ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 455

บทที่ 455 ความรู้สึกที่สับสน

จนถึงตอนนี้ การนำเส้นผมไปส่งตรวจที่โรงพยาบาลผ่านไปหลายวันแล้ว

การรอคอยเป็นเรื่องยากเสมอ ยกเว้นคนที่รู้ผลล่วงหน้า

อย่างเช่นเซิ่งจือเสี้ย เธอยังไปโรงเรียนอนุบาลของเสี่ยวเป่าเพื่อไปเยี่ยมเขาโดยเฉพาะ

ครูอนุบาลเห็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งจ้องไปที่คุณชายจิ้นน้อยอย่างตั้งใจ แต่ไม่ได้เข้ามาใกล้ เหมือนเธอกังวลเรื่องบางอย่าง

ครูเรียกเสี่ยวเป่ามาและถามเบาๆ “หนูรู้จักป้าคนนั้นไหม?”

ดวงตาที่ชัดเจนของคุณชายจิ้นน้อยเต็มไปด้วยความไม่รู้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ารัก “ไม่รู้จัก”

“โอเค ไม่เป็นไรแล้ว ไปเล่นเกมเถอะ”ครูยิ้ม

เสี่ยวเป่าวิ่งไปและไปเล่นกับเพื่อนๆ

ครูอนุบาลเหลือบมองไปที่ทางผู้หญิงอีกครั้ง แต่พบว่าไม่มีใครอยู่แล้ว ครูคิดสักพัก และคิดว่าควรโทรหาตระกูลจิ้นและพูดให้คนตระกูลจิ้นรู้ดีกว่า

“โอเค ฉันรู้แล้ว รบกวนคุณแล้ว ของคุณคุณครู”เสียงผู้หญิงที่มีเกียรติพูดอย่างสุภาพ ก็เป็นแม่จิ้นที่เป็นยายของเสี่ยวเป่านั้นเอง

หลังจากวางสายโทรศัพท์ รอยยิ้มของแม่จิ้นก็หายไปทันที

ไม่ได้คาดคิดผู้หญิงคนนั้นจะความกล้าหาญขนาดนั้น ไม่รู้ว่าเธอรู้จักโรงเรียนอนุบาลที่เสี่ยวเป่าเรียนได้อย่างไร เธอจึงไปหาเขาโดยตรงด้วย

โชคดีที่ครูมีความรับผิดชอบ ไม่เช่นนั้น ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร

เส้นตายของแม่จิ้นคือครอบครัวของเธอมาโดยตลอด ตอนแรกคือสามีของเธอ และต่อมาก็เป็นลูกชายของเธอ เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้น ก็กลายเป็นหลาน

หากมีใครกล้าเหยียบเส้นตายของเธอ เธอก็จะไม่เกรงใจแน่

เธอโทรหาเซิ่งจือเสี้ยทันที และเมื่อพบกันครั้งที่แล้ว พวกเธอก็ได้แลกเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์กันแล้ว

“คุณไปหาเสี่ยวเป่าแล้วเหรอ?”แม้จิ้นถามอย่างตรงไปตรงมา

เซิ่งจือเสี้ยดูเหมือนจะกลัวเล็กน้อย และพูดอย่างระมัดระวังว่า “ไปดูแค่แป๊บเดียว แต่ไม่ได้เจอหน้ากับเขา ทำไมเหรอคะคุณนายจิ้น?”

น้ำเสียงเธอมีความเอาอกเอาใจเล็กน้อย แต่เมื่อแม่จิ้นนึกว่าเธอแอบไปหาหลานชายของเธอ ก็อารมณ์ไม่ดีทันที และเตือนว่า “ก่อนที่ผลลัพธ์จะออกมา คุณควรอย่าเข้าใกล้เสี่ยวเป่า”

อีกฝ่ายเงียบสักครู่หนึ่ง และเสียงที่เสียใจเล็กน้อยของเซิ่งจือเสี้ยก็ดังมา “ถ้ามองจากระยะไกลก็ไม่ได้เหรอคะ”

“ไม่ได้!”แม่จิ้นปฏิเสธอย่างโดยตรง

เซิ่งจือเสี้ยกล่าวด้วยเสียงต่ำ “ฉันอดไม่ได้ คุณนายจิ้น ฉันคิดถึงเขามาก”

“อดไม่ได้ก็ต้องอดให้ได้ ถ้าจะให้ฉันอีกครั้งรู้ว่าคุณไปหาเขา งั้นฉันก็จะไม่ให้คุณพบกับเขาได้อีก!”แม่จิ้นพูดอย่างเข้มงวด

เซิ่งจือเสี้ยดูเหมือนจะหวาดกลัว ไม่ได้พูดออกเสียงมานาน และเมื่อเธอพูดอีกครั้ง ก็มีอาการสั่นในน้ำเสียงของเธอ “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะรอผลออกมา”

แต่ฝ่ายนี่ แม่จิ้นไม่เชื่อเซิ่งจือเสี้ยมาก เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มานาน ก็ยังคงกลัวว่าเสี่ยวเป่าอันตราย เธอจึงพูดกับจิ้นเฟิงเฉิน และเขาก็ส่งบอดี้การ์ดสองคนไปป้องกันลูกชายโดยตรง มีเงื่อนไขอยู่เพียงข้อเดียว:ไม่อนุญาตให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้เสี่ยวเป่า

แม่จิ้นถึงรู้สึกโล่งใจ

บรรยากาศของตระกูลจิ้นก็เปลี่ยนไปอย่างเงียบ ๆ ทุกคนดูเหมือนจะซ่อนอะไรไว้ในใจ แต่ก็พยายามที่จะแสร้งต่อหน้าเจียงสื้อสื้อ

เธอเฝ้าดูทั้งหมดนี้อย่างเงียบ ๆ ไม่รู้ว่าจะโกรธ หรือแกล้งตัวไม่รู้

จิ้นเฟิงเฉินแทบจะไม่ซ่อนอะไรกับเธอเลย แต่ครั้งที่เป็นครั้งแรกนี้ ก็พอที่จะทำให้เธอพลิกตัวและนอนไม่หลับ

เจียงสื้อสื้อขึ้นไปที่เตียงอย่างเขามาก แต่นอนไม่หลับ ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา จิ้นเฟิงเฉินก็เข้ามาในห้องนอนเช่นกัน เจียงสื้อสื้อฟังอย่างตั้งใจ และได้ยินเสียงก้าวจิ้นเฟิงเฉินที่ลดระดับลงอย่างจงใจ ดูเหมือนเขากลัวว่าจะรบกวนเธอ

จากนั้น ดูเหมือนว่าเขาได้หยิบเสื้อผ้า และไปที่ห้องน้ำอื่นเพื่ออาบน้ำ

เจียงสื้อสื้อมีความรู้สึกที่สับสนในใจของเธอมาก เธอเคยคิดว่าคุณชายที่ร่ำรวยอย่างจิ้นเฟิงเฉิน นิสัยนั้นก็เย็นชา ควรต้องไม่เป็นคนที่เอาใจใส่ผู้อื่นแน่ๆ

แต่ว่า หลังจากที่แต่งงานกันมาเป็นเวลานานแล้ว เธอก็ซาบซึ้งโดยจิ้นเฟิงเฉินครั้งแล้วครั้งอีก

ไม่รู้ว่าผ่านไปเวลานานแค่ไหน จิ้นเฟิงเฉินก็เข้าไปในผ้าห่มพร้อมไอน้ำเต็มตัว ยื่นมือออกไปอย่างเป็นปกติ และจับเจียงสื้อสื้อเข้ามาในอ้อมแขนของเขา จูบหน้าผากเธออย่างเบา ๆ และหลับตาลง

จนกระทั่งการหายใจของข้างหลังอย่างมีจังหวะ เจียงสื้อสื้อถึงขยับตัวและทำท่าทางที่ยาวนาน พลิกตัวเบา ๆ และนอนราบบนเตียง แขนของจิ้นเฟิงเฉินก็ยังคงโอบเอวของเธอ

เจียงสื้อสื้อไม่รู้สึกง่วงนอนเลย เธอมองไปที่ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินผ่านโดยแสงจันทร์ ยิ่งมองไป ก็รู้สึกไม่รู้ควรจะทำอย่างไรแล้ว

เธอรู้ดีว่าผลการตรวจจะไม่ออกมาเร็วขนาดนั้น แต่จะออกมาไม่ช้าก็เร็ว

ถ้าเธอเป็นแม่แท้ๆของเสี่ยวเป่าจริงๆ แล้วเธอจะทำอย่างไร

ออกจากตระกูลจิ้น แล้วหลีกทางให้เซิ่งจือเสี้ย?

แค่คิดถึงมัน หัวใจของเธอก็เจ็บมาก

เธอไม่สามารถที่จะนึกภาพที่จิ้นเฟิงเฉินนอนหลับกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง มันเหมือนกับการถือมีดแทงหัวใจของเธอ

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะยืนพิงจิ้นเฟิงเฉิน ไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ในอ้อมกอดนี้ได้อีกนานแค่ไหน