ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 486

บทที่ 486 เกือบจะรักษาลูกไว้ไม่ได้

เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากขึ้นมา ในเวลานี้ รู้สึกมีความสุขเหลือเกิน

และฉากนี้ก็ตกอยู่นัยน์ตาของจื่อเฟิงเช่นกัน

เธอยืนอยู่ข้างๆ เพียงแค่รู้สึกเข้ากันไม่ได้ อยากจะหัวเราะตามแต่ยังไงก็หัวเราะไม่ออกด้วย

จ้องมองรอยยิ้มของเจียงสื้อสื้อ จื่อเฟิงไม่ทันระวังถูกตนเองบีบเล็บจนหักไปแล้ว

ไฟอิจฉาในใจแพร่ขยายกว้างออก เผาไปยังทั่วบริเวณอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาของเธอ เต็มเปี่ยมด้วยความแค้นที่ขึงลับและเข้มแรงโดยไม่รู้ตัว

ผ่านไปแล้วสักพัก คนทั้งหลายก็แยกออกจากกันแล้ว

เจียงสื้อสื้ออาบน้ำเสร็จ นอนอยู่บนเตียง

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยู่ เธอมักจะรู้สึกขาดอะไรไปสักอย่าง มีความรู้สึกไม่ชินเล็กน้อย

นอนตะแคง หน้าหันไปยังฝั่งโน้นที่จิ้นเฟิงเฉินนอนอยู่ หลับตาลง ครึ่งหลับครึ่งตื่น อยู่ดีๆรู้สึกถึงว่าท้องเจ็บมวนๆ

ตอนแรกเจียงสื้อสื้อไม่ได้ใส่ใจ แต่ว่าท้องยิ่งมายิ่งเจ็บ ท้องน้อยหนักหน่วง

นี่เธอจึงกังวลใจขึ้นมา มือจับท้องไว้ เพี๊ยะ หนึ่งทีเปิดไฟแล้ว

“แม่ แม่!” เจียงสื้อสื้อร้องตะโกนเรียกคน แต่ว่าเสียงที่เปล่งออกกลับเหมือนดั่งยุงแมลงวัน

ห้องนอนของแม่จิ้นห่างจากสถานที่ของพวกเขาอยู่มีระยะห่างเล็กน้อย ย่อมไม่ได้ยินอย่างแน่นอน

เจียงสื้อสื้อกัดฟัน ดิ้นรนลงจากเตียงเปิดประตูออก เหงื่อเย็นออกเต็มตัวแล้ว

“นายหญิง.......” จื่อเฟิงออกมาพอดี ประหลาดใจเต็มใบหน้า

เจียงสื้อสื้อเหมือนดั่งได้รับผู้ช่วยให้รอด รีบพูดว่า “จื่อเฟิง รีบไปเรียกหมอ!”

“นายหญิง ท่านไม่สบายตรงไหน ฉันพยุงคุณขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงสักพัก”

สายตาของจื่อเฟิงกวาดไปหนึ่งที ยื่นมือเข้ามาพยุงเธอ

เจียงสื้อสื้อตัวสั่นระริก ร่างกายหดไว้อย่างแน่น ในทันทีจื่อเฟิงไม่สามารถลงมือได้

“นายหญิง ตกลงว่าท่านเป็นอะไรกันแน่?”

น้ำเสียงจื่อเฟิงร้อนใจมาก ดูเหมือนเป็นห่วงมากเหลือเกิน

เจียงสื้อสื้อไม่สามารถตอบคำถามของเธอได้ เธอเจ็บจนพูดไม่ออกเลย

อ่อนแอพิงอยู่บนกำแพง หลับตาอยู่ สีหน้าขาวดั่งกระดาษ

นัยน์ตาจื่อเฟิงกวาดผ่านความดีใจหนึ่งที กลับเสแสร้งไปกอดเธอ

“เรียกรถโรงพยาบาล!”

เจียงสื้อสื้อเลื่อนลงตามกำแพง มือหนึ่งจับท้องไว้ มือหนึ่งจับแขนของจื่อเฟิงไว้อย่างแน่น

“ได้ได้ได้ นายหญิง ท่านนั่งอยู่บนพื้นไม่ได้ จะทำร้ายท้อง”

ในปากจื่อเฟิงรับปากอยู่ กลับไม่มีการกระทำ

เจียงสื้อสื้อเจ็บจนเอาหัวชนกำแพงทีละครั้งๆ ในใจเต็มเปี่ยมด้วยความหวาดกลัวขนาดยักษ์

เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดของท้องน้อยยิ่งมายิ่งรุนแรงอย่างชัดเจน ลูกของเธอ!

“นายหญิง ท่านขยับสักหน่อย ฉันใช้แรงไม่ค่อยได้” จื่อเฟิงยุ่งเหยิงเหลือเกิน

เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าเธอทำไมยังพูดไร้สาระอยู่ที่นี่ ริมฝีปากขยับหนึ่งที ถามอย่างติดๆขัดๆว่า “โทร 120 หรือยัง?”

“ไปโทรเดี๋ยวนี้ ไปโทรเดี๋ยวนี้ ฉันต้องทำให้ท่านอยู่บนเตียงก่อน”

“ไม่ต้อง ไปโทรโทรศัพท์ก่อน”

ประโยคไม่กี่คำ ใช้สุดแรงทั้งหมดของเจียงสื้อสื้อ

จื่อเฟิงพยักหน้าต่อๆกันว่า “ได้ได้ได้ งั้นฉันไปหยิบมือถือ นายหญิงคุณอดใจไว้สักหน่อย อย่าขยับไปทั่ว จะได้ไม่ทำร้ายตนเอง”

เธอ ตึ้งตึ้งตึ้ง วิ่งไปเลย เจียงสื้อสื้องอตัวอยู่บนพื้น หน้ามืดเป็นพักๆ

“นี่เป็นอะไรกันแน่?”

เสียงของแม่จิ้นดังขึ้นอย่างตื่นตระหนกตกใจ เธอได้ยินเสียงข้างนอกมีการเคลื่อนไหว เปิดประตูออก ผลสุดท้ายก็ได้เห็นเจียงสื้อสื้อนั่งอยู่บนพื้น งอตัวเป็นหนึ่งก้อน

แม่จิ้นตกใจจนน้ำเสียงล้วนเพี้ยนไปแล้ว วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

ในเวลาเดียวกัน จิ้นเฟิงเหรา พ่อจิ้น และคนอื่นๆล้วนถูกทำให้ตกใจด้วยเช่นกัน