ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 485

บทที่ 485 ออกมาแล้วผมจะไม่ยกโทษให้แก

จิ้นเฟิงเฉินถือว่าฟังออกถึงความยั่วเย้าที่อยู่ในน้ำเสียงของน้องชายบ้านตนเองแล้ว อดไม่ไหวที่จะลืมตาขาวจ้องมองเขาหนึ่งที

“ไม่ต้องรู้สึกโชคดีหรอก เกรงว่าวันหลังแกจะทำยิ่งมากกว่านี้อีก”

“จะเป็นไปได้ยังไง!” จิ้นเฟิงเหราได้ยินคำพูด เอ่ยปากปฏิเสธทันที

ตบหน้าอกของตนเอง สีหน้ามั่นคงพูดว่า “ผมมีความมั่นใจ จะไม่เจริญรอยตามคุณอย่างเด็ดขาด! วันหลัง ย่อมเป็นส้งหวั่นชีงดูแลผมอย่างแน่นอน!”

เอาใจไปหมดทุกสิ่งทุกอย่างดูแลคนอื่นเรื่องที่ขายหน้าขนาดนี้ ไม่ใช่ลักษณะท่าทางของเขา

“เหอะ” จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะเหยียดหยามหนึ่งที

“ยังไง ไม่เชื่อหรือ? งั้นพวกเรามาพนันกันไหม?”

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกถึงว่าตนเองถูกสงสัยแล้ว มีความโมโหเล็กน้อย ก็จะขึ้นไปต่อว่าต่อขาน

“ปัญญาอ่อน” จิ้นเฟิงเฉินเด้งสองคำนี้ออกจากปาก เขาขี้เกียจพนันกับความคิดเหมือนเด็กขนาดนี้จริงๆ

ร่างกายที่เรียวยาวเคลื่อนไหว เดินเข้าไปในห้องหนังสือ ปิดประตูลงอย่างเด็ดขาด

นอกประตู จิ้นเฟิงเหราโมโหจนร้อง อ๋าว อ๋าว เรื่อยๆ.......

วันรุ่งขึ้น จิ้นเฟิงเฉินไปบริษัทตั้งแต่เช้าเลย

เขาเพิ่งนั่งลงอยู่บนเก้าอี้ กู้เนี่ยนตามหลังเข้ามาในมือถือแฟ้มเอกสารหนึ่งไว้

ดึงเนกไทดึงแล้วดึงอีก ทั้งสองมือของจิ้นเฟิงเฉินสลับไขว้กันด้วยอย่างตามอารมณ์ สีหน้าเคร่งขรึมน่าเคารพ

กู้เนี่ยนรายงานการวางแผนของโครงการในช่วงระยะนี้ของบริษัทภายในก่อนตามปรกติ

หลังจากฟังจบ จิ้นเฟิงเฉินใช้สมาธิครุ่นคิดเล็กน้อย ชี้ปัญหาออกมาหลายจุด ให้กู้เนี่ยนไปจัดการ

สั่งเสร็จแล้ว เห็นกู้เนี่ยนยังไม่ไป เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยถามว่า “ยังมีอะไรหรือ?”

“คืออย่างนี้ครับท่านประธาน คนของพวกเราสืบได้ว่าบริษัทที่อยู่ต่างประเทศของจี้เฉินกำลังพังทลายอยู่ อยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากทั้งภายในและภายนอกประเทศ

ปีที่แล้วๆมา ตอนที่สถานการณ์ของพวกเขาเจริญรุ่งเรืองสร้างศัตรูไว้ไม่น้อยคราวนี้เกิดเรื่องแล้ว สถานการณ์อ่อนแอลงแล้ว

บริษัทใหญ่แต่ละแห่งล้วนจ้องมองอย่างละโมบอยากจะกลืนกินพวกเขาไปด้วย ท่านดูสิ พวกเราจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่างหรือไม่?”

กู้เนี่ยนเอาข้อมูลที่รวบรวมมายื่นเข้าไปให้จิ้นเฟิงเฉินตรวจอ่าน

เปิดอ่านเอกสารสักพัก นัยน์ตาของจิ้นเฟิงเฉินกวาดผ่านความโหดร้ายหนึ่งที

มือที่ข้อกระดูกเห็นชัดของเขาเปิดนิดๆ เคาะเบาๆอยู่บนโต๊ะ

ผ่านไปสักพัก เอ่ยปากพูดอย่างเสียงเบาๆว่า “นี่ย่อมต้องทำอะไรบ้างอย่างแน่นอน”

อดีตที่ผ่านมา จี้เฉินไม่ได้ลอบกัดเขาน้อยกว่าใคร

อ่อนมือกับศัตรู ไม่ใช่สไตล์ของเขาจิ้นเฟิงเฉิน

เขาเชื่อว่า หากว่าสถานการณ์สลับกัน คนที่ตกอยู่ในความลำบากคือเขา จี้เฉินจะไม่ยอมปล่อยเขาอย่างเด็ดขาด

สำหรับคู่แข่งแบบนี้ ดีที่สุดก็คือไม่ให้โอกาสเขาหอบพักหายใจ หนึ่งนัดถึงตาย!

หลับตาลง จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้น เสียงเย็นชาสั่งว่า “ผมต้องออกนอกประเทศสักครั้งแล้ว คุณไปวางแผนสักหน่อย เลื่อนตารางข้างหลังทั้งหมดไป”

“ได้ครับ ท่านประธาน ผมไปเดี๋ยวนี้”

กู้เนี่ยนพยักหน้าออกไป

ไม่รู้เป็นยังไง อารมณ์ของเขาถูกกระตุ้นขึ้นมาเช่นกัน แค่รู้สึกว่าเลือดเดือดพลุ่งพล่าน

บทละครล้างแค้นแบบนี้ เหมาะสมกับท่านประธานพวกเขาเหลือเกิน

ตอนเย็นกลับถึงบ้าน จิ้นเฟิงเฉินบอกเรื่องที่จะออกไปต่างประเทศให้กับเจียงสื้อสื้อ

เดิมทียังมีความกังวลเล็กน้อยว่าเธอจะไม่พอใจ อธิบายต้นสายปลายเหตุอย่างละเอียด

ใครจะรู้ว่าเจียงสื้อสื้อฟังแล้ว บนใบหน้าไม่ได้เกิดคลื่นลูกใหญ่มากเท่าไหร่เลย

“เมื่อไหร่จะไป ฉันจะช่วยเก็บกระเป๋าให้คุณ”

หลังจากอึ้งชะงักชั่วคราว ปฏิกิริยาแรกของเจียงสื้อสื้อคือจะช่วยจัดกระเป๋า

ตอนนี้ลุกขึ้นมา ดึงกระเป๋าเดินทางที่อยู่ในมุมเข้ามาแล้ว

“ต้องไปกี่วันล่ะ? เสื้อห้าชุดพอไหม ผ้าเช็ดตัวต้องเอาไปด้วยนะ คุณก็ไม่ใช้ของโรงแรมด้วย.......”

ในปากพึมพำกับตัวเอง ก็จะไปรื้อหีบค้นตู้หยิบของ

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองภาพด้านหลังที่ยุ่งมากของเธอ อารมณ์ที่จะแยกจากกันก็ดันขึ้นมาในทันทีด้วย