ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 445

บทที่ 445 ทำไมถึงกระทันหันอย่างนี้

เจียงสื้อสื้อเอาเรื่องนี้บอกกับจิ้นเฟิงเฉินช้าไปเล็กน้อย นึกถึงท่าทางของจิ้นเฟิงเหราที่อยู่ต่อหน้าเขาแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ควบคุมรอยยิ้มของตัวเองไม่อยู่

ฟังเจียงสื้อสื้อพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ดวงตาค่อย ๆ หรี่ลง มุมปากเพยิดขึ้นโค้งอย่างพอใจ

เจียงสื้อสื้อมีท่าทางเจ้าเล่ห์ พูดด้วยเสียงที่ชิว ๆ ว่า คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเหราหมอนี่จะมีวันนี้ ในที่สุดก็มีคนสามารถรักษาเขาได้แล้ว วันหลังคงต้องเรียกว่าน้องสะใภ้หวั่นชีงแล้ว”

พูดพลางก็บีบเอวของจิ้นเฟิงเฉิน มุมปากที่โค้งของจิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ มือใหญ่ลูบหัวของเจียงสื้อสื้ออย่างอ่อนโยน ยิ้มพูดว่า “เด็กโง่”

“คุณต่างหากที่เป็นเด็กโง่”

เจียงสื้อสื้อไม่ยอม ยื่นหมัดต่อยที่บนไหล่ของเขาอย่างแรงทันที

สำหรับแรงของเจียงสื้อสื้อแล้ว จิ้นเฟิงเฉินถูกต่อยก็ไม่เปลี่ยนสีหน้า สำหรับเขาแล้วก็แค่เกาคันเท่านั้น

แต่พอเปลี่ยนน้ำเสียง จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา ดวงตาที่ลึกจ้องมองใบหน้าเล็กของเจียงสื้อสื้ออยู่ ฑุดอย่างจริงจังว่า “สื้อสื้อผมมีเรื่องหนึ่งต้องการพูดกับคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินจู่ ๆ ก็เคร่งขรึมขึ้นมา เจียงสื้อสื้อก็ไม่หัวเราะเล่นอีก ทำได้แค่นั่งเรียบร้อย

“เรื่องอะไร ทำไมจู่ ๆ ถึงได้เคร่งขรึมขึ้นมาอย่างนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกเหรอ？”

“ก็ไม่มี”

จิ้นเฟิงเฉินขยับเข้าไปข้างกายเขาสองที ให้เจียงสื้อสื้อพิงในอ้อมกอดของเขา ประคองเบา ๆ ลูบผมสวยของเขา

“ช่วงนี้บริษัทมีโครงการหนึ่ง คือจะต้องให้ผมออกหน้าทำให้สำเร็จ ดังนั้นสองสามวันนี้ผมอาจจะต้องไม่ได้อยู่ที่นี่”

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำธุระนอกสถานที่ แต่เจียงสื้อสื้อต่างก็ไม่อยากให้ออกห่างทุกครั้ง

หาท่าที่สบายในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา มือสองข้างโอบกอดเขาอยู่ ฝังอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยเสียงที่ทึม ๆ

“ทำไมถึงได้กระทันหันอย่างนี้？ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นคุณเคยพูด”

รู้ว่าเจียงสื้อสื้อหวงตัวเอง จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า“ปกติก็ไม่เห็นคุณติดหนึบกับผมอย่างนี้ ทำไมจู่ ๆ ก็หวงผมขึ้นมาล่ะ？”

เจียงสื้อสื้อเปิดออก อยากเอาหัวของเธอออกมาแล้วฝังหัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

ออดอ้อนเหมือนเด็ก แม้จะมองไม่เห็นอารมณ์ของเขา ก็รู้ว่าตอนนี้เขามีความน่ารักมากแค่ไหน

“ฉันไม่ได้หวงซะหน่อย เพียงแค่ขาดเตียงอุ่น รู้สึกไม่ชินเล็กน้อย”

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ดีที่จะยิ้ม ทำได้แค่รัดอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เหมือนอยากที่จะเอาเขาถูเขาไปในร่างกาย

“ผมแค่ออกไปวันสองวันเอง ไม่นานก็กลับมาแล้ว จะไม่อยู่ที่นั่นนานมากหรอก”

“คุณยังไม่ได้บอกฉันว่าทำไมเดินทางไปทำธุรกิจครั้งนี้กระทันหันอย่างนี้？”เจียงสื้อสื้อเงยหน้าถาม

“ก็ไม่ได้กระทันหัน ช่วงก่อนหน้านี้เพื่อให้ได้โครงการนั่นมา บริษัทเตรียมไว้มานานครึ่งปีแล้ว เพียงแค่ไม่อยากให้เกิดปัญหากระทันหัน ดังนั้นผมจะต้องไปด้วยตัวเอง”

เขาควักเจียงสื้อสื้อออกมาจากอ้อมกอดของตัวเองอย่างเบา ๆ แล้วจูบที่หน้าผากของเขา

“คุณต้องเป็นเด็กดี รอผมกลับมา”

“ตกลง”เจียงสื้อสื้อรับปากอย่างน่าเอ็นดู

“ฉันช่วยคุณเก็บของ”

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าออกไปทำธุรกิจครั้งนี้สำหรับจิ้นเฟิงเฉินแล้วน่าจะสำคัญมาก ก็ไม่ได้ทำให้เสียเวลาเขาอีก

พูดพลางก็ลุกขึ้นมาที่ด้านหน้าตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้าที่ซักเรียบร้อยแล้ว

มองเงาร่างที่ยุ่งวุ่นวายนั่นเพื่อตัวเองอยู่นั่น

แสงไฟที่อบอุ่นส่องร่างของเขา ก็ดึงดูดวิญญาณของจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่รู้สึกตัว

“เนคไทเส้นนี้จะเอาไปด้วยไหม？”เจียงสื้อสื้อหยิบเนคไทเส้นนี้ขึ้นมา หมุนศีรษะมาถามเขา

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้พูดอะไร