ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 488

บทที่ 488 สืบให้ฉันทีละอย่าง!

จิ้นเฟิงเหรายิ่งรู้สึกถึงรังนกถ้วยนั้นน่าสงสัย สีหน้ายิ่งเย็นแข็งตัวขึ้นมา

แม่จิ้นยังไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองเลย ซักถามว่า “หญิงมีครรภ์ไม่ใช่กินรังนกได้หรือ?”

พ่อจิ้นส่ายหัวอธิบายว่า “ความหมายของเฟิงเหราคือ ในรังนก อาจจะมีสิ่งของอย่างอื่น”

แม่จิ้นคราวนี้จึงเข้าใจ คำอธิบายของจิ้นเฟิงเหรานี้กลับสามารถพูดเชื่อมโยงกันได้มากที่สุด

เธอจ้องมองไปยังพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆเสียงเย็นชาดุว่า “รังนกที่เมื่อวานให้สื้อสื้อดื่มอยู่ที่ไหน ล้วนหยิบออกมาให้หมด สืบให้ฉันทีละอย่าง!”

พวกคนใช้ได้ยินคำพูด ล้วนจ้องหน้ากัน

ในคืนนี้ตื่นตกใจที่ได้รับมากเกินไป คราวนี้มีความชาด้านเล็กน้อยแล้ว

ได้ยินคำพูดหัวสมองของพ่อบ้านก็เหงื่อออกด้วย คราวนี้แม้แต่มือล้วนสั่นระริก

รู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องอย่างลึก ไม่กล้าเฉยเมย

“ได้ครับคุณหญิง ผมไปเอามาเดี๋ยวนี้!”

พ่อบ้านพยักหน้าขานรับอย่างรีบเร่งมาก โน้มตัวลงถอยออกไป

ผ่านไปไม่นาน พ่อบ้านกับคนใช้หลายคนล้วนย้ายของทั้งหมดออกมา

ทีมหมอที่ถูกเรียกมาทันทีนั้นใช้เครื่องอุปกรณ์ทำการตรวจเช็ครังนกเหล่านี้

ทีละกล่องๆตรวจลงไป หลังจากผ่านไปนาน หัวหน้าทีมหมอคนนั้นหยุดอยู่หน้าถุงของขวัญถุงนั้น

ในมือหยิบรังนกหนึ่งกล่องที่อยู่ข้างในขึ้นมา ขมวดคิ้วอย่างมาก

รังนกกล่องนี้มีปัญหา

พ่อจิ้นจ้องมองอยู่ข้างๆ คราวนี้สีหน้าที่อยู่บนใบหน้ากลายเป็นจริงจังหนักแน่นหลายส่วน คาดเดาผลสรุปได้ก่อนใคร

แม่จิ้นควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เห็นหมอหยุดลงแล้ว รีบร้อนเข้าไปซักถาม

“หมอ เป็นยังไงแล้วหรือ?รังนกเหล่านี้มีปัญหาหรือ?”

หมอหยิบรังนกขึ้นมาและทำการตรวจเช็คอีกรอบหนึ่งอย่างละเอียด จากนั้นสีหน้าหนักอึ้งพูดว่า “ในรังนกนี้มียาแท้งลูกปนเข้าไปจำนวนน้อย ต่อร่างกายของหญิงมีครรภ์ทำร้ายอย่างมากโชคดีการกินครั้งแรกก็ตรวจสอบออกมาได้แล้วมิฉะนั้นรับประทานไปในระยะยาว เด็กในครรภ์กับผู้ใหญ่เกรงว่าล้วน.......”

หมอไม่ได้พูดต่ออีก อยู่ข้างๆทั้งส่ายหัวทั้งทอดถอนใจ

เอายาแท้งลูกผสมเข้าไปในอาหารเสริมป้อนให้หญิงมีครรภ์ดื่ม นี่โหดเหี้ยมเกินไปแล้วจริงๆ เลย!

คำพูดของหมอเกิดการกระทบอย่างใหญ่หลวงขึ้นมาอย่างฉับพลัน คนทั้งหลายตื่นตระหนกเหลือเกิน

คนในนั้น สีหน้าของพ่อจิ้นกับแม่จิ้นดูแย่ที่สุด

โดยเฉพาะเป็นแม่จิ้น เธอเกือบจะพลิกตาขาวเป็นลมไป ถอยต่อๆกันไปหลายก้าวจึงบังคับเท้ายืนอยู่นิ่งๆ

นี่ไม่เพียงแค่จะทำร้ายเด็ก แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่ยอมปล่อยล่ะ!

“คุณไม่เป็นไรนะ” พ่อจิ้นขึ้นไปพยุงเธอกังวลใจพูด

แม่จิ้นส่ายหัว พยายามสงบสติของตนเอง

พ่อจิ้นหน้าเขียวหนึ่งฝ่ามือตบอยู่บนกำแพง ปล่อยเสียงอึดอัดออกมาเสียงหนึ่ง

สายตาที่เย็นชาเข้มงวดกวาดผ่านคนใช้กลุ่มหนึ่ง สายตาแฝงไว้ด้วยความหนาวเย็น

“เลวทรามชั่วช้า! กล้าทำเรื่องอย่างนี้ออกมา คิดไม่ถึงพวกเราตระกูลจิ้นจะมีหนอนบ่อนไส้อย่างนี้อยู่ด้วย ตกลงว่าเป็นใครทำกันแน่คนที่รู้จักมองสีหน้าอารมณ์ ตอนนี้ออกมายอมรับด้วยตนเอง!”

พวกคนรับใช้จ้องมองเจ้านายที่พิโรธ ล้วนตัวสั่น ใครก็ไม่กล้าพูด

เรื่องของเจียงสื้อสื้อตั้งครรภ์ ตระกูลจิ้นทั้งบ้านล้วนดีใจเหลือเกิน

แม่จิ้นยิ่งเห็นหลานที่ยังไม่ได้เกิดของตนเองเป็นสำคัญอย่างพิเศษ อาหารเสริมล้วนเป็นยี่ห้อจากต่างประเทศที่คัดเลือกด้วยตนเอง

ยาบำรุงที่ส่งมาในบ้านล้วนเป็นมาจากที่ประจำ

แต่ว่ายาบำรุงยี่ห้อเหล่านี้ที่ถูกตรวจสอบออกมามีปัญหา กลับไม่ใช่ที่เธอสั่งให้คนซื้อกลับมาเลย

แม่จิ้นคาดการณ์จ้องมองรังนกที่ตรวจออกมามีปัญหากล่องนั้น อยู่ดีๆถาม

“พ่อบ้าน รังนกเหล่านี้ล้วนมาจากที่ไหนล่ะ ทำไมฉันไม่เคยเห็นมาก่อน!”

พ่อบ้านได้ยินคำพูด รีบเข้าไปตรวจดู

รังนกที่อยู่ต่อหน้านี้กับกล่องอื่นๆไม่ได้เป็นยี่ห้อเดียวกันจริงๆ

อยู่ดีๆเขาปรบมือแล้วปรบมืออีก ลักษณะเหมือนกับรู้แจ้งกระจ่างในฉับพลัน

พ่อบ้านเสียงไพเราะน่าฟังพูดว่า “คุณหญิง ผมรู้แล้ว รังนกเหล่านี้ไม่ใช่ชุดนั้นที่คุณหญิงท่านนำเข้ามาจากเมืองนอกจริงๆ

เจียงสื้อสื้อส่ายหัวอย่างงงวย

ในเวลานั้น จิ้นเฟิงเหราเดินออกจากห้องตรวจรักษาแพทย์เจ้าของไข้

พบปะกันกับพ่อจิ้นแม่จิ้นพอดี คนทั้งสามทั้งเดินทั้งคุยกันคราวนี้ก็มาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยแล้ว

เห็นเจียงสื้อสื้อตื่นแล้ว พวกเขาเดินเข้าไปอย่างดีใจ

แม่จิ้นนั่งอยู่บนหน้าเตียงผู้ป่วยก่อนใคร

“ฉันไปเรียกหมอเข้ามาดูหน่อย”

ส้งหวั่นชีงเห็นพวกเขามาถึง สบตากันกับจิ้นเฟิงเหราที่อยู่ข้างๆ วิ่งเหยาะๆอย่างรีบร้อนออกไป

“สื้อสื้อ แกรู้สึกเป็นยังไงแล้ว ท้องยังไม่สบายอยู่หรือไม่?”

แม่จิ้นจับมือของเจียงสื้อสื้อไว้ซักถามอย่างตื่นเต้น

ท้องหรือ?

หัวใจของเจียงสื้อสื้อหยุดอย่างฉับพลัน เธอนึกได้แล้ว เมื่อคืนเป็นเพราะว่าเธอเจ็บท้องเป็นลมไปจึงเข้ามาโรงพยาบาล

เธอจับท้องน้อยของตนเองอย่างตื่นตระหนกตกใจ ฉับพลันนั้นรู้สึกเช่นดั่งใกล้จะหยุดหายใจแล้ว

ลูก ลูกของเธอ!

เห็นเจียงสื้อสื้อดิ้นรนจะลุกขึ้นมานั่ง แม่จิ้นรีบร้อนเข้าไปพยุงเธอ

“ไอ้ สื้อสื้อ แกเพิ่งตื่น อย่าขยับมั่วสิ เจ็บที่ไหนหรือ?”

เจียงสื้อสื้อดูแลถึงความเจ็บปวดที่ส่งมาจากร่างกาย จับชายเสื้อของแม่จิ้นไว้ ถามอย่างเจ็บปวดว่า “แม่ ลูก ลูกของฉันเป็นยังไงแล้วหรือ?”

เพราะไม่ได้ดื่มน้ำเป็นเวลานาน เสียงของเจียงสื้อสื้อฟังแล้วเสียงแหบอย่างมาก

เจียงสื้อสื้อตาแดงทั้งสองข้าง มือที่จับแม่จิ้นไว้ล้วนสั่นระริก เห็นว่าน้ำตาก็จะไหลลงจากหางตาแล้ว

แม่จิ้นรีบกอดเธอไว้อยู่ในอ้อมอก จับมือของเธอไว้ เสียงอ่อนโยนสงบอารมณ์ของเธอ

“สื้อสื้อ แกอย่ารุนแรง เด็กไม่เป็นอะไร หมอบอกว่าเขายังดีๆอยู่ล่ะ พวกเรานอนลงไปก่อนดีไหม สูดลมหายใจลึกๆสงบอารมณ์ ”

จิ้นเฟิงเหราก็ช่วยปลอบโยนอยู่ข้างๆด้วย “ใช่สิ พี่สะใภ้ หลานน้อยยังดีอยู่ล่ะ คุณอย่าทำให้เกิดการรบกวนความสงบสุขของทารกในครรภ์เลย”