ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 496

บทที่ 496 ถ้าตายไปใครจะซื้อลูกอมให้ผม?

เมื่อจิ้นเฟิงเหราพูดถึงเรื่องงานแต่งขึ้นมาทุกคนก็ถูกหัวข้อนั้นดึงดูดทันที

เจียงสื้อสื้อสบตากับจิ้นเฟิงเฉิน มือของทั้งสองคนประสานกัน ใบหน้าเผยถึงรอยยิ้มอันหวานชื่น

“ฟังเราพูดไปก็ถูก” แม่จิ้นยืนมองอยู่ข้างๆด้วยสายตาเป็นประกายและปรบมือด้วยความยินดี

เธอหันศีรษะมามองลูกชายของตนแล้วพูดว่า “เฟิงเฉิน รายชื่อแขกที่จะเชิญมาเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วหรือยัง？”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าแล้วเผยอริมฝีปากบางของเขาพูดว่า “กำลังเตรียมครับแม่ ไว้ถ้าผมจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วจะเอามาให้แม่ดูก่อนนะครับ ว่ามีตระกูลไหนขาดตกบกพร่องไปหรือเปล่า”

เมื่อพูดจบก็มองไปยังเจียงสื้อสื้อ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข

งานแต่งงานในครั้งนี้จะต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่อลังการ

เดิมทีตระกูลจิ้นนั้นมีคนไม่กี่คน แต่ตระกูลที่เกี่ยวข้องกันนั้นรวมกันแล้วมากมายทีเดียว

จิ้นเฟิงเฉินวางแผนไว้ว่า ในวันแต่งงานเขาจะเชิญคนจากตระกูลจิ้นหลายร้อยคนมาทั้งหมด

เขาจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเจียงสื้อสื้อคือนายหญิงของตระกูลจิ้นในอนาคต！

แม่จิ้นพยักหน้าแล้วพูดขึ้นมาว่า “อืม งานแต่งงานจะต้องจองสถานที่และจัดให้หรูหราอลังการสักหน่อย สมาชิกตระกูลเรามีไม่น้อยอีกทั้งเพื่อนฝูงของพวกเราที่จะเชิญมาอีกแขกต้องเยอะแน่นอน”

เมื่อนึกถึงฉากที่มีชีวิตชีวาในวันแต่งงานแม่จิ้นก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มด้วยความยินดี

เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าลูกชายคนโตของเธอคนนี้จะมีภรรยาเร็วแบบนี้ เพียงแค่พริบตาก็ใกล้จะเข้าสู่งานแต่งในไม่ช้านี้แล้ว

ก่อนหน้านี้เนื่องจากนิสัยของจิ้นเฟิงเฉินค่อนข้างที่จะแปลก เขาไม่แยแสสนใจใคร ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่ข้างกายเขามาก่อน

อีกทั้งยังมีเสี่ยวเป่า จะมีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้เขา？

ดังนั้นเธอจึงกังวลว่าลูกชายคนโตของเธอจะต้องอยู่โดดเดี่ยวไปจนตาย

นึกไม่ถึงว่าการปรากฏตัวขึ้นของเจียงสื้อสื้อจะทำให้เธอเห็นถึงอนาคตอันงดงาม

จิ้นเฟิงเหรายืนกัดแอปเปิลลูกใหญ่อยู่แล้วพูดทั้งที่มีแอปเปิลอยู่ในปากว่า “แม่ครับเรื่องสถานที่แม่ไม่ต้องกังวลหรอก พี่ชายผมจัดการซะอย่างแม่ยังไม่วางใจอีกเหรอ”

เมื่อแม่ที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย

จิ้นเฟิงเหรามองไปยังเจียงสื้อสื้อและถามขึ้นด้วยความสงสัย

“พี่สะใภ้ครับ พี่เชิญญาติและเพื่อนคนไหนมาบ้าง ให้ผมนับคนให้ไหม？”

เมื่อเขาพูดออกไปก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สายตาอันเยือกเย็นของจิ้นเฟิงเฉินมองมาทางเขา

สายตานั้นบ่งบอกว่า อะไรไม่ควรพูดจะพูดออกมาทำไม

แต่เจียงสื้อสื้อไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นะ เธอหยิกแขนของจิ้นเฟิงเฉินเป็นความหมายว่าไม่เป็นไร

จากนั้นยิ้มแล้วตอบจิ้นเฟิงเหราว่า “ฉันเหรอ ก็ไม่มีเพื่อนอะไรมากหรอก เอาเป็นว่าไม่เชิญแล้วกัน เรื่องงานแต่งพวกนี้ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจมากเท่าไหร่ให้คุณแม่จัดการดีกว่า”

เธอตอบคำถามเพื่อหลีกเลี่ยงการเชิญครอบครัวและเพื่อนๆ

เมื่อจิ้นเฟิงเหราได้ยินดังนั้นก็เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรลงไป

เขาเอามือลูบไปที่ค้างของตัวเองแล้วก้มหน้าสำนึกผิด

คำถามและคำตอบเมื่อสักครู่ทำให้บรรยากาศอึดอัดเล็กน้อย ทุกคนมองมายังเจียงสื้อสื้อ

พวกเขาล้วนรู้สึกเห็นใจมาก

รอยยิ้มอันอบอุ่นของผู้หญิงคนนี้เก็บซ่อนความรู้สึกปวดร้าวไว้มากขนาดไหนกัน？

เดิมทีเสี่ยวเป่าก็กำลังกินแอปเปิลอยู่กับจิ้นเฟิงเหรา แต่เมื่อได้ยินเจียงสื้อสื้อพูดดังนั้นเขาก็ผละจากแอปเปิลแล้ววิ่งไป

มือน้อยโอบไปที่คอของเจียงสื้อสื้อแล้วพูดอยู่ตรงแก้มของเธอว่า

“เสี่ยวเป่ารักหม่ามี๊ที่สุดเลยครับ หม่ามี๊ไม่ต้องเสียใจนะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วลูบไปที่ศีรษะของเขา “หม่ามี๊ไม่ได้เสียใจครับ ตอนนี้มีพวกเราอยู่แล้วไง”

ก่อนหน้านี้เธอเคยพบเจอกับเรื่องเศร้าโศกมาก่อนนับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้เธอมีความสุขมากจริงๆ

เธอมีสามีที่หล่อเหลา อีกทั้งเสี่ยวเป่าที่น่ารักเป็นเด็กดี

การได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวแบบนี้เธอจะยังไม่พอใจอะไรกัน