ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 459

บทที่ 459 มือที่กร่างอย่างแคร์ใคร

จิ้นเฟิงเฉินมาถึงที่ห้องรักษาความปลอดภัย เซิ่นจือเสี้ยยังถูกกักตัวอยู่ในนั้น หากไม่มีคำสั่งจากเขา เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยไม่กล้าที่จะปล่อยเธอไป

เมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้ามา เซิ่นจือเสี้ยสงบลงมาก เธอไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

จิ้นเฟิงเฉินมองดูเธอ แล้วใช้สายตาที่เยือกเย็นพร้อมพูดอย่างไร้ความรู้สึกใดๆ ว่า “ยังคงเป็นคำเดิม ผมจะให้เงินคุณหนึ่งก้อน แล้วคุณก็ไปจากที่นี่ซะ หลังจากนี้ไปห้ามมาให้คนในตระกูลจิ้นเห็นหน้าอีก โดยเฉพาะเสี่ยวเป่า”

เซิ่นจือเสี้ยส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ฉันไม่ต้องการเงิน”

จิ้นเฟิงเฉินไขว้ขาอันเรียวยาวของเขาไว้ สายตาของเขาเคร่งขรึม “คุณคิดดีแล้วหรือ? ถ้าไม่เอาเงินคุณจะไม่ได้อะไรเลย”

เซิ่นจือเสี้ยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “คุณจิ้นไม่ต้องขู่ฉันค่ะ เสี่ยวเป่าเป็นลูกของฉัน แม้ว่าไปขึ้นศาลคุณเองก็ไม่สามารถละเมิดสิทธิ์ที่ฉันสามารถมาเยี่ยมดูเขาได้”

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะขึ้นมา “คุณจะสู้คดีกับผมเหรอ?”

“ถ้ายังมีทางเลือกอยู่ ฉันเองก็ไม่อยากทำเช่นนี้ ถึงยังไงฉันก็ต้องรักษาศักดิ์ศรีของเสี่ยวเป่าไว้ ไม่อยากให้เขาได้รับผลกระทบใดๆ” เซิ่นจือเสี้ยเงียบไปสักพักแล้วตอบ

จิ้นเฟิงเฉินไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา “คุณเชื่อไหมว่าแม้ว่าคุณไปฟ้องร้องผม คุณก็ยังไม่ได้เจอเสี่ยวเป่าอยู่ดี ผมมีพันหมื่นวิธีที่จะทำให้คุณแพ้คดีนี้ได้”

เซิ่นจือเสี้ยตกตะลึง เธอมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินอย่างเหม่อลอยแล้วพูดพึมพำว่า “คุณขู่ฉัน?”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่สายตาเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกยิ้มออกมา “ไม่ได้ขู่แต่ว่ามันเป็นเรื่องจริง ถ้าคุณรับเงินไปแล้วหายไปจากที่นี่ เรื่องทุกอย่างก็ย่อมจัดการได้อย่างง่ายดาย แต่ถ้าไม่.....”

เมื่อเห็นว่าเซิ่นจือเสี้ยกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา เจิ้นเหิงเฉินก็เปลี่ยนท่านั่ง แล้วพูดอย่างไม่เร่งรีบว่า “เราไม่มีทางคืนเสี่ยวเป่าให้คุณ ตระกูลจิ้นเองก็ไม่มีทางยอมรับคุณ ตอนนี้คุณมีแค่ทางเดียวเท่านั้นก็คือรับเงินแล้วไปจากที่นี่ ไม่อย่างงั้นคุณเชื่อผมเถอะ ถ้าคุณยังอาละวาดอยู่เช่นนี้ คุณอย่าหวังเลยว่าจะได้เจอเสี่ยวเป่า!”

เซิ่นจือเสี้ยวใจเหี่ยว เธอนั่งเหม่ออยู่นาน แล้วจึงกัดฟันและพูดออกมาว่า “ฉันจะไม่ยอมแพ้หรอก” แล้วเธอก็รีบออกไปจากที่นี่

เจียงสื้อสื้อสงสัยมากๆ ว่าทำไมเซิ่นจือเสี้ยจากไปอย่างเด็ดขาดเช่นนี้ ระหว่างทางกลับบ้านเธอถามจิ้นเฟิงเฉินไม่หยุดว่าเขาคุยอะไรกับเธอไปบ้าง

“ผมบอกว่าจะให้เงินก้อนกับเธอแล้วให้เธอไปจากที่นี่ เธอไม่ยอม เธอบอกว่าเธอต้องการแค่เสี่ยวเป่า” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างใจเย็น

ที่ผู้หญิงคนนั้นต้องการเสี่ยวเป่าเป็นเรื่องเสแสร้ง เธอใช้เสี่ยวเป่าเป็นเครื่องมือเพื่อที่จะเข้ามาในตระกูลจิ้นที่สิเรื่องจริง จิ้นเฟิงเฉินคิดเช่นนี้อย่างเย็นชา อย่าว่าแต่เขามีเจียงสื้อสื้อแล้ว แม้ว่าไม่มีเขาก็จะไม่ให้เธอได้สมหวังอย่างแน่นอน

“เธอจะไม่ยอมแพ้อีกเหรอ......” เจียงสื้อสื้อรู้สึกสับสนใจในเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือมาจับมือเจียงสื้อสื้อไว้ แล้วปลอบใจเธอโดยไม่ได้พูดอะไร

“เฟิงเฉิน คุณจะทำยังไง?” เจียงสื้อสื้อมองหน้าจิ้นเฟิงเฉินอย่างจริงจัง แน่นอนว่าเธอเชื่อว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แต่ว่ามีเสี่ยวเป่าอยู่

เธอไม่ยอมปล่อยจิ้นเฟิงเฉินไปอย่างแน่นอน และเธอก็ไม่ยอมปล่อยเสี่ยวเป่าด้วยเช่นกัน แต่ถ้าเสี่ยวเป่ารู้เรื่องนี้ล่ะ

“คำตอบของผมจะไม่มีวันเปลี่ยนไป เอาเงินไปได้ แต่ถ้าอยากเข้าตระกูลจิ้น ชาติหน้าก็เป็นไปไม่ได้” จิ้นเฟิงเฉินบอกการตัดสินใจของตัวเองออกมาอย่างลูกผู้ชาย

“แล้วถ้าเสี่ยวเป่าอยากมีแม่เราจะทำยังไงดีล่ะ?” สุดท้ายเจียงสื้อสื้อก็ถามออกมาจนได้

จิ้นเฟิงเฉินหันข้างมามองเธอแล้วอมยิ้ม “เสี่ยวเป่ามีแม่มานานแล้ว”

คำพูดนี้ไม่ว่าเซิ่นจือเสี้ยจะทำอะไรมันก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว

เจียงสื้อสื้อกระตุกมุมปากไปสองที เธอได้รับรู้ถึงความรักที่จิ้นเฟิงเฉินมีให้กับเธอ แต่เธอกลับไม่ได้มีความสุขเท่าที่คิดไว้