ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 457

บทที่ 457 ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอื่นแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินออกมาตากลมไปสักพัก เขาสงบลงแล้วและขับรถกลับไปที่บริษัท

เพิ่งจะนั่งลง จิ่นเฟิงเหราก็โทรมา เขาโวยวายอยู่ในโทรศัพท์ว่า “พี่ครับ ผมได้ข่าวว่าผลการตรวจดีเอ็นเอออกมาแล้วเหรอครับ เสี่ยวเป่าเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เหรอ?”

เสียงของจิ้นเฟิงเฉินเยือกเย็นราวกับมีน้ำแข็งปกคลุม “อย่าเชื่ออะไรที่ฟังจนเกินจริง”

จิ้นเฟิงเหรากล่าด้วยความเสียใจ “ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อครับ แต่คุณแม่บอกผมมาแบบนี้ พี่ครับนี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกว่าทำไมน้องชายคนนี้น่ารำคาญจัง เขาวางโทรศัพท์ไปด้วยสีหน้าที่เย็นชา

ปรากฏว่าไม่ถึงครึ่งชั่วโมง จิ้นเฟิงเหราก็มาถึงหน้าประตูห้องทำงานของเขา

“พี่ครับ ผมจำเป็นต้องคุยเรื่องนี้กับพี่อย่างจริงจังครับ” จิ้นเฟิงเหรากล่าวอย่างเคร่งขรึม ดูมีความจริงจังอยู่เล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินวางปากกาลง แล้วพิงไปที่เก้าอี้แล้วพูดพร้อมสีหน้าไม่อยากจะสนใจ “ว่ามา”

อันที่จริงเขาเองสับสนมาก เขาเองก็ต้องการพูดคุยกับใครสักคน แต่ว่าเขาบอกเช่นนี้กับจิ้นเฟินเหราไม่ได้ เดี๋ยวเขาจะเหลิงเอา

จิ้นเฟิงเหราเดินมาตรงหน้าเขา สองพี่น้องนั่งหันหน้าเข้าหากัน จิ้นเฟิงเหราตรวจดูสีหน้าของพี่ชายตัวเอง ปกติดีมาก หน้าไม่รับแขกเช่นเคย

เขารู้สึกเป็นกังวลใจ เขาดูไม่ออกว่าพี่ชายกำลังคิดอะไรอยู่

คิดไปคิดมา จิ้นเฟิงเหราก็เอ่ยปากถามขึ้นมา “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ พี่ครับตอนนั้นพี่ไปมีอะไรกับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร?”

คำถามนี้เจาะจงมาก ถามออกมาพร้อมสีหน้าที่จริงจังและเคร่งเครียดของจิ้นเฟิงเหรา มันทำให้จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกสอบสวน

เขาเหม่อไปอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดพร้อมย้อนกลับไปคิด “ฉันจะรู้ได้ยังไง ตอนนั้นฉันเมามาก”

ตอนนั้นจิ้นเฟิงเฉินเพิ่งรับกิจการของบริษัทมาได้ไม่นาน เขาต้องออกไปคุยงานอยู่บ่อยๆ เพราะฉะนั้นดื่มเหล้าจนเมาก็เป็นเรื่องปกติ ถ้าเกิดว่าจิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าเรื่องมันจะเป็นเช่นนี้ แม้ว่าจะเป็นสัญญากี่พันล้านก็ตาม เขาก็จะไม่ยอมไปตามนัดเด็ดขาด

ปกติแล้วจิ้นเฟิงเฉินมีระเบียบในตัวมาก เขาแทบไม่ยุ่งเรื่องผู้หญิงเลย หลายปีที่ผ่านมาเขาอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด แต่ไม่คาดคิดว่า เมาแค่ครั้งเดียวเขากลับไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นอย่างมึนงง แถมยังได้ลูกชายมาอีกหนึ่งคน

ลูกชายก็ลูกชายเถอะ อย่างน้อยก็น่ารักน่าเอ็นดู แม่ของลูกหายไปหลายปี ทุกคนต่างก็ชินแล้วและใช้ชีวิตกันต่ออย่างปกติ แล้วอยู่ดีๆ ก็มีผู้หญิงโผล่ออกมาบอกว่าเป็นแม่ของเสี่ยวเป่า!

“พี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” จิ้นเฟิงเหราถามด้วยความเหลือเชื่อ เขาคิดมาตลอดว่าปีศาจอย่างพี่ชายจะไม่มีทางทำผิดอย่างแน่นอน เขามองในแง่ดีเกินไป

สีหน้าของจิ้นเฟินเฉินไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ “จำไม่ได้แล้ว”

เขาคิดย้อนกลับไปอย่างละเอียด แต่จำอะไรไม่ได้เลย แล้วพอดีว่าวันนั้นกล้องวงจรปิดของทางร้านพังพอดี เขาหาผู้หญิงนั้นไม่เจอ มันก็เลยกลายเป็นเรื่องปริศนาไป หลายปีมาแล้วก็ยังไม่รู้ว่าความจริงคืออะไร

แม้ว่าเรื่องของวันนั้นจะติดอยู่ในใจจิ้นเฟิงเฉินมาตลอด แต่เพราะว่าเขาหาผู้หญิงนั้นไม่เจอ นานๆ ไปก็ลืมไปแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าหนึ่งปีผ่านไปจะมีเด็กทารกมาวางอยู่หน้าบ้าน

จิ้นเฟิงเหราดูสีหน้าของพี่ชายตัวเองแล้วถามอีกว่า “พี่ลองคิดดูดีๆ คนที่พี่นอนด้วยคือผู้หญิงที่ชื่อเซิ่นจือเสี้ยจริงๆ หรือเปล่า”

จิ้นเฟิงเฉินมองแรงใส่เขาไปหนึ่งที เขาพูดชัดเจนมากแล้ว ทำไมไอ้น้องชายคนนี้ยังจ้องจะจี้จุดเจ็บของเขาอีกเหรอ?

เขาตอบกลับไปอย่างเด็ดขาด “ไม่ใช่”

“พี่บอกว่าพี่จำไม่ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?” จิ้นเฟิงเหราถามด้วยความสงสัย