ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 461

บทที่ 461 แผนการร้ายที่คืบคลานเข้ามา

ข่าวในคราวนี้ ได้ถูกบริษัทที่ชื่อCO เป็นคนปล่อยออกมา

ในเมืองเป่ยนี่ก็เป็นแค่สาขาย่อยของพวกเขาเท่านั้น ตำแหน่งของสาขาหลักอยู่ที่ต่างประเทศ

สำหรับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว นี่เป็นความยากลำบากที่ค่อนข้างมาก อย่างไม่ต้องสงสัย

ถ้าเกิดอยู่ในประเทศ จิ้นเฟิงเฉินพูดได้เลยว่ามีโอกาสอยู่มาก ที่จะปิดข่าวนี้ไปได้ทั้งหมด แต่ว่าถ้าอยู่ในต่างประเทศนั้น......

ถึงว่าทำไมถึงได้ปิดข่าวไม่ได้สักที ยิ่งไปกว่านั้นข่าวยิ่งอยู่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม เห็นทีมีคนได้เพิ่มไฟเรื่องนี้อย่างลับๆ นะนี่

จิ้นเฟิงเฉินอ่านเนื้อหาบนหน้าจอ สายตาเยือกเย็น ทำให้คนหวาดกลัว

เรื่องในคราวนี้เกรงว่าจะไม่ง่ายขนาดนั้น จิ้นเฟิงเฉินนิ่งคิดไปสักพักก็ได้โทรไปหากู้เนี่ยน

เสียงเรียกเข้าดังไปสักพัก กู้เนี่ยนก็ได้รับสาย ไม่รอให้เขาพูด จิ้นเฟิงเฉินก็ได้สั่งงานทันที “ฉันอยากให้นายหาตัวต้นตอมาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฟ้ามืดฉันอยากจะเห็นงาน”

ไม่รอให้กู้เนี่ยนได้มีโอกาสพูดอะไรกลับมาทั้งนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ตัดสายไป

“คุณชาย ดิฉันเข้าไปได้ไหมคะ?”

ตอนที่จิ้นเฟิงเฉินกำลังเครียดอยู่นั้น จื่อเฟิงได้เคาะประตูห้อง

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ขมวดคิ้ว แล้วพูดออกไปเสียงเข้ม “เข้ามา”

จื่อเฟิงได้ยกกาแฟแก้วหนึ่งเข้ามา วางไว้ที่โต๊ะห้องทำงานของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วถามออกไปอย่างระมัดระวังว่า “คุณชาย มีอะไรที่ฉันช่วยได้ไหมคะ?”

“ฉันให้เธอไปปกป้องคุณนายไม่ใช่เหรอ? เธอทำไมออกมาโดยพลการ? คำพูดของฉันเป็นลมข้างหูเหรอ?”

ในน้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้มีความโมโหปนมาเล็กน้อย จื่อเฟิงไม่รู้ว่าจะตอบอะไรชั่วขณะ

แต่เธอก็ได้กลืนน้ำลายแล้วตอบออกไปว่า “วันนี้คุณนายกับคุณหญิงไปเดินห้างค่ะ รอบตัวคุณหญิงมีบอดี้การ์ดอยู่เยอะ ฉันก็เลยกลับบริษัท”

ได้ยินแบบนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ตีไปที่โต๊ะ ทำเอากาแฟที่จื่อเฟิงชงมาได้ตกลงไปที่พื้น

“เธอไม่รู้ว่าการที่ขัดคำสั่งของฉัน ผลที่ตามมามันร้ายแรงเหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินได้ใช้สายตาที่คมมองไปที่จื่อเฟิง

เวลานี้จื่อเฟิงถึงได้รู้ถึงความผิดของตน ก็ได้รู้พูดขอโทษไปว่า “จื่อเฟิงผิดไปแล้วค่ะ ขอร้องคุณชายให้โอกาสฉันอีกครั้ง”

“ออกไป”

เดิมจื่อเฟิงก็แค่อยากจะมาปลอบใจเขา แต่ว่าผลที่ได้รับมันกลับกัน กลับมาเป็นการทำให้เขาไม่พอใจ ก็ได้เริ่มเสียใจที่หลังขึ้นมา

แต่เพื่อที่จะไม่ให้เรื่องยิ่งอยู่ยิ่งแย่กว่าเดิม จื่อเฟิงก็ได้กลับไปหาเจียงสื้อสื้ออย่างเชื่อฟัง

ตอนที่จื่อเฟิงออกไปนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้นวดหัวที่ปวดของตน

ก่อนหน้านี้เขาแค่ไม่อยากที่จะสนเรื่องเล็กๆ พวกนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นการให้โอกาสพวกเขา เห็นทีถึงเวลาที่ต้องตอบโต้หน่อยแล้ว

ไม่อย่างนั้นใครๆ ก็จะมารังแกจิ้นกรุ๊ปแน่

ช่วงเย็น จิ้นเฟิงเฉินพึ่งกลับมาถึงบ้าน เจียงสื้อสื้อก็ได้รีบไปรับ แล้วกอดเขาไว้

พอได้ดมกลิ่นตัวของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกว่าอาการเหนื่อยของทั้งวันก็ได้หายไปแล้ว

เห็นว่าที่เท้าของเจียงสื้อสื้อไม่ได้ใส่รองเท้า จิ้นเฟิงเฉินก็ได้อุ้มเธอขึ้น

“ทำไมไม่ระวังขนาดนี้ ไม่สบายทำยังไง?”

ได้ดุเล็กน้อยแล้วก็สวมรองเท้าให้เจียงสื้อสื้อ

“ก็ฉันมีที่รักแล้วไม่ใช่เหรอ คืนนี้ไม่ทำงาน อยู่เป็นเพื่อนฉันเลย” เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วก็มองเขา

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินแบบนั้นก็ได้ยิ้มแล้วก็บีบไหล่ของเจียงสื้อสื้อเบาๆ พยักหน้า

แล้วก็ตั้งเวลาปิดเครื่องโทรศัพท์ทิ้งไปอีกด้าน จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเจียงสื้อสื้อกลับไปที่ห้อง

คืนนี้หลับสบาย

พวกเขาไม่รู้ว่าแผนที่ร้ายกว่านั้นกำลังคืบคลานเข้ามา