ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 446

บทที่ 446 ออกเดทกับผู้ชายป่า

วันนี้ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังยุ่งอยู่ที่บริษัท จู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

เป็นโทรศัพท์ของลู่เจิง

ขณะที่เจียงสื้อสื้อรับโทรศัพท์ของเขาก็ถามอย่างไม่คาดคิดว่า “รุ่นพี่ทำไมจู่ ๆ ถึงได้โทรหาฉัน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”

“วันนี้เป็นวันเกิดของผม มีงานเลี้ยงตอนกลางคืน คุณมีเวลามาร่วมงานไหม？”เสียงไพเราะของลู่เจิงส่งออกมา

“วันเกิดของรุ่นพี่ฉันต้องไปอย่างแน่นอน ยังต้องเอาของขวัญมาให้คุณอีกด้วย”เจียงสื้อสื้อเหมือนพูดล้อเล่น

สำหรับรุ่นพี่ลู่เจิงแล้ว เขาก็ชื่นชมมาโดยตลอด

ยิ่งไปกว่านั้นลู่เจิงยังเป็นคนที่ช่วยชีวิตของเขาอีก ถ้าไม่มีลู่เจิงงั้นก็คงจะไม่มีเขาในตอนนี้อย่างแน่นอน

ตอนที่เจียงสื้อสื้อพูดคำนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจหลบจื่อเฟิง ดังนั้นเนื้อหาในโทรศัพทก็ถูกจื่อเฟิง ได้ยินหมด

จื่อเฟิงที่อยู่ด้านข้างเขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว กระทั่งสายตาที่มองมาทางเจียงสื้อสื้อต่างก็มีความดูถูกเล็กน้อย

แววตามองอย่างตรงไปตรงมา อยากให้คนดูไม่เข้าใจต่างก็ยาก

“เมื่อกี้ที่โทรหาคุณเป็นใคร？หรือว่าคุณไม่รู้ว่าควรหลีกเลี่ยงความสงสัยเหรอ？”จื่อเฟิงเอามือสองข้างกอดอก มองเจียงสื้อสื้อจากที่สูงลงมา เหมือนจะต้องการขยี้เขา

นี่ตัวเองคิดว่าคำพูดนี้จะทำให้เจียงสื้อสื้อโกรธบ้าง น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นเล็กน้อย “มันเกี่ยวอะไรกับเธอ？ทำหน้าที่ของเธอให้ดีก็พอแล้ว”

“ฮึ”จื่อเฟิงส่งเสียงฮึออกมาอย่างเย็นชา คิดว่าตัวเองจับพิรุธของเจียงสื้อสื้อได้

เขาได้พูดเปลี่ยนไปมากว่าเมื่อกี้ว่า“คุณออกไปพบผู้ชายลับหลังคุณชาย คุณว่าถ้าฉันไปบอกคุณชาย เขาจะเป็นยังไง？จะทิ้งคุณไปเลยหรือเปล่า？ยิ่งไปกว่านั้นคุณยังรอโอกาสที่เขาไม่อยู่ ออกไปนัดเดทกับผู้ชายป่า！”

จื่อเฟิงทุกครั้งที่พูดก็ใช้คำว่าผู้ชายป่ามาบรรยายลู่เจิง

เจียงสื้อสื้อก็โมโหขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะเอาจื่อเฟิง ไล่ออกไป

“ถึงแม้เฟิงเฉินอยู่ที่นี่ ฉันก็บริสุทธิ์ใจ จะว่าไปอีกรุ่นพี่ลู่เจิงก็ไม่ใช่ผู้ชายป่าที่เธอเอามาบรรยายทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้นผู้ชายของฉันต่างก็ไม่ได้สนใจฉัน แล้วเธอคิดว่าเป็นใคร？เชื่อไหมว่าฉันทำให้เฟิงเฉินไล่เธอออกได้ ？เฟิงเฉินส่งเธอมาอยู่ข้างกายฉัน ไม่ใช่ให้เธอมาวิจารณ์ฉัน”

ได้ยินแล้ว จื่อเฟิงก็ยิ่งฮึอย่างเย็นชา“ฉันก็แค่อยากจะบอกคุณ หวังว่าคุณจะสามารถเรียนรู้ที่จะเคารพตัวเอง ใจดีอยากที่จะเตือนคุณสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าคุณจะด่าฉัน！”

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเย็นชา“ขอถามเธอหน่อย ตรงไหนที่ฉันไม่เคารพตัวเองล่ะ？เธอพูดออกมา ให้ฉันแก้ไขหน่อย”

เดิมทีปากของจื่อเฟิง ไว แต่จู่ ๆ ก็ชะงัก อยากจะพูดกลับพูดไม่ออก

คำพูดที่ไม่เคารพตัวเองก็คือไม่มี จื่อเฟิง ไม่มีคำพูดตอบกลับไป

รู้ว่าจื่อเฟิงเพียงแค่มองตัวเขาเองแล้วขัดหูขัดตา เจียงสื้อสื้อก็ไม่ต่อปากต่อคำกับจื่อเฟิงต่อไป

กระทั่งกลับไปถึงที่บ้าน

เจียงสื้อสื้อกำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่ในห้องนอนก็มีเสียงหวานแบบเด็ก ๆ ดังขึ้นมา“หม่ามี๊”

เสี่ยวเป่าเดินเข้ามาจากห้องข้างนอก เบิกตากว้างมองเจียงสื้อสื้อที่กำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่ แล้วเอ่ยปากถามว่า“หม่ามี๊จะไปร่วมงานอาแปลกหน้า เหรอ เสี่ยวเป่าก็อยากไปด้วย”

ได้ยินเสี่ยวเป่าพูด“อาแปลกหน้า”สามคำนี้ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกน่าขำบ้างเล็กน้อย“พุ่ว”หัวเราะออกมา

มองเห็นเจียงสื้อสื้อยังหัวเราะอยู่ เสี่ยวเป่าก็กระโดดเข้าในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อแล้วดึงมุมกระโปรงของเขา เสียงหวานของเด็กทำให้ใจแทบจะรักให้ตายอยู่แล้ว

“หม่ามี๊ คุณก็รับปากเสี่ยวเป่าสิ”

สำหรับการออดอ้อนของเสี่ยวเป่าที่มีต่อเจียงสื้อสื้อแล้ว คือพลังฆ่าที่มากที่สุด

ตอนแรกเขายังไม่อยากให้เสี่ยวเป่าออกงานชนิดนี้ ยังไงที่นั่นก็เต็มไปด้วยคนที่หลากหลายผลประโยชน์

แต่การออดอ้อนของเสี่ยวเป่า เขาปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ

ไม่ถึงสามรอบ เจียงสื้อสื้อก็ยอมแพ้แล้ว