ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 489

บทที่ 489 นั่นเป็นบิดาของเธอน่ะ!

“จริงๆหรือ? พวกคุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?”

ทันทีที่เจียงสื้อสื้อได้ยินว่าลูกไม่ได้เป็นอะไรในตอนนั้น หินขนาดยักษ์ที่ทับอยู่ในใจหล่นลงทันที

ในเวลานี้เธอขอบตาแดง ตกใจจนเหงื่อออกเต็มฝ่ามือ

ดีมากเลย! ลูกไม่เป็นอะไร

มิฉะนั้นเธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีจริงๆ

“เป็นเรื่องจริง ฉันจะโกหกแกทำไม ไม่เชื่ออีกสักครู่แกไปถามหวั่นชีง ตอนนี้แกน่ะ ก็พักฟื้นร่างกายให้ดีๆก็พอ หมอก็พูดว่าไม่เป็นไรแล้ววางใจเถอะ”

ได้ยินคำพูด เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

เช็ดน้ำตาที่อยู่ขอบตา ก้มหน้าจ้องมองไปยังท้องน้อยของตนเอง

หลังจากแน่ใจว่าลูกน้อยไม่เป็นอะไรจริงๆ จึงฝืนปรากฏรอยยิ้มที่ซีดเซียวเล็กน้อยหนึ่งที

แม่จิ้นเทน้ำอุ่นแก้วหนึ่งให้กับเจียงสื้อสื้อ

หลังจากรอเธอสงบอารมณ์แล้ว จึงเอ่ยปากลองถามเจียงสื้อสื้อดู

“ใช่แล้ว สื้อสื้อ อาหารเสริมเหล่านั้นที่แกกับเฟิงเฉินนำกลับมาหลายวันก่อน แกบอกว่าเป็นบิดาให้แก แน่ใจหรือ?”

น้ำเสียงของเธอฟังแล้วตึงเครียดมาก ลักษณะที่ระมัดระวังทำให้นิ้วของเจียงสื้อสื้อที่ประคองแก้วไว้หยุดชะงัก

มองไปยังแม่จิ้นอย่างงงงวย มีความไม่เข้าใจเล็กน้อย

แต่ว่าก็ยังพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกอย่างโอนอ่อนผ่อนตาม พูดประโยคหนึ่งอย่างเบาๆ

“ใช่ เป็นเขาให้ฉันกับมือ”

แม้ว่าแม่จิ้นก่อนหน้านั้นก็ทำใจไว้แล้ว คราวนี้มองเห็นเจียงสื้อสื้อพยักหน้า การกระทบกระเทือนในจิตใจก็ยังไม่น้อย

อยู่ในความรู้ของเธอ เสือร้ายก็ยังไม่กินลูกนะ

ล้วนไม่สามารถจินตนาการได้ บิดาคนหนึ่งตกลงว่ามีความรังเกียจลูกสาวของตนเองมากขนาดไหน จึงจะลงมืออำมหิตเช่นนี้

จิ้นเฟิงเหราจ้องมองอยู่ข้างๆ เห็นอารมณ์การขึ้นลงของมารดากับตา

รวมกับความคิดที่ตนเองเรียบเรียงออกมาก่อนหน้านั้น ในสมองปรากฏการณ์คาดเดาอย่างหนึ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“แม่ เป็นยังไงล่ะ เป็นรังนกเหล่านั้นมีปัญหาจริงๆหรือ?” เขาถามด้วยสายตาเย็นชา

หนึ่งประโยค จึงหลุดสมาธิของคนทั้งหลาย ทั้งหมดมองไปยังแม่จิ้นพร้อมกัน

“อืม”

แม่จิ้นก้มหน้า น้ำเสียงเข้มต่ำมาก

เจียงสื้อสื้อจ้องมองสีหน้าที่จริงจังหนักแน่นเต็มใบหน้าของคนทั้งหลาย ออกเสียงซักถามอย่างงุนงงสงสัย

“รังนกเป็นยังไงหรือ?”

เห็นสภาพแม่จิ้นจับมือของเธอไว้อย่างแน่น ทอดถอนใจพูดว่า “สื้อสื้อ ยาทำแท้งที่แกพลาดไปกินในครั้งนี้ ก็คือมาจากอาหารเสริมเหล่านั้นที่พ่อแกให้”

เธอพูดต้นสายปลายเหตุของเรื่องหนึ่งรอบอย่างง่ายๆ

“เพี๊ยงเพี๊ยง——”

มือที่เจียงสื้อสื้อวางแก้วลงสั่นระริก อยู่ดีๆแก้วเอียงจะคว่ำ

เกือบตกอยู่บนพื้น แม่จิ้นพยุงให้ตรงอย่างตาเร็วมือไว

รอยน้ำตามขอบโต๊ะไหลลงข้างล่าง สะท้อนสีหน้าที่ซีดขาวใบนั้นของเจียงสื้อสื้อออกมา

ริมฝีปากของเธอสั่นระริกอยู่ นิ้วโป้งกดนิ้วชี้ของตนเองอย่างรุนแรง

ใช้ความเจ็บปวดรับรู้ถึงความจริง เจียงสื้อสื้อเปิดริมฝีปากอยากคุยแต่ลังเล “ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ.......เขาลงมือทำลงได้ยังไง.......”

เจียงสื้อสื้อนึกไม่ถึงว่าผลจะเป็นเช่นนี้สักนิด

คิดไม่ถึงว่าเจียงเจิ้นวางยาทำแท้งให้กับเธอ!

นั่นเป็นบิดาของเธอน่ะ!

เดิมทีเธอคิดว่าเจียงเจิ้นรู้สึกผิดแล้วจริงๆ.......

น้ำตาไหลตามแก้มลงมาหยดลงอยู่บนผ้าห่ม กลายเป็นคราบน้ำหนึ่งแผ่น

เจียงสื้อสื้อจิตใจเหม่อลอยจ้องมองผ้าปูที่นอนที่ขาวสะอาด ดูเหมือนหัวใจถูกคนเอามีดแทงอย่างรุนแรง

แม่จิ้นเห็นเธอเป็นเช่นนี้ เจ็บปวดใจเหลือเกินจนกอดเจียงสื้อสื้อไว้

“สื้อสื้อ แกอย่าเป็นอย่างนี้ ตอนนี้ยังมีพวกเราล่ะ มีแม่อยู่ จะไม่มีคนรังแกแกได้อีก”

ตบหลังของเจียงสื้อสื้อไว้อย่างเบาๆ ทันทีทันใด ความเศร้าเจ็บปวดก็ยากที่จะสงบได้

จิ้นเฟิงเหราพูดผลลัพธ์ก่อน เผื่อว่าพี่ชายของเขาจะควบคุมไม่ได้เป็นบ้าไป

จากนั้นเล่าต้นสายปลายเหตุของเรื่องทั้งหมดให้จิ้นเฟิงเฉินฟัง

พูดจบ สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินมืดลง ฝ่ามืออดไม่ได้กำอย่างแน่น บนแขนโผล่เส้นเลือดเขียวขึ้นมา

ยาทำแท้ง ใครกล้าถึงขนาดนี้!

ฟังโทรศัพท์ฝั่งโน้นไม่มีเสียงแล้ว จิ้นเฟิงเหรารีบปลอบโยนพูดว่า “พี่ชาย คุณอย่าเพิ่งคิดให้เรื่องแย่เกินไปก่อน พี่สะใภ้ก็แค่ได้รับความตื่นตกใจ อารมณ์ไม่ดีเล็กน้อย ความหมายของแม่คือจะให้คุณกลับเร็วหน่อยกลับมามาดู”

“ผมกลับไปเดี๋ยวนี้!”

ไม่มีความลังเล จิ้นเฟิงเฉินเสียงเย็นชาพูดประโยคหนึ่ง ก็วางสายลงเลย

จองตั๋วเครื่องบินไฟล์เช้าที่สุดกลับประเทศโดยตรง ไปยังสนามบินอย่างรีบร้อน

จิ้นเฟิงเฉินบินกลับมาทั้งคืนยังไม่ได้พักผ่อน

วันรุ่งขึ้น ลงจากเครื่องบิน ไม่ได้ล่าช้าสักวินาที รีบไปยังโรงพยาบาล

แค่นึกถึงร่างกายที่เปราะบางอ่อนแอของเจียงสื้อสื้อนั้น รองรับความกดดันที่ใหญ่ขนาดนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ไหวอยากจะฆ่าคน

จิ้นเฟิงเหรารู้ว่าเขาจะกลับมา รออยู่หน้าประตูโรงพยาบาลแต่เช้า

มองเห็นสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินหนักอึ้ง จิ้นเฟิงเหราก็เพียงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในสองวันนี้อย่างง่ายๆ

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินว่ายาบำรุงเหล่านั้นที่เจียงเจิ้นให้มีปัญหา สีหน้ากลายเป็นดูแย่มาก

“ถึงแล้ว พี่สะใภ้อยู่ข้างใน คุณเข้าไปปลอบโยนๆเธอเถอะ”

ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วย จิ้นเฟิงเหราตบไหล่ของจิ้นเฟิงเฉินต่อๆกัน เหลือช่องว่างเพียงลำพังให้กับคนทั้งสองอย่างรู้จักว่าต้องทำตัวอย่างไร

จิ้นเฟิงเฉินสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที ปกปิดความโกรธรุนแรงที่อยู่นัยน์ตา ผลักประตูเข้าไป

“แม่ ไม่ใช่ให้ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนหรือ ฉันไม่........”

เจียงสื้อสื้อได้ยินเสียง คิดว่าเป็นแม่จิ้นเป็นห่วงเธอตีกลับมาอีกครั้ง

หลังจากเงยหน้าเห็นคนชัดเจนแล้ว คำที่ว่าไม่เป็นไรคำนั้นที่ติดอยู่ในคอถูกตัดออกอย่างแข็งกระด้าง

ในขอบตาเต็มไปด้วยน้ำตาทันที เธอจ้องมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่กล้าเชื่อ

แยกไม่ออกว่าเป็นความจริงหรือมายาเล็กน้อย น้ำเสียงพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “เฟิงเฉินหรือ? เป็นคุณกลับมาแล้วใช่ไหม.......”