ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 487

บทที่ 487 จะต้องจับคนออกมาให้ได้

แม้ว่าแม่จิ้นจะโมโห แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่ลูกพูดนั้นถูก กดทับไฟโมโหลงอย่างแข็งกระด้าง

สื้อสื้อเพิ่งประสบสถานการณ์อย่างนี้ ถ้าหากได้รู้อีกว่ามีคนตั้งใจจะทำร้ายเธอ เกรงว่าจะยิ่งกลัวจนตัวสั่น

“เฟิงเหราพูดถูกแล้ว พวกเราว้าวุ่นไม่ได้ ตอนนี้สำคัญที่สุดคือดูแล สื้อสื้อให้ดี” แม่จิ้นพูดอย่างเยือกเย็น

พ่อจิ้นแสดงความเห็นด้วย

คนในตระกูลจิ้นจะสืบหาเรื่องนี้โดยสิ้นเชิง จะไม่ทำให้คนมีโอกาสลูบหน้าปะจมูก

จื่อเฟิงที่อยู่ไม่ไกลฟังอยู่ สีหน้าเกิดความกระวนกระวายใจขึ้นมา

เธอกัดริมฝีปาก กัดแล้วกัดอีก ฉวยโอกาสที่คนในตระกูลจิ้นไม่ได้สนใจเธอ แอบออกไป

พยาบาลเข็นเจียงสื้อสื้อออกมา เธอยังนอนหลับอย่างไม่รู้สึกตัวอยู่ หลับตาอย่างแน่น สีหน้าซีดเซียวเกือบจะโปร่งใส

ห้องผู้ป่วยที่โรงพยาบาลจัดให้คือห้องละสี่คน แม่จิ้นเห็นแล้วก็ไม่ค่อยพอใจ

ข้างในคนเยอะ หนวกหูเกินไป เพราะฉะนั้นสั่งจิ้นเฟิงเหราไปเปิด ห้องผู้ป่วยใหม่อีก

จิ้นเฟิงเหราขานรับก็ไปเลย อีกไม่นานจิ้นเฟิงเหราก็กลับมาแล้ว

ให้คนส่งเจียงสื้อสื้อไปห้องผู้ป่วย VIP โดยตรง คนไข้ที่นี่ล้วนจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษจากหมอ นี่ก็เป็นความปราถนาที่คนในตระกูลจิ้นอยากจะได้

ตอนนี้พวกเขา จะไม่หวังว่าเจียงสื้อสื้อจะเกิดเรื่องอะไรอีกแม้แต่นิด

คนในตระกูลจิ้นเฝ้าไว้อยู่หน้าเตียงผู้ป่วย จ้องมองใบหน้าของเธอที่ไม่มีสีเลือดสักนิด ในใจล้วนเอ็นดูมาก

หลังจากเจียงสื้อสื้อนอนหลับแล้ว จิ้นเฟิงเหราค่อยๆเอ่ยปาก น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความเย็นชา

“หลายวันนี้พี่สะใภ้ล้วนอยู่ในบ้าน สิ่งที่กิน สิ่งที่ใช้ ล้วนเป็นสิ่งของในบ้าน ยาทำแท้งนี้ ก็เพียงเป็นได้แค่ของในบ้านแล้ว”

แม่จิ้นทั้งตื่นตกใจทั้งโมโห “ในบ้านถึงขนาดมีคนกล้าวางแผนทำร้ายสื้อสื้อ?”

พ่อจิ้นเสียงเข้มพูดว่า “รู้คนรู้หน้าไม่รู้ใจ เฟิงเหราพูดถูกแล้ว คนที่วางแผนทำร้ายสื้อสื้อ ก็อยู่ในคฤหาสน์”

คนในบ้านทั้งหมดล้วนตะลึงงันต่อข้อสรุปนี้ ถ้าหากว่าเป็นคนใช้ทำจริงๆ งั้นสื้อสื้อจะไม่อันตรายเกินไปแล้วหรือ

พวกเขาจะไม่ยอมอดทนให้คนอย่างนี้อยู่ข้างกายอย่างเด็ดขาด

“เอาล่ะ พ่อ แม่ ถ้าเป็นคนในคฤหาสน์จริงๆ เขาหนีไม่พ้นหรอก” จิ้นเฟิงเหราพูดอย่างปลอบโยน

มองออกว่าพ่อแม่โมโหแล้วจริงๆ

ไม่เพียงแต่พวกเขา แม้แต่เขาล้วนโมโหเหลือเกิน

ใจของคนนี้เหี้ยมโหดขนาดนี้ สืบออกมาแล้วย่อมจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ

พ่อจิ้นแม่จิ้นรู้สึกมีหลักการ แม้แต่วินาทีเดียวแม่จิ้นก็รอไม่ได้แล้วด้วย หมุนตัวก็เดินไปยังข้างนอก

“ตอนนี้ฉันจะกลับไป จะต้องจับคนออกมาให้ได้”

“ก็ดี”

จิ้นเฟิงเหราคิดแล้วคิดอีกพูดว่า “งั้นตอนนี้พวกเราก็กลับไป”

เขากลัวว่ากลับไปช้าแล้ว คนจะหนีไป หรือว่าเกิดอะไรที่ไม่ดีอีก

“ปล่อยพี่สะใภ้ของแกอยู่นี่คนเดียว ได้หรือ?” แม่จิ้นถามอย่างกังวลใจ

จิ้นเฟิงเหราพูดว่า “ผมไปบอกกับหมอสักหน่อย ให้พวกเขาดูแลให้เป็นพิเศษหน่อย สักพักหนึ่งพี่สะใภ้น่าจะยังไม่ตื่น รอพวกเราสืบให้ชัดเจนแล้วก็ค่อยกลับมาทันที”

พูดจบ จิ้นเฟิงเหราไปยังออฟฟิศหมอ

ผ่านไปไม่นานก็ออกมา ขับรถส่งพ่อจิ้นแม่จิ้นกลับบ้าน

ตลอดทาง พ่อจิ้นแม่จิ้นล้วนหน้าตึงเครียดอยู่ ไม่พูดแม้แต่ประโยคเดียว

จิ้นเฟิงเหราก็ขับรถเงียบๆอยู่เช่นกัน ไม่ได้พูดมาก รถขับถึงตระกูลจิ้น ทันทีที่แม่จิ้นเข้าไปในบ้าน ล้วนเรียกคนใช้ทั้งหมดขึ้นมา

เวลานี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว มีคนนอนหลับแล้วก็คลานออกมาจากในผ้าห่มด้วย

ล้วนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมา ตื่นตระหนกเหลือเกิน