ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 494

บทที่ 494 เมื่อยามยากก็บินจากไป

หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เจียงเจิ้นก็พาคนกลุ่มนี้ไปยังโรงรถใต้ดิน

เขายื่นกุญแจรถให้คนพวกนั้นอย่างเจ็บปวดใจ นักเลงกลุ่มนั้นจึงได้จากไป

เมื่อทุกคนกลับออกไปแล้ว เขาก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยความโมโห

เสิ่นซูหลันกำลังชี้นิ้วให้คนใช้เก็บกวาด เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา เธอก็ทำเป็นเชื่อฟังราวกับหนูเห็นแมว

เมื่อเห็นท่าทางของเธอเช่นนั้นเจียงเจิ้นก็ยิ่งโมโห เขาหน้าเขียวหน้าเหลืองและตะโกนออกมาด้วยความเย็นชาว่า “มานี่！”

เสิ่นซูหลันไม่กล้าลังเล เธอรีบปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟัง

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องหนังสือ

เจียงเจิ้นปิดประตูดังปังทำให้เสิ่นซูหลันตกใจกลัวจนตัวสั่น

จากนั้นเขาก็ทุบฝ่ามือลงบนโต๊ะ เจียงเจิ้นตะโกนใส่เสิ่นซูหลันอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “คุณนี่มันใจกล้ามากขึ้นทุกวันแล้วนะ！ กล้ายืมแม้กระทั่งเงินกู้นอกระบบ”

“ที่รักคะฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว คุณยกโทษให้ฉันครั้งนี้นะคะ”

เสิ่นซูหลันตกใจกลัว เธอกำมือทั้งสองข้างแน่น น้ำตานองหน้ามองไปทางเจียงเจิ้น

“ไม่ต้องมาใช้กลอุบายแบบนี้มันไร้ประโยชน์ไปแล้ว ถ้าผมรู้ว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ก็คงจะเลิกกับคุณไปนานแล้ว ผมขอถามหน่อย ยังติดหนี้ที่อื่นอีกหรือเปล่า？”

เจียงเจิ้นมองไปยังเสิ่นซูหลันด้วยสายตาเกลียดชัง แววตานั้นแฝงไปด้วยความผิดหวัง

เสิ่นซูหลันได้ยินเจียงเจิ้นพูดว่าจะเลิก สีหน้าของเธอก็ซีดเผือดทันที เธอรีบส่ายหน้าแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “ไม่มี ไม่มีแล้วค่ะ ที่จริงเงินกู้นอกระบบในครั้งนี้ฉันไม่ได้เป็นคนยืม น้องชายฉันใช้ชื่อในการกู้ ไม่ใช่ฉันไม่ใช่ฉันจริงๆนะคุณต้องเชื่อฉัน”

เธอดึงแขนเสื้อของเจียงเจิ้นแล้วร้องไห้ร้องห่มอย่างเจ็บปวดใจ

เมื่อเช่นได้ยินดังนั้นก็โมโหจนแทบกระอักเลือด

ตอนนี้ในใจของเขาโกรธ และผิดหวังมากจริงๆ

น้องชายอันไร้ประโยชน์ของเสิ่นซูหลันคนนั้น ก่อเรื่องขึ้นมาจนได้

ในตอนนั้นเขาเอาตัวเองเข้าไปเกลือกกลั้วกับตระกูลแบบนี้ได้อย่างไร？

เขาจ้องไปยังเสิ่นซูหลันเนิ่นนานทีเดียวกว่าจะได้สติกลับคืนมา

เมื่อเห็นเธอร้องไห้ร้องห่มน้ำตานองหน้าแบบนั้น ในฐานะที่เป็นสามีภรรยากันมาหลายปีในที่สุดเขาก็ใจอ่อน

“ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆนะ ถ้ามีครั้งหน้าอีกผมขอหย่ากับคุณทันทีโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ”

เขาพูดประโยคทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินจากไป

หลังจากที่เขาเดินจากไป เสิ่นซูหลันก็เซและล้มลงที่พื้น เธอใจลอยอยู่เป็นเวลานาน

คำพูดของเจียงเจิ้นนั้นดังก้องอยู่ในใจของเธอ สีหน้าค่อยๆซีดลงท่าทางตื่นตระหนก

เมื่อสักครู่เธอไม่กล้าพูดความจริงกับเจียงเจิ้นว่านอกจากเงินหลายล้านนี้แล้วน้องชายของเขายังติดหนี้อยู่มากกว่านี้อีก......

เมื่อถึงเวลาค่ำ เจียงเจิ้นยังไม่ได้กลับมาบ้าน เสิ่นซูหลันจึงตัดสินใจบางอย่างเด็ดขาด

ถ้าจะให้ทนอยู่กับความกลัวทุกวันแบบนี้ เธอจากไปเสียดีกว่า

เธอเริ่มลงมือเก็บของ จากนั้นเดินออกมาจากตระกูลเจียงซึ่งเป็นสถานที่ที่เคยใช้ชีวิตมา 20 กว่าปี

เช้าวันต่อมา เมื่อ เจียงเจิ้นกลับมาบ้านเขาก็ยังคงโมโหและไม่พอใจดังเดิม

เขาตะโกนเรียกชื่อเสิ่นซูหลันแต่ไม่มีคนตอบกลับมาจึงได้เดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อพบว่าสภาพห้องเหมือนถูกขโมยขึ้นบ้านเช่นก็ตกใจ

สัญชาตญาณแรกของเขาก็คือ คนพวกนั้นกลับมาอีกแล้วหรือ？ แต่ต่อจากนั้นเขาก็พบว่านี่ไม่ใช่ขโมยขึ้นบ้าน

เนื่องจากสิ่งของที่หายไปล้วนเป็นของเสิ่นซูหลัน แต่ของตนนั้นยังอยู่ครบไม่ขยับเขยื้อน

เมื่อเจียงเจิ้นถูกพวกเขาต่อยเข้าให้เต็มเปา ภาพข้างหน้าก็เริ่มมืดลง ตัวเขาเอนไปเอนมาสักพักก่อนจะดีขึ้น

เขามองไปยังใบหน้าน่าเกลียดแล้วพูดออกมาโดยไม่มีความเกรงกลัวว่า “ฉันบอกแล้วว่าฉันจะไม่เอาเงินสักบาทเดียวออกมาให้พวกแก ถ้าพวกแกอยากได้ก็ฆ่าฉันเถอะ！”

เมื่อพูดจบเขาก็หลับตาลง นักเลงคนนั้นโมโหจนจะลงไม้ลงมือ ในขณะที่เขากำลังจะทำอะไรลงไปชายหน้าบากก็ส่งเสียงกระแอมเตือนขึ้น ชายคนนั้นจึงได้เดินไป

เขาถามด้วยสีหน้าหงุดหงิดว่า “ลูกพี่ ทำยังไงต่อไปดี？”

ชายหน้าบากคนนั้นมองไปรอบๆกายแล้วพูดว่า “เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งที่นี่ไม่เลวเลยน่าจะมีของมีค่าอยู่ในบ้านบ้าง มันบอกว่าจะไม่เอาเงินออกมาแม้แต่บาทเดียวไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นเราก็เอาของไปสิ อย่าให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว”

เมื่อได้ยินคำสั่งของลูกพี่ เขาก็เรียกพรรคพวกตรงเข้าไปในบ้านจากนั้นทุบสิ่งของที่ไม่จำเป็นและยึดสิ่งของมีค่า

เจียงเจิ้นเห็นสถานการณ์ตรงหน้านี้เขาก็รู้สึกกังวลมาก จึงได้วิ่งเข้าไปห้ามแต่กลับถูกผลักจนล้มลงสู่พื้น

ศีรษะของเขากระทบเข้ากับโต๊ะที่ยื่นออกมา ประกอบด้วยอารมณ์ที่กำลังโกรธจึงทำให้เขาเป็นลมไป

เมื่อนักเลงเหล่านั้นเห็นว่ามีเลือดไหลออกมาจากศีรษะของเจียงเจิ้นไม่น้อย พวกเขาก็เริ่มตื่นตระหนก

ชายหน้าบากเห็นดังนั้นก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงได้กำชับให้พรรคพวกออกจากตระกูลเจียงในทันควัน

เมื่อทุกคนจะออกไปแล้ว พ่อบ้านจึงได้ก้าวออกมา

มองเห็นสภาพเจียงเจิ้นที่มีเลือดไหลออกมาตรงศีรษะก็รีบโทรเรียกรถพยาบาลแล้วส่งเขาเข้ารักษา

ไฟในห้อง ICU เปิดสว่างขึ้น พ่อบ้านรีบเดินตามเข้าไปอย่างเคร่งเครียด

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทีมแพทย์ก็ออกมาจากห้อง ICU ด้วยสีหน้ากังวล

“คุณเป็นญาติของผู้ป่วยใช่หรือเปล่า？”

พ่อบ้านได้ยินดังนั้นก็ส่ายหัว “ผมเป็นเพียงแค่พ่อบ้านของเขา ไม่ได้เป็นครอบครัวโดยตรง”

ทีมแพทย์ได้ยินดังนั้นก็พูดว่า “ตอนนี้สถานการณ์ของคนไข้อยู่ในขั้นวิกฤติ คุณควรจะติดต่อสมาชิกในครอบครัวของเขาให้มาเซ็นเอกสาร ทางที่ดีควรติดต่อคนในครอบครัวของเขาดีกว่า”