ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 477

บทที่477 คุณจะรู้ถึงผลที่ตามมา

ถึงแม้ว่าสติสัมปชัญญะจะบอกเธอว่าเจียงนวลนวลอาจจะพูดโกหกแต่จื่อเฟิงก็อยากจะลองเสี่ยงดู

เมื่อคิดถึงตรงนี้ แววตาของจื่อเฟิงก็มัวหมองลง

มิน่าล่ะเริ่มแรกเวลาที่เสี่ยวเป่าอยู่กับเจียงสื้อสื้อจึงได้ใกล้ชิดกันนัก ความสัมพันธ์ทางสายเลือดน่าทึ่งจริง ๆ

ส่วนเจียงนวลนวลนั้นไม่มีทางที่จะปรากฏตัวในประเทศได้เลยและยิ่งไม่สามารถให้เธอเข้าใกล้เจียงสื้อสื้อด้วย

ในกรณีที่ผู้หญิงคนนี้ไม่น่าไว้วางใจทุกอย่างเกี่ยวกับเธอก็จะจบลง

ในระหว่างที่จื่อเฟิงใช้ความคิดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

จื่อเฟิงตกใจ เมื่อเห็นว่าชื่อของป๋ายหลี่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอก็รู้สึกโล่งใจทันที

เธอรับสายด้วยความรำคาญเล็กน้อย

“จื่อเฟิง ฉันได้ยินว่าเธอไปต่างประเทศเพื่อตามหาเจียงนวลนวล เป็นไงบ้าง ตอนนี้เสร็จแล้วรึยัง? ให้ฉันช่วยอะไรไหม?”

น้ำเสียงของป๋ายหลี่เมาเล็กน้อย จื่อเฟิงขมวดคิ้ว “ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่ ถ้านายไม่มีอะไร ก็ไม่ต้องโทรหาฉันแล้ว เสียเวลา”

เมื่อเห็นว่าจื่อเฟิงจะวางสาย ป๋ายหลี่จึงรีบพูดขึ้น: “เดี๋ยวก่อน!”

“จื่อเฟิง อยู่ต่างประเทศต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ กลับมาพวกเราจะเลี้ยงต้อนรับเธอ”

“ได้ วางสายนะ”

ป๋ายหลี่เสียใจมากเมื่อได้ยินน้ำเสียงยุ่ง ๆ จากทางนั้น

เห้อซูหานไม่สามารถกล่อมอะไรเขาได้ ดังนั้นจึงนั่งดื่มกับเขาได้เท่านั้น

ความรู้สึกเป็นสิ่งที่เจ็บปวดจริง ๆ คนที่เต็มใจจะให้ แต่กลับไม่มีผลตอบรับที่ดีกลับมา

ช่วงนี้จิ้นเฟิงเฉินไม่มีภารกิจอะไรให้ทั้งสองคนดังนั้นจึงได้ว่าง

ป๋ายหลี่ได้ยินว่าจื่อเฟิงไปต่างประเทศแล้วอยากตามไปหาเธอ

เห้อซูหานเป็นคนแรกที่ไม่เห็นด้วย จิ้นเฟิงเฉินนั้นไม่ชอบให้ลูกน้องของเขามีความสัมพันธ์ส่วนตัวกันเอง

หากว่าเขารู้เข้า เกรงว่าจะไม่ใช่เพียงป๋ายหลี่จะที่จะซวย แต่จะทำให้จื่อเฟิงต้องถูกลงโทษไปด้วย

มาตรการของจิ้นเฟิงเฉินนั้นทุกคนรู้ดีแก่ใจ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้เพื่อนสนิทของตัวเองต้องเสี่ยง

หลังจากจื่อเฟิงวางสายไปก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

อ่างอาบน้ำเต็มไปด้วยน้ำเย็นและจื่อเฟิงก็ค่อย ๆ ก้าวลงไป

น้ำเย็นเฉียบทำให้จื่อเฟิงตัวสั่น

เธอคุ้นเคยกับการอาบน้ำเย็นมาโดยตลอดมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เธอมีสติ

น้ำที่อุ่นเป็นตัวการที่ทำให้มึนเมาและจื่อเฟิงไม่ต้องการจมอยู่ในช่วงเวลาดี ๆ

แช่น้ำอยูครู่หนึ่งจื่อเฟิงก็ลุกขึ้น

และเดินไปที่หน้ากระจก เธอมองดูเงาในกระจกอย่างพินิจพิเคราะห์

ไม่มีร่องรอยของเซลลูไลท์บนร่างกาย เป็นหุ่นที่แทบจะสมบูรณ์แบบ

ไม่ว่าผู้ชายคนไหนได้เห็นก็คงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แน่

แต่ในใจเธอกับกระจ่างชัดต่อให้เธอเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉิน เขาก็คงไม่แม้แต่จะปรายตามองตนเอง

นี่เป็นเรื่องน่าเศร้าจริง ๆ

จื่อเฟิงยิ้มอย่างเศร้า ๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกจากห้องน้ำ

เหลือบมองดูเวลาแล้วจื่อเฟิงก็โทรหาจิ้นเฟิงเฉิน

ในตอนนี้ในประเทศยังเป็นเวลากลางวัน จิ้นเฟิงเฉินเห็นชื่อที่โชว์ที่หน้าจอโทรศัพท์แล้วรีบรับสาย

“หาเจอรึยัง?”

จื่อเฟิงได้ยินแล้วเกิดลังเลก่อนจะปรับอารมณ์ของตนเองอย่างรวดเร็ว

เธอพูดขึ้นช้า ๆ: “คุณชาย ขอโทษค่ะ พวกเราขาดเบาะแส จู่ ๆ เจียงนวลนวลก็หายตัวไป ฉันเดาว่าจี้เฉินคงจะซ่อนตัวเธอไว้แล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินแล้วอดไม่ได้ที่จะกำโทรศัพท์แน่นและรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อย

เขาเชื่อมั่นในประสิทธิภาพการทำงานของจื่อเฟิงมาโดยตลอด ในเมื่อพบร่องรอยแล้วก็คงจับตัวได้แน่

เจียงสื้อสื้อเข้ามาพร้อมกับกาแฟและเห็นสีหน้าของเขาและรู้ว่าเขาต้องเจอบางอย่างที่ทำให้อารมณ์เสีย

เธอวางกาแฟลงและเดินอ้อมไปด้านหลังจิ้นเฟิงเฉิน

เธอนวดเบา ๆ ให้เขาพร้อมกับกระซิบ: “เป็นอะไรคะ เจอเรื่องที่ทำให้ยุ่งยากรึเปล่า?”

“อือ จื่อเฟิงบอกว่า ตอนนี้หาตัวเจียงนวลนวลไม่เจอแล้ว”

คำพูดของจิ้นเฟิงเฉินเผยให้เห็นถึงความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อได้ยินเธอกลับไม่ได้ตอบสนองอะไรมาก

“ไม่เป็นไรค่ะ เจียงนวลนวลในวันนี้นี่มีบ้านแต่ไม่กล้ากลับมา จี้เฉินก็ได้ถูกเล่นงานแล้ว เธอเป็นอย่างวันนี้ก็ถือว่าได้รับผลกรรมแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินแล้วกอดเธอแน่น

“สื้อสื้อ ผมไม่อยากปล่อยคนที่ไม่เคยทำร้ายคุณรอดเลยสักคน คุณได้รับความทุกข์ทรมาน ผมอยากจะให้พวกเขาได้รับมันมากกว่าร้อยเท่า”

เมื่อคำพูดจบลงเจียงสื้อสื้อมองตรงเข้าไปในดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินและพูดอย่างจริงจัง: “เฟิงเฉิน อันที่จริงฉันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย สิ่งเดียวที่ฉันหวังก็คือพวกเราได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข เรื่องนี้แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับฉัน”

พูดจบเจียงสื้อสื้อก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากของจิ้นเฟิงเฉิน และจิ้นเฟิงเฉินก็ตอบรับ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็ถูกจิ้นเฟิงเฉินจูบอย่างมึนงงและทรุดลงบนตัวเขา

“เฟิงเฉินฉันง่วง อยากไปพักสักเดี๋ยว” เจียงสื้อสื้อออดอ้อน

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินดังนั้นก็ยิ้มและพาเธอเข้าไปพักในห้องรับรอง

หลังจากห่มผ้าให้เธอแล้วก็หันหลังเดินกลับออกมา

เมื่อถึงช่วงเย็น เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมาอย่างสบาย ๆ และพบว่าจิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่หน้าเตียง

เธอยิ้มและโอบเอวจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว จิ้นเฟิงเฉินตบหัวเจียงสื้อสื้อเบา ๆและพูดอย่างเอ็นดู “ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เจ้าแมลงขี้เกียจตัวน้อยของผม”

เจียงสื้อสื้อมุดศีรษะของเธอลงในผ้าห่มอย่างเขินอาย

ทั้งสองอยู่ที่บริษัทพักหนึ่งก่อนจะกลับบ้านตระกูลจิ้น