ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 484

บทที่ 484 งั้นคุณต้องเป็นเด็กดีนะ

กลับถึงบนรถ ในใจเจียงสื้อสื้อมีความรู้สึกแย่เล็กน้อย

เป็นเธอทำมากเกินไปสักหน่อยหรือเปล่า?

ทำไมเธอมองเห็นเงากายรูปงอเล็กน้อยของเจียงเจิ้นจึงเป็นทุกข์ขนาดนี้

เห็นลักษณะที่เขาเอาใจตัวเธอเอง ทำให้เธอรองรับไม่ไหวจริงๆ

เจียงเจิ้นเป็นเช่นนี้ สู้ว่าตีด่าเธอสักหน่อยดีกว่า ที่จริงแล้วผ่านมาหลายปีขนาดนี้เธอชินมานานแล้ว

แต่วันนี้สลับสถานะแบบนี้ เจียงสื้อสื้อกลับรู้สึกว่าตนเองเป็นคนชั่ว

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเห็นสีหน้าของเจียงสื้อสื้อผิดปกติ ก็เลยออกเสียงซักถามว่า “สื้อสื้อ เมื่อกี้บิดาคุณมาพูดอะไรไปหรือ?”

มุมปากของเจียงสื้อสื้อแขวนรอยยิ้มที่เจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมา เธอก้มหน้าเล็กน้อยตอบกลับว่า “ก็ไม่มีอะไร ก็แค่พูดว่าเรื่องของแต่ก่อนเขาขอโทษมาก อยากจะให้ฉันอภัยให้เขา”

สายตาตกอยู่บนยาบำรุงที่เจียงเจิ้นยัดใส่มาให้กองนั้น นัยน์ตาที่แจ่มใสของเจียงสื้อสื้อปกคลุมพยับเมฆหลายส่วนอย่างชัดเจน

“รู้สึกน่าขำเล็กน้อยใช่หรือไม่ คนคนนั้น ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาล้วนทนดูฉันไม่ได้ ตอนนี้ฉันตั้งครรภ์แล้ว คิดไม่ถึงว่ารู้จักความรักของพ่อ ยังส่งของให้ฉันอีกล่ะ ความรักของพ่อนะ เป็นสิ่งที่เมื่อก่อนฉันไม่กล้าเพ้อฝันที่สุดล่ะ”

เธอพยายามอยากจะให้น้ำเสียงของตนเองดูเหมือนปลอดภัย กลับหลีกเลี่ยงไม่ได้แฝงไว้ด้วยความเศร้าเย็นเล็กน้อย

การหัวเราะเยาะเย้ยตนเองยกนี้ได้ยินอยู่ในหูของจิ้นเฟิงเฉินแค่รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก

สายตาหดลงเล็กน้อย เขาทรุดตัวลงไป ตบมือของเจียงสื้อสื้อตบแล้วตบอีก ค่อยๆลูบเบาๆขึ้นมา

“ห้ามว่าตนเองขนาดนี้”

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองไปยังเจียงสื้อสื้อ นึกถึงเจียงเจิ้น หลีกเลี่ยงไม่ได้น้ำเสียงมีความดุร้ายเล็กน้อย

“ในบนโลกนี้ไม่มีหลักธรรมที่ขอโทษแล้วก็จะต้องให้อภัย เรื่องที่เขาทำต่อคุณ นั่นพูดไม่ได้ว่าเป็นการกระทำของบิดาคนหนึ่งควรทำแล้ว ตอนนี้คุณมีผม มีเสี่ยวเป่า ยังมีลูกที่อยู่ในท้อง อย่างนี้ก็พอแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างเผด็จการ

สายตาเลื่อนลง ฝ่ามือใหญ่ลูบเบาๆอยู่ที่ท้องน้อยของเธอหนึ่งที ปลอบโยนอารมณ์ของเธออยู่

เจียงสื้อสื้ออึ้งชะงักก่อน จากนั้นมุมปากค่อยๆมีรอยยิ้มขึ้นมา

เธอเอามือวางไว้อยู่บนหลังมือของจิ้นเฟิงเฉิน ในใจรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย ความรู้สึกถึงความพึงพอใจที่ไม่เคยมีมาตั้งแต่ก่อน

ใช่สิ เธอมีจิ้นเฟิงเฉิน ยังมีเสี่ยวเป่ากับลูก ฟ้าประทานของล้ำค่าที่สุดให้แก่เธอแล้ว

อย่างอื่น เธอไม่ต้องการแล้ว!

“คุณพูดถูกแล้ว สามีจ๋า พวกเรากลับบ้านเถอะ”

กวาดกระจายพยับเมฆที่อยู่นัยน์ตาทันที เจียงสื้อสื้อไม่พัวพันอุตลุดกันกับเรื่องของเจียงเจิ้นอีก ยิ้มใส่จิ้นเฟิงเฉินอย่างอ่อนหวาน

เห็นลักษณะนี้ มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินก็ยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

กลับถึงบ้าน คนใช้ได้ยินเสียงล้อมรอบเข้ามา มีคนอยากจะเข้ามาพยุงเจียงสื้อสื้อ ถูกสายตาหนึ่งของจิ้นเฟิงเฉินทำจนตกใจถอยออกไป

มือขวาเกาะเจียงสื้อสื้อไว้อย่างแน่น อุ้มคนอยู่ในอ้อมอก

“เอาอันนี้ลงไป” จิ้นเฟิงเฉินเอายาบำรุงเหล่านั้นที่หิ้วอยู่ในมือโยนให้คนใช้ สั่งเสียงเข้ม

“เฟิงเฉิน สื้อสื้อ พวกคุณกลับมาแล้วหรือ”

แม่จิ้นได้ยินเสียง เดินออกมามองเห็นคนทั้งสอง เดินไปข้างหน้าอย่างดีใจมาก

สายตาเหลือบมองเห็นอาหารเสริมถุงใหญ่ที่คนใช้ถืออยู่ คิ้วอดไม่ได้ที่จะขมวดขึ้นมา

“พวกแกทำไมซื้อมากขนาดนี้ด้วยล่ะ ล้วนไม่บอกล่วงหน้ากับฉันสักหน่อย วันนี้ฉันเพิ่งให้คนส่งมาจากต่างประเทศจำนวนหนึ่งล่ะ กลัวว่าจะกินไม่หมดเลย”

แม่จิ้นส่ายหัวอย่างมีความรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

เห็นตาที่ผิดหวังของแม่จิ้น เจียงสื้อสื้อรีบขึ้นไปปลอบโยนว่า “แม่ สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่พวกเราซื้อ เป็นบิดาของฉันส่งมาให้ ของเขาวางไว้ก็พอ กินของท่านที่ซื้อมาก่อน ขอบคุณแม่แล้ว”

ตอนที่แม่จิ้นได้ยินเจียงสื้อสื้อพูดถึงบิดาอึ้งชะงักหนึ่งที กลับมีความประหลาดใจเล็กน้อย

จากนั้น นึกถึงอะไรได้ และเป็นกังวลเล็กน้อย

เอียงหัวจ้องมองเจียงสื้อสื้อมองแล้วมองอีก พบเห็นสีหน้าของเธอไม่มีความผิดปกติอะไร นี่จึงวางใจลง

“ใช่แล้ว วันนี้มีไม่สบายอะไรไหม? ลูกน้อยไม่ได้ก่อกวนแกล่ะ?”