ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 453

บทที่ 453 ตรวจดีเอ็นเอ

เมื่อเห็นว่าพูดโน้มน้าวใจเจียงสื้อสื้อไม่สำเร็จ เซิ่งจือเสี้ยก็คุกเข่าต่อหน้าเจียงสื้อสื้ออีกครั้งหนึ่ง พูดด้วยความขอร้อง"คุณหนูเจียงคะ ขอร้องคุณคืนเสี่ยวเป่าให้ฉันหน่อย ฉันรู้ว่าเสี่ยวเป่าพึ่งพาคุณมาก แต่เดิมทีเขาเป็นลูกของฉัน ตอนนี้กลับเรียกคนอื่นว่าแม่ คุณหนูเจียง คุณเข้าใจความเจ็บปวดในใจของฉันไหม?"

เซิ่งจือเสี้ยเปลี่ยนคำเรียก ก็คือหวังว่าเจียงสื้อสื้อสามารถวางตำแหน่งของตัวเองให้ถูกต้อง

พฤติกรรมของเธอดึงดูดสายตาที่แปลกใจของคนรอบข้าง

เจียงสื้อสื้อก็มองไปดูผู้หญิงต่อหน้านี้อย่างอึ้ง คำพูดของเธอเหมือนเป็นมีด แทงเข้าไปในหัวใจของเธออย่างลึก

เธอไม่กล้าไปมองตาของเซิ่งจือเสี้ย รีบวิ่งหนีออกไปจากร้านกาแฟ เกือบเท่ากับว่าเป็นการหนีหัวซุกหัวซุน

นั่งอยู่บนที่นั่งนั้น เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกบีบคอ ไม่สามารถหายใจเข้าได้ ใกล้จะถึงขั้นที่หายใจไม่ออก

ท้องฟ้ายังคงสีฟ้าสดใส แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นส่งมาบนร่างกายของเจียงสื้อสื้อ

แต่เธอกลับรู้สึกว่าเหมือนอยู่ในฤดูหนาว

เดินอยู่บนถนนอย่างมึนงง เจียงสื้อสื้อยอมรับความจริงนี้ไม่ได้

หรือว่าเธอต้องเลือกที่จะสละสิทธิ์เท่านั้นหรือ?คืนเสี่ยวเป่าให้แม่แท้ๆของเขา?

เธอไม่ยอม

จู่ๆก็มีเสียงเบรกรถที่ดังขัดจังหวะการคิดของเธอ เจียงสื้อสื้อหยุดลงทันที

"แกตาบอดหรือไง เดินมาถึงกลางถนนแล้วนะโว้ย"ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาทางเจียงสื้อสื้อและด่าด้วยคำหยาบ

พอได้ยินเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ผู้ชายเลยหุบปากทันที

เขาเกาหัวด้วยความเขินอาย และพูดกระบุ่มกระบ่าม"เดินอยู่บนถนนด้วยดูรถด้วยนะ เพราะว่าตอนนี้เป็นช่วงที่รถเยอะอยู่"

"ขอบคุณ"

พอพูดเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็สะบัดหน้าจากไปแล้ว

เรียกรถคันหนึ่งบนถนน จากนั้นเจียงสื้อสื้อก็กลับไปยังบริษัท

เพิ่งเข้ามาในห้องทำงาน ก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินกำลังนั่งอยู่บนที่นั่งของตัวเอง มองเธอพร้อมด้วยรอยยิ้ม

เมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของผู้หญิง จมูกของเจียงสื้อสื้อรู้สึกเปรี้ยวๆขึ้นมา น้ำตาไหลออกมาจากขอบตาอย่างไม่หยุด

เธอร้องไห้มาแบบนี้ ทำให้จิ้นเหิงเฉินตกใจทันที รีบเอาทิชชู่มาเช็ดน้ำตาให้เธอ

"สื้อสื้อ คุณเป็นไรหรอ?"จิ้นเฟิงเฉินถามด้วยความห่วง

มองไปดูใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน จู่ๆเจียงสื้อสื้อก็กอดเขาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะเทือน"เฟิงเฉิน ฉันกลัวมาก ฉันกลัวเสียคุณไปจริงๆ"

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว กอดเธอไว้อย่างแน่น และถามอย่างอ่อนโยน"สื้อสื้อ คุณบอกฉันสิ ใครรังแกคุณหรือ?หรือว่ามีคนพูดอะไรกับคุณ?"

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า เพียงแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น

รอจนกว่าสติของเธอมั่นคงหน่อย จิ้นเฟิงเฉินก็บังคับเธอมองหาตัวเอง

"สื้อสื้อ คุณว่ามาสิ ตกลงเกิดเรื่องอะไรไป ฉันเป็นสามีของคุณ เป็นคนที่สามารถแบ่งบันภาระให้คุณได้"

เห็นเงาในสายตาของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อร้องไห้อย่างแรงอีกครั้ง

แต่ว่า ไม่นานเธอก็ควบคุมสติได้ หายใจเข้าลึกๆ เหมือนเป็นการตัดสินใจบางอย่าง

หลังจากผ่านไปสักครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อค่อยๆอ้าปากพูดว่า"ถ้าหากวันไหนเสี่ยวเป่าจะได้ความสุขที่ครบถ้วนกว่านี้ คุณจะให้เขาไหม?"

จิ้นเฟิงเฉินค่อนข้างจะมึนงง ฝังศีรษะไว้ในระหว่างคอของเธอ พูดเบาๆว่า"ตอนนี้ฉันกับเสี่ยวเป่าก็ครบถ้วนแล้ว สื้อสื้อ อย่าคิดมากเลย"