ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 478

บทที่478 คุณจะได้เป็นพ่อแล้ว

อาหารเย็นยังคงมากมาย เพียงแต่เจียงสื้อสื้อเห็นอาหารบนโต๊ะแล้วกลับไม่มีความอยากอาหารเลย

เนื่องจากความชอบของจิ้นเฟิงเฉิน อาหารประเภทเนื้อส่วนใหญ่จึงอยู่บนโต๊ะของเจียงสื้อสื้อกว่าครึ่ง

วันนี้เธอทานอาหารไม่รู้รสเธอเลือกทานผักเพียงไม่กี่คำซึ่งรสชาติเหมือนเคี้ยวขี้ผึ้ง

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อมองไปที่ท่าทางเศร้าโศกของเธอ

“เป็นอะไรไป? สื้อสื้อ วันนี้อาหารไม่ถูกปากเหรอ? เห็นคุณไม่ค่อยทานเลย”

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้าและยิ้มเล็กน้อยให้จิ้นเฟิงเฉิน “ไม่มีอะไรค่ะ วันนี้คงจะเหนื่อยเลยไม่อยากอาหารและไม่สบายนิดหน่อย”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้คิดมากและพูดด้วยความเป็นห่วง: “เหนื่อยก็ขึ้นไปพักข้างบนเถอะ ถ้าดึก ๆ หิว ก็อย่าลืมให้แม่บ้านทำอะไรให้ทาน”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าจากนั้นจึงวางตะเกียบแล้วขึ้นไปพักผ่อนข้างบน

มันแปลกที่จะบอกว่าพอเห็นอาหารน่ากินบนโต๊ะและเจียงสื้อสื้อก็ไม่สามารถหยุดอาการคลื่นไส้ได้เลย

แต่ตอนนี้พอนอนพักความรู้สึกวิงเวียนนั้นกลับหายไป

คงจะเพราะช่วงนี้อารมณ์ไม่ดี เจียงสื้อสื้อยังคงรู้สึกไม่ดีจึงหลับตาแล้วหลับไป

แต่ผ่านไปไม่กี่วันอาการนอกจากจะไม่ดีขึ้นแต่มันกลับยิ่งแย่ลงไปอีก

เจียงสื้อสื้อไม่อยากอาหารตลอดทั้งวันกินแค่ไม่กี่อย่างและรู้สึกไม่สบายเมื่อเห็นเนื้อสัตว์

ในที่สุดเฟิงเฉินจินก็เห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ เขาแตะที่หน้าผากและอุณหภูมิปกติจึงถามอย่างเป็นห่วง

“หน้าคุณซีดนะ ไม่สบายมากเหรอ? ผมพาคุณไปหาหมอตรวจดูนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะเฟิงเฉิน ฉันไม่เป็นไร”

เจียงสื้อสื้อโบกมือและกดขมับของตัวเอง

“คงจะเป็นเพราะพักผ่อนไม่พอ อีกไม่กี่วันก็คงหาย”

ครั้งนี้จิ้นเฟิงเฉินไม่เชื่อเธอแล้ว

“หลายวันก่อนคุณก็พูดแบบนี้ นี่ก็ยังไม่เห็นดีขึ้น? ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

ไม่รอให้เจียงสื้อสื้อพูดอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเธอแล้วเดินไป

เมื่อขับรถไปถึงโรงพยาบาลก็ดึงดูดสายตารอบข้างไม่น้อย

เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่ที่ทางเดินของโรงพยาบาลรอแบบการทดสอบและถอนหายใจเล็กน้อย

“เฟิงเฉินคุณยุ่งก็กลับไปก่อนเถอะค่ะ ให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันตลอดแบบนี้ฉันไม่รู้สึกไม่ค่อยดีเลย”

เจียงสื้อสื้อกล่าวขอโทษ

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้สีหน้าของเขาไม่พอใจเล็กน้อย

“สื้อสื้อ คุณคิดอะไรของคุณ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน คุณไม่สบายก็ควรบอกผมเป็นคนแรก ให้ผมไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อน คุณไม่บอกแล้วให้ผมดูเอง นี่สิต้องขอโทษ เข้าใจรึเปล่า?”

เมื่อได้ยินคำเช่นนั้นเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอและยิ้มเล็กน้อยให้กับจิ้นเฟิงเฉิน

ประตูห้องตรวจถูกผลักให้เปิดออกอย่างรวดเร็ว พยาบาลหยิบผลออกมากองโตและเรียกชื่อทีละคน จนถึงใบสุดท้ายจึงเป็นของเจียงสื้อสื้อ

พยาบาลเห็นท่าทางของจิ้นเฟิงเฉินแล้วตาเป็นประกายและกระตือรือร้น

“คุณคือสามีของคุณเจียงสื้อสื้อใช่ไหมคะ? ยินดีด้วยค่ะ”

มาโรงพยาบาลเรื่องอะไรน่ายินดี? หรือว่าโรงพยาบาลคิดว่าคนป่วยมาโรงพยาบาลแล้วนำเงินมาให้เป็นเรื่องดี?

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังงงอยู่นั้น พยาบาลก็พูดถึงผลการตรวจในใบนั้น: “ยินดีด้วยค่ะทั้งสองท่าน ยินดีด้วยคุณผู้หญิงคนนี้ คุณตั้งครรภ์แล้วค่ะ คุณจะได้เป็นพ่อคนแล้ว?”

“อะไรนะ?”

จิ้นเฟิงเฉินคว้าผลตรวจไปและดูผลลัพธ์ด้านบน

และพูดด้วยสีหน้ายินดี: “สื้อสื้อ คุณท้องแล้ว!”

เจียงสื้อสื้อมองไปที่ท่าทางของจิ้นเฟิงเฉินที่มีความสุข แล้วกวาดมุมปากและยิ้มที่หางตาของเธอก็มีประกายเล็กน้อย

“ชู่ ผมกำลังคุยกับน้องในท้องของหม่ามี๊!”

ศีรษะเล็ก ๆ ของเสี่ยวเป่าถูกับหน้าท้องของเจียงสื้อสื้อ และผมหน้าม้าปกหน้าผากเล็ก ๆ นุ่ม ๆ ของเขา

เขาพูดจาด้วยความจริงจัง “พวกเขาเรียกผมว่าพี่ชาย!”

ทั้งครอบครัวอดไม่ได้ที่จะหันไปมองท่าทางแก่แดดของเสี่ยวเป่า

เด็กคนนี้มาในช่วงเวลากะทันหันเกินไปแม้แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังคาดไม่ถึง

แต่เมื่อดูครอบครัวใหญ่ที่ดูแลตัวเองเช่นนี้หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็สงบลงเช่นกัน

หลังจากตั้งครรภ์เธอจะเซื่องซึม คืนนั้นเธอนอนหลับอย่างรวดเร็ว

จิ้นเฟิงเฉินอาบน้ำหลังจากกลับมาที่ห้องและกอดเจียงสื้อสื้อจากด้านหลัง

จู่ ๆ หลังของเธอก็เข้าสู่อ้อมอกที่อบอุ่นและหัวใจของเจียงสื้อสื้อก็อบอุ่นขึ้น

เขาเอามือที่โอบรอบเอวและลูบท้องด้วยกัน

“กลับมาแล้วเหรอ?”

“อือ” จิ้นเฟิงเฉินหลับตาเอาคางของขาพิงหัวของเจียงสื้อสื้อและกอดเขาอย่างสนิทสนม

แม้ว่าหนูน้อยในท้องของเจียงสื้อสื้อจะยังไม่ได้ก่อตัว แต่จิ้นเฟิงเฉินก็แอบรู้สึกได้

มีเด็กตัวเล็ก ๆ อยู่ในครรภ์นี้และเป็นลูกของเขาเอง

เขากระซิบเสียงเบามากที่ข้างหูของเจียงสื้อสื้อ

“ขอบคุณนะ สื้อสื้อ”

ในเวลานี้ที่กอดเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกถึงความสุขเหลือล้น

เขาอยากขอบคุณเจียงสื้อสื้อที่อยู่เคียงข้างเขา ขอบคุณฟ้าที่ประทานลูกให้พวกเขา ให้พวกเขามีครอบครัวที่สมบูรณ์