ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 493

บทที่ 493 ทุบทิ้งให้หมด！

ในบางทีเจียงเจิ้นก็ดูมีความรักใคร่ต่อเสิ่นซูหลันมาก

แต่ความรักของเขานั้นมอบให้กับคนที่ไม่คู่ควร

จึงทำให้ลูกสาวแท้ๆของเขาต้องบาดเจ็บ

เมื่อได้ยินว่าเรื่องนี้เสิ่นซูหลันเป็นคนทำ เจียงสื้อสื้อก็ผละออกจากอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉิน

ดวงตาทั้งคู่ของเธอเป็นประกายไฟ กัดฟันแล้วพูดว่า “เป็นเธออีกแล้วเหรอคะ！？”

“ตอนนี้คุณห้ามโมโหนะครับ”

จิ้นเฟิงเฉินลูบหลังเธอเบาๆให้เธอคลายความโมโหลง

ภายในใจนั้นเขาก็เกลียดชังตระกูลเจียงอย่างถึงที่สุด หากเป็นไปได้เขาอยากจะเตะคนในบ้านนั้นออกไปจากชีวิตเจียงสื้อสื้อเหลือเกิน

พวกเขาจะได้ไม่ต้องทำเรื่องให้กับเจียงสื้อสื้อวันเว้นวันแบบนี้

เจียงสื้อสื้อโมโหจนหน้าแดง

“ฉันไม่เคยจะไปแย่งอะไรจากเธอเลย ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเธอต้องคอยจ้องจัดการฉันอยู่เสมอ”

มือของเจียงสื้อสื้อกำแน่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ

จิ้นเฟิงเฉินรีบเข้ามาปลอบประโลมเธอว่า “เป็นความผิดของเธอคนนั้น เธอจะต้องได้รับผลกรรมแน่นอน”

ถ้าการลงโทษนี้เบื้องบนไม่จัดการ เขาก็จะจัดการให้เอง ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินเย็นชา

มือของเจียงสื้อสื้อโอบเข้าที่เอวของเขา เธอทิ้งตัวไปที่เขาอย่างเบื่อหน่าย

ทุกๆครั้ง ขณะที่เธอรู้สึกว่าทุกอย่างกำลังราบรื่น เสิ่นซูหลันก็จะต้องโผล่ออกมาสร้างความรำคาญให้กับเธอเหมือนเงาตามตัวที่สลัดไม่ออก

จิ้นเฟิงเฉินปวดใจมาก เขาพยายามลูบหลังให้เธอตลอดเวลา

ผ่านไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินจึงได้เอ่ยปากว่า “คุณคิดได้หรือยังครับว่าจะทำอย่างไร？”

เพียงแค่เจียงสื้อสื้อพูดออกมา แม้แต่ให้เสิ่นซูหลันหายตัวไปเขาก็ทำได้

เจียงสื้อสื้อพูดออกมาอย่างเบื่อหน่ายว่า “คุณจัดการได้เลยค่ะ อยากทำยังไงก็ทำอย่างนั้น”

สองคนนั้นเธอไม่อยากจะเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆอีกเลย

ไม่ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะทำอย่างไรเธอก็จะไม่ยื่นมือเข้าไปข้องเกี่ยว

ต่อให้นั่นเป็นบ้านของเธอแล้วยังไงล่ะ？เธอไม่อยากยอมรับมันด้วยซ้ำ

ตอนนี้แม่ของเธอใกล้จะตื่นขึ้นแล้ว เมื่อนั้นเจียงสื้อสื้อก็จะมีที่พึ่งพา

ต่อให้ตระกูลเจียงล้มละลายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแม้แต่นิดเดียว

เจียงสื้อสื้อคิดอย่างเย็นชา

“ครับ” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าตอบรับ

เช้าวันต่อมา ดวงอาทิตย์ขึ้นสู่ฟ้า

วันนี้อากาศดี ดูเหมือนจะมีแดด แต่ทว่าก็เงียบสงบและน่าอึดอัด มองไปคล้ายกับความเงียบนี้กำลังก่อให้เกิดพายุ

บัดนี้ ที่หน้าตระกูลเจียงมีคนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่

พวกเขาเขย่ารั้วเหล็กนั้นและมีอยู่คนหนึ่งนั่งสูบบุหรี่พิงไปยังเก้าอี้อยู่ข้างๆ

กลิ่นอายของการดูหมิ่นถากถางลอยไปทั่ว

“ลูกพี่ บ้านนี้ไม่เลวเลย มองไปแล้วน่าจะเป็นคนมีตังค์พวกเราคงจะได้เงินคืน”

ชายคนหนึ่งเข้าไปพูดข้างหูซ้ายของชายฉกรรจ์ที่มีรอยแผลเป็นยาวน่าเกลียด

รอยยิ้มนั้นช่างน่าเวทนา

เมื่อเขาได้ยิน ก็โยนบุหรี่ตัวนั้นทิ้งไปแล้วกัดฟันกรอด

จากนั้นพูดอย่างดูถูกว่า “มีตังค์แล้วยังไง ถ้ามีตังค์มันจะติดหนี้แบบนี้เหรอ？ คิดว่าพวกเราเป็นมังสวิรัติหรือยังไง แกไม่ต้องมามัวพูดไร้สาระรีบทุบประตูนี้เร็ว！”

“ครับลูกพี่”

ชายร่างเล็กรีบพยักหน้าและหันหลังไปส่งสัญญาณให้กับพวกที่อยู่ข้างหลัง ให้พวกเขาจัดการกับประตูได้

ชายกลุ่มนั้นเมื่อได้รับคำสั่ง ก็หยิบท่อนเหล็กขึ้นมาทุบไปที่ประตู

เสียงดังสนั่นทำให้คนสวนและคนรับใช้รีบวิ่งมา

ก็เห็นคนกลุ่มนั้นกำลังทุบประตูเหล็กเสียงดังโครมครามช่างน่ากลัวนัก

“นี่พวกคุณทำอะไรกัน？ นี่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคลนะ อย่า อย่าเข้ามานะ ฉัน ฉัน จะแจ้งตำรวจ......”

“แจ้งตำรวจอย่างนั้นเหรอ？รนหาที่ตายหรือไง？”

ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงประตูได้ยินดังนั้นก็ยกมือขึ้นจะตบลงไป