคในอินเตอร์เน็ตแล้วกัน ขอบคือบังอาจ รักคือความยับยั้งชั้งใจ ถ้านายชอบคนหนึ่งด้วยความจริงใจแล้ว นายอยากจะทำให้เขาชอบ ใช้ชีวิตมีความสุขแต่ไม่ใช่ใช้วิธีร้อยเล่ห์มารยาเพื่อให้ได้เขามา”

หยุดสักพัก เจียงสื้อสื้อพูดต่อว่า “เปลี่ยนอีกประโยคหนึ่งว่า ชอบคือใจหวั่นไหว เวลาไม่เจอเขาก็อยากเห็นเขา พอคิดถึงคนนั้นใจก็จะเต้นเร็วขึ้น มีเรื่องราวที่เกี่ยวกับเขาทั้งหมดต่างก็หวาน กระทั่งรักนั่นก็คืออยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต และก็ไม่อยากแยกจากกันแม้แต่วินาทีเดียว”

มองท่าทางที่มีความสุขบนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเหราก็อิจฉามาก

แต่ในคำพูดของเจียงสื้อสื้อ เขากลับไม่เข้าใจ

คิดมาครึ่งวันก็ยังคิดไม่ออกเลย

เขาคิดมาโดยตลอดว่าชอบและรักมีความรู้สึกที่ระดับเดียวกัน ซึ่งไม่มีอะไรที่แตกต่างกัน

“งั้นชอบคนหนึ่งสรุปแล้วมีความรู้สึกยังไง？”จิ้นเฟิงเหราถามต่อ

เจียงสื้อสื้อคิดหนักสักครู่ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาพูดว่า “ชอบคนหนึ่งก็คือพอไม่เจอก็จะหมดหวัง ได้ยินชื่อเขาก็จะเงยหน้าอย่างคิดได้ ไม่ได้รับข้อมูลของเขาก็ทำตัวไม่ถูก ไม่อยากให้เขาพูดคุยกับเพื่อนต่างเพศ ทั้งหมดก็คือความหึงหวง”

ฟังคำพูดของเธอจบแล้ว จิ้นเฟิงเหราไม่พูดอะไร ก้มหัวไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

เอาตามที่เจียงสื้อสื้อพูดมา เหมือนว่าเขาก็ไม่ได้ถือว่าชอบส้งหวั่นชีง