ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 447

บทที่ 447 ไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องเป็นของฉัน

ผ่านไปสักพัก เสี่ยวเป่าก็วิ่งมาแต่ไกล เจียงสื้อสื้อดึงมือเขาเดินไปข้างใน

เวลานี้ลู่เจิงก็เดินเข้ามาแล้วก็พูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “สักพักงานเลี้ยงก็จะเริ่มขึ้นแล้ว ผมพาพวกคุณไปสถานที่ที่ค่อนข้างเงียบสงบ”

“ตกลง”

เจียงสื้อสื้อยิ้มให้เขาเบา ๆ คิ้วตาโค้ง ขี้เล่นและสวยงาม

ลู่เจิงไม่มีสติ แสดงความหลงใหลในสายตาออกมา

จากนั้นก็ถูกเธอปกคลุมอย่างรวดเร็ว ฟื้นคืนท่าทางที่เวลาปกติสุภาพออกมา

ลู่เจิงมองเขาแล้วก็ยิ้มออกมา

ตอนนี้เขามีชีวิตที่ดีมาก มีท่าทางที่สวยงามดึงดูดยิ่งกว่าปีนั้น แต่เห็นเธออยู่ข้างกายคนนั้นแล้วมีชีวิตที่มีความสุขมาก

นี่ก็พอแล้ว ขอแค่เธอมีความสุขก็พอ เขาก็วางมือได้แล้ว ลู่เจิงคิดอย่างขมขื่นและเศร้าเล็กน้อย

“พี่ลู่เจิง！”จู่ ๆ เสียงผู้หญิงที่สดใสก็ดังแทรกเข้ามา และก็ดึงความคิดของลู่เจิงกลับมา

เมื่อกี้เจียงสื้อสื้อก็สังเกตุเห็นว่าข้างกายของลู่เจิงมีเด็กผู้หญิงยืนอยู่

ดูเหมือนมีท่าทางที่สนิทสนมกับเขามาก เพียงแต่ว่าลู่เจิงไม่ได้แนะนำ เขาเองก็ไม่กล้าที่จะถาม

“สวัสดี ฉันคือเจียงสื้อสื้อ”เจียงสื้อสื้อแนะนำตัวเอง

เด็กผู้หญิงยิ้มอย่างน่าเอ็นดู“สวัสดีค่ะพี่สาว ที่จริงฉันก็เคยได้ยินชื่อของพี่มานานแล้ว พี่ลู่เจิงพูดว่าวันนี้คุณจะมาฉันก็รอคอยมาก”

เจียงสื้อสื้อรักษารอยยิ้มไว้ เด็กผู้หญิงคนนี้มีความกระตือรือร้นมาก

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เขากลับไม่ชอบมาก รู้สึกว่ารอยยิ้มของเขาเป็นการเสแสร้งเล็กน้อย

เธอมองไปที่ลู่เจิง รอเขาแนะนำฐานะของเด็กผู้หญิงคนนี้

แต่ว่าลู่เจิงกลับไม่ได้มีความหมายที่จะให้พบกัน เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้พูดมากอีก

ก็พูดคุยสองสามประโยค ลู่เจิงก็ออกไป

เขาเป็นพระเอกของงานเลี้ยงวันนี้ ยังต้องไปต้อนรับแขกคนอื่น ๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ที่นี่ตลอดเวลา

เด็กผู้หญิงส่งสายตาให้ลู่เจิงออกไปแล้ว รอยยิ้มที่มุมปากก็สลายหายไปด้วย ทั้งใบหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

ไม่มีท่าทางที่น่าเอ็นดูเหมือนเมื่อกี้ ในดวงตาทั้งหมดเป็นการกลั่นแกล้งและเป็นศัตรู“คุณเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว ออกห่างพี่ลู่เจิงให้ไกลหน่อย”

เจียงสื้อสื้องุนงงเล็กน้อย แล้วก็ตลกทันที

ยังร้ายกาจจริง ๆ หน้าเปลี่ยนจนรางวัลออสการ์ต้องมอบตุ๊กตาทองให้กับเธอ

เจียงสื้อสื้อพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ทราบว่าคุณใช้ฐานะอะไรมาพูดอย่างนี้กับฉัน เป็นแฟนของรุ่นพี่？ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้เคยพูดกับฉัน”

เด็กผู้หญิงมีสีหน้าเปลี่ยน ท่าทางมีความผิดมาก แล้วก็มีความหงุดหงิดเล็กน้อย พูดอย่างดุร้ายว่า“เขาไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเป็นของฉัน”

“งั้นก็ขอให้เธอโชคดี แล้วก็อยากจะแนะนำว่า ฝีมือการแสดงของเธอดีมาก น่าจะไปเอาดีด้านงานบันเทิง”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็หมุนตัวไป แล้วก็ไม่สนใจเขาอีก

“น่าเกลียดมาก”เสี่ยวเป่าทำหน้าอูม พูดอย่างโมโห

เจียงสื้อสื้อก้มศีรษะหยิกแก้มที่อูมขึ้นของเขา พูดอย่างล้อเล่นว่า“ที่รัก ใครน่าเกลียดเหรอ？”

“น้าคนนั้น เขารังแกหม่ามี๊ น่าเกลียด ”เสี่ยวเป่ากำมือของเจียงสื้อสื้อแน่น ไม่ดีใจมาก ๆ เขาไม่ชอบให้คนอื่นพูดว่าหม่ามี๊อย่างนั้น

ในใจของเจียงสื้อสื้อปรากฏความอบอุ่นขึ้นมาสักครู่ แล้วก็อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาหอมฝอดหนึ่งที่หน้าของเขา

“เมื่อกี้หม่ามี๊ชนะแล้ว ไม่มีใครสามารถแกล้งหม่ามี๊ได้”