ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 460

บทที่ 460 ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหาว่าเขาใจร้ายแล้วกัน

อีกฝ่ายหนึ่ง เจียงสื้อสื้อตื่นนอนมาก็เห็นข่าวนี้เลย

เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อย คนเลวที่ไม่สามารถให้อภัยได้ที่เขียนอยู่ในนี้หมายถึงเธอจริงๆ เหรอ?

อะไรคือมือที่สามแสนชั่ว? แย่งสามีคนอื่น?

แต่เมื่อเธอเห็นตัวอักษรบนข่าวอย่างชัดเจน เธอเข้าใจในทันที

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ มือที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่ก็สั่นเล็กน้อย

บังเอิญจิ้นเฟิงเฉินเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เขาเห็นสีหน้าของเจียงสื้อสื้อเปลี่ยนไปก็เลยเข้าไปถามเธอว่า “สื้อสื้อ เป็นอะไรรึเปล่า? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อยื่นโทรศัพท์ให้เขาไปโดยตรง

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินเห็นข่าวนี้ เขารู้สึกว่าคนที่สามารถเขียนข่าวแบบนี้ออกมาได้ จิตใจของเขาต้องบิดเบือนขนาดไหนกัน?

มันไม่ต่างอะไรจากการบิดเบือนข้อเท็จจริงเลย

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไร เขาหยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปที่ห้องอ่านหนังสือ

ขณะนี้ สีหน้าของเขาเคร่งขรึมจนน่ากลัว ในเมืองทางเหนือนี้ ไม่มีสื่อเจ้าไหนกล้าที่จะเขียนข่าวของจิ้นกรุ๊ปมั่วๆ เช่นนี้

ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ข่าวนี้มันทำลายภาพลักษณ์ของสื้อสื้อไปโดยสิ้นเชิง นี่เป็นสิ่งที่เขาทนไม่ได้มากที่สุด

เขาโทรศัพท์ไปหากู้เนี่ยน จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยความเย็นชา “เอาข่าวทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณหญิงออกให้หมด แล้วก็ตรวจสอบด้วยว่าสื่อไหนเป็นคนอยู่เบื้องหลัง กล้าได้ยังไงถึงเขียนข่าวแบบนี้ออกมา ผมขอคำตอบก่อนฟ้ามืดวันนี้”

“ครับ ท่านประธาน”

หลังจากที่กู้เนี่ยนได้คำสั่งมาเขาไม่รอช้ารีบติดต่อหาข้อมูลไป

จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่ในห้องอ่านหนังสือราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เขาอดคิดถึงเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ไม่ได้

เขาเริ่มสงสัยข้อเท็จจริงเกี่ยวกับผลตรวจดีเอ็นเอนั่น ผู้หญิงที่ชื่อเซิ่นจือเสี้ยนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ทำไมเธอเพิ่งปรากฏตัวมา ก็มีข่าวเกี่ยวกับประสบการณ์ที่เธอเจอออกมา?

บนโลกนี้มีเรื่องที่บังเอิญขนาดนี้จริงๆ เหรอ?

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกว่าเรื่องที่พวกเขากำลังเจออยู่นั่น เป็นเหมือนตาข่ายใหญ่ๆ ที่ขังพวกเขาทุกคนไว้ในนั้น

คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คือใครกันแน่?

ขณะนี้เจียงสื้อสื้อที่อยู่ในห้องนอนรู้สึกแย่มาก เธอดูถูกผู้หญิงที่ชื่อเซิ่นจือเสี้ยเกินไป

บนโซเชียลเข้าข้างเธอทั้งหมด ต่างก็ด่าเจียงสื้อสื้อว่าเป็นหญิงสาวต่ำทรามที่ไร้ยางอาย หลังจากที่เจียงสื้อสื้อเห็น เธอรู้สึกรำคาญใจเป็นอย่างมาก

วันนี้เธอไม่อยากไปทำงานแล้ว เธอก็เลยอยู่บ้าน

เธอเปิดประตูมาเจอแม่จิ้นยืนอยู่หน้าประตู เธอตกใจมาก

“แม่คะ คุณแม่อยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”

แม่จิ้นมองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยความเป็นห่วง พร้อมพูดปลอบโยนเธอเบาๆ ว่า “สื้อสื้อ เรื่องข่าวแม่รู้หมดแล้วนะ ข่าวที่เขียนออกมาเป็นข่าวมั่วสั่ว แม่ว่าพวกเขาอิจฉาหนูแน่ๆ ถึงได้เขียนคำพูดพวกนั้นออกมา เธออย่าไปใส่ใจมันเลยนะ”

หลังจากได้ยินเช่นนี้แล้วเจียงสื้อสื้อหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะคุณแม่ หนูไม่เอาคำพูดพวกนั้นมาใส่ใจอยู่แล้วค่ะ เพราะถึงยังไงหนูก็ไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว หนูบริสุทธิ์ใจค่ะ”

แม่จิ้นเห็นว่าเธอไม่ได้กังวลแล้ว เธอก็เลยตบไปที่มือเจียงสื้อสื้อด้วยความเอ็นดู “แบบนี้ก็ดีแล้ว วันนี้หนูไม่ต้องไปทำงานที่บริษัทแล้วเนอะ เดี๋ยวแม่ออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหนู โอเคไหม?”

“ดีเลยค่ะ หนูไม่ได้ไปไหนมาไหนกับแม่มานานมากเหมือนกันค่ะ” เจียงสื้อสื้อพิงไปที่ไหล่ของแม่จิ้น พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ

แม่จิ้นเห็นเจียงสื้อสื้อยิ้มมีความสุข ก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงเธอมากขึ้นกว่าเดิม

เดิมทีเธอยังรู้สึกเห็นใจเซิ่นจือเสี้ยอยู่บ้าง เพราะคิดว่ายังไงเธอก็เป็นแม่ของเสี่ยวเป่า

แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะใช้วิธีนี้ทำลายชื่อเสียงของคนอื่น แน่นอนว่าเธอก็รู้สึกเกลียดชังเธออย่างมาก