ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 479

บทที่479 เจียงสื้อสื้อฉันเกลียดเธอ

ข่าวเจียงสื้อสื้อตั้งท้องทำให้ทุกคนในครอบครัวดีใจโดยเฉพาะแม่จิ้น

เมื่อคิดว่าอีกไม่นานตนเองจะได้อุ้มหลานแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุขทั้งวัน

วันถัดมา แม่จิ้นไม่สามารถรอที่จะเสนอให้ไปที่ร้านขายเครื่องใช้สำหรับแม่และเด็ก

“สื้อสื้อจ๊ะ มีของหลายอย่างที่เตรียมไว้แต่เนิ่น ๆ จะดีกว่า เพื่อถึงเวลาจะได้ไม่ต้องยุ่งเมื่อเด็กเกิดมา วันนี้พวกเราไปดูกัน ชอบอะไรก็เลือกเลยนะ แม่จ่ายเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เจียงสื้อสื้อยิ้มและติดต่อส้งหวั่นชีงระหว่างทาง

ส้งหวั่นชีงที่ไม่มีอะไรทำและผู้หญิงทั้งสามคนก็รีบไปที่ห้างสรรพสินค้าอย่างมีความสุข

“พี่สื้อสื้อ พี่มาดูเสื้อเด็กตัวนี้เร็วสวยไหม มันน่ารักมากเลย!”

ส้งหวั่นชีงมาพร้อมกับชุดเด็กและพาเจียงเซ่อไปดูด้วยกัน

ชุดเด็กนั้นดูดี แต่ไม่ใช่ชุดสำหรับเด็กแรกเกิด

มันเป็นชุดสำหรับเด็กอายุหนึ่งขวบขึ้นไป ตอนนี้มันยังเร็วเกินไปมาก

เจียงสื้อสื้อแขวนชุดเด็กไว้บนราวและยิ้ม: “เด็ก ๆ โตเร็ว ชุดแบบนี้รออีกนิดค่อยซื้อก็ได้”

“คิดไม่ถึงว่าพี่สื้อสื้อจะเป็นคุณแม่เร็วขนาดนี้ รู้สึกดีจัง” ส้งหวั่นชีงพูดขึ้นด้วยความอิจฉา

เจียงสื้อสื้อยิ้มหลังจากได้ยินมัน

มืออดไม่ได้ที่จะลูบที่หน้าท้อง

อีกเก้าเดือนเขากับจิ้นเฟิงเฉินก็จะได้ต้อนรับเด็กตัวน้อยน่ารัก เด็กน้อยคนนี้จะต้องน่ารักมากแน่ ๆ

“ไม่ต้องอิจฉาเลย เธอกับเฟิงเหราต่อไปก็จะมีวันแบบนี้เหมือนกัน” เจียงสื้อสื้อแกล้ง

ส้งหวั่นชีงหน้าแดงและพูดด้วยท่าทางงอน “พี่สื้อสื้อ พี่พูดอะไรน่ะ...”

เมื่อเห็นใบหน้าสีแดงของเธอเจียงสื้อสื้อก็หยุดแกล้งเธอ

วันนี้ทั้งสามคนใช้เวลาเลือกของมากมายในร้านผลิตภัณฑ์สำหรับเด็กอยู่นาน เรียกได้ว่าได้ของเต็มไม้เต็มมือ

ตอนเย็นเมื่อกลับถึงบ้านแม้แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ยังต้องตกใจ

ร้องว่าของใช้เยอะขนาดนี้เด็กในท้องของเจียงสื้อสื้อคงใช้ได้อีกนาน

แต่เมื่อบางคนมีความสุขส่วนบางคนก็เศร้า

ข่าวการตั้งท้องของเจียงสื้อสื้อไม่ได้เป็นความลับอะไร มีคนใกล้ชิดจิ้นเฟิงเฉินหลายคนรู้ข่าวนี้ ซึ่งแล้วแต่ร่วมแสดงความยินดีและส่งของขวัญมาให้

จื่อเฟิงแน่นอนว่าได้รู้ข่าวในครั้งแรก

เมื่อเห็นข่าวในสื่อจื่อเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง

“อะไรนะ เธอท้องแล้วเหรอ!”

เธอใช้มือทั้งสองข้างเธอจับผม เธอดูประหลาดใจและโกรธ จากนั้นก้าวถอยหลังและล้มลงบนเก้าอี้

จิ้นเฟิงเฉินก็จะยิ่งรักเจียงสื้อสื้อ และเมื่อมีเสี่ยวเป่าเป็นพันธะ ยิ่งคิดจะแยกพวกเขาก็จะยิ่งยากเข้าไปอีก

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เจียงสื้อสื้อเกิดจะมาท้องเข้าไปอีก!

เดิมทีจื่อเฟิงวางแผนที่จะเริ่มจากสิ่งที่เจียงนวลนวลพูดเพื่อที่เธอจะได้หาเรื่องจากเรื่องนี้

เพียงแต่ฟ้าไม่ประทานโอกาสมาให้เธอเลย

จื่อเฟิงใช้มือทั้งสองข้างทึ้งผมของตัวเองและน้ำตาในดวงตาก็ร่วงหล่นไหลออกมา

ทำไม หลายปีมานี้เธอบุกน้ำลุยไฟเสี่ยงตายเพื่อจิ้นเฟิงเฉินแม้แต่ชีวิตก็สละให้ได้

แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่มีเธออยู่ในสายตา!

ในสายตาของเขามีเพียงแต่เจียงสื้อสื้อมาตลอด!

“เจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อฉันเกลียดแก!” จื่อเฟิงตะโกนเสียงดัง

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแววตาที่ดุร้าย

“โอ๊ย! ใครที่ไหนไม่มีตากล้ามาทำข้า...”

“ต่อไปอย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีก ไม่งั้นมึงโดนกูอัดทุกรอบแน่!”

ชายหน้าบากไม่สามารถจะสู้ป๋ายหลี่ได้ เมื่อเห็นว่าเริ่มไม่เข้าท่าเขารีบถอนตัวออกจากบาร์

จัดการกับพวกจิ๊กโก๋เสร็จแล้ว ป๋ายหลี่ก็หันกลับมาแล้วมองไปที่จื่อเฟิงที่เมามาย

ภายใต้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ใบหน้าของจื่อเฟิงแดงระเรื่อ

ดวงตากะพริบเล็กน้อยสะท้อนแสงนีออนบนฟลอร์เต้นรำ

ความงามของช่วงเวลานี้ทำให้ป๋ายหลี่หายใจไม่ออกจริง ๆ

“จื่อเฟิง เธอเมาแล้ว ฉันไปส่งเธอนะ”

“ฉันไม่กลับ ทำไมฉันต้องกลับด้วย!”

จื่อเฟิงพร้อมกับดวงตาที่พร่ามัว มือทั้งสองคว้าคอเสื้อของป๋ายหลี่และมีกลิ่นเหล้าแรงเมื่อเธออ้าปากพูด

“ในใจของคุณมีแต่ผู้หญิงคนนั้น ใช่หรือเปล่า...ฉันทำอะไรให้คุณ คุณก็ไม่มีวันจะมองเห็นมันใช่ไหม? มันไม่สามารถดึงดูดความสนใจของคุณได้แม้แต่น้อยเลย? คุณไม่เคยมองเห็น หรือไม่อยากจะมอง! ทำไมคุณถึงไม่รักฉัน คุณกลับรักฉันสักนิดก็ไม่ได้...”

จื่อเฟิงร้องไห้ไม่หยุด ร่างกายเธออ่อนปวกเปียกอยู่บนตัวของป๋ายหลี่

เธอในตอนนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับจื่อเฟิงทีเด็ดเดี่ยวหนักแน่นในวันปกติ

ป๋ายหลี่ไม่กล้าขยับตัวและพยุงคนตรงหน้าที่ว่างเปล่า

และพูดด้วยเสียงสั่น: “จื่อเฟิง เธอเมาแล้วนะ ฉันไม่ใช่คุณชาย ฉันคือ...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็ถูกขัดจังหวะโดยจื่อเฟิง

เธอก้มหน้าลงบนอกของป๋ายหลี่แล้วพูดอย่างอ่อนแรง: “ฉันไม่ได้จำคนผิด คุณนั่นแหละ เย็นนี้อย่าไปเลยได้ไหม ขอเพียงมีแค่เราสองคน”

ร่างกายที่อบอุ่นถูกฝังอยู่ในอ้อมแขนของเขาและป๋ายหลี่ก็แทบจะไม่มีสติเหลือ

เขาทำเสียงขรึมในทันทีอีกทั้งยังหลับตาและพยักหน้าแล้วพูดขึ้น: “ได้”