ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 496

บทที่ 496 ถ้าตายไปใครจะซื้อลูกอมให้ผม?

เมื่อจิ้นเฟิงเหราพูดถึงเรื่องงานแต่งขึ้นมาทุกคนก็ถูกหัวข้อนั้นดึงดูดทันที

เจียงสื้อสื้อสบตากับจิ้นเฟิงเฉิน มือของทั้งสองคนประสานกัน ใบหน้าเผยถึงรอยยิ้มอันหวานชื่น

“ฟังเราพูดไปก็ถูก” แม่จิ้นยืนมองอยู่ข้างๆด้วยสายตาเป็นประกายและปรบมือด้วยความยินดี

เธอหันศีรษะมามองลูกชายของตนแล้วพูดว่า “เฟิงเฉิน รายชื่อแขกที่จะเชิญมาเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วหรือยัง？”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าแล้วเผยอริมฝีปากบางของเขาพูดว่า “กำลังเตรียมครับแม่ ไว้ถ้าผมจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วจะเอามาให้แม่ดูก่อนนะครับ ว่ามีตระกูลไหนขาดตกบกพร่องไปหรือเปล่า”

เมื่อพูดจบก็มองไปยังเจียงสื้อสื้อ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข

งานแต่งงานในครั้งนี้จะต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่อลังการ

เดิมทีตระกูลจิ้นนั้นมีคนไม่กี่คน แต่ตระกูลที่เกี่ยวข้องกันนั้นรวมกันแล้วมากมายทีเดียว

จิ้นเฟิงเฉินวางแผนไว้ว่า ในวันแต่งงานเขาจะเชิญคนจากตระกูลจิ้นหลายร้อยคนมาทั้งหมด

เขาจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเจียงสื้อสื้อคือนายหญิงของตระกูลจิ้นในอนาคต！

แม่จิ้นพยักหน้าแล้วพูดขึ้นมาว่า “อืม งานแต่งงานจะต้องจองสถานที่และจัดให้หรูหราอลังการสักหน่อย สมาชิกตระกูลเรามีไม่น้อยอีกทั้งเพื่อนฝูงของพวกเราที่จะเชิญมาอีกแขกต้องเยอะแน่นอน”

เมื่อนึกถึงฉากที่มีชีวิตชีวาในวันแต่งงานแม่จิ้นก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มด้วยความยินดี

เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าลูกชายคนโตของเธอคนนี้จะมีภรรยาเร็วแบบนี้ เพียงแค่พริบตาก็ใกล้จะเข้าสู่งานแต่งในไม่ช้านี้แล้ว

ก่อนหน้านี้เนื่องจากนิสัยของจิ้นเฟิงเฉินค่อนข้างที่จะแปลก เขาไม่แยแสสนใจใคร ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่ข้างกายเขามาก่อน

อีกทั้งยังมีเสี่ยวเป่า จะมีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้เขา？

ดังนั้นเธอจึงกังวลว่าลูกชายคนโตของเธอจะต้องอยู่โดดเดี่ยวไปจนตาย

นึกไม่ถึงว่าการปรากฏตัวขึ้นของเจียงสื้อสื้อจะทำให้เธอเห็นถึงอนาคตอันงดงาม

จิ้นเฟิงเหรายืนกัดแอปเปิลลูกใหญ่อยู่แล้วพูดทั้งที่มีแอปเปิลอยู่ในปากว่า “แม่ครับเรื่องสถานที่แม่ไม่ต้องกังวลหรอก พี่ชายผมจัดการซะอย่างแม่ยังไม่วางใจอีกเหรอ”

เมื่อแม่ที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย

จิ้นเฟิงเหรามองไปยังเจียงสื้อสื้อและถามขึ้นด้วยความสงสัย

“พี่สะใภ้ครับ พี่เชิญญาติและเพื่อนคนไหนมาบ้าง ให้ผมนับคนให้ไหม？”

เมื่อเขาพูดออกไปก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สายตาอันเยือกเย็นของจิ้นเฟิงเฉินมองมาทางเขา

สายตานั้นบ่งบอกว่า อะไรไม่ควรพูดจะพูดออกมาทำไม

แต่เจียงสื้อสื้อไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นะ เธอหยิกแขนของจิ้นเฟิงเฉินเป็นความหมายว่าไม่เป็นไร

จากนั้นยิ้มแล้วตอบจิ้นเฟิงเหราว่า “ฉันเหรอ ก็ไม่มีเพื่อนอะไรมากหรอก เอาเป็นว่าไม่เชิญแล้วกัน เรื่องงานแต่งพวกนี้ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจมากเท่าไหร่ให้คุณแม่จัดการดีกว่า”

เธอตอบคำถามเพื่อหลีกเลี่ยงการเชิญครอบครัวและเพื่อนๆ

เมื่อจิ้นเฟิงเหราได้ยินดังนั้นก็เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรลงไป

เขาเอามือลูบไปที่ค้างของตัวเองแล้วก้มหน้าสำนึกผิด

คำถามและคำตอบเมื่อสักครู่ทำให้บรรยากาศอึดอัดเล็กน้อย ทุกคนมองมายังเจียงสื้อสื้อ

พวกเขาล้วนรู้สึกเห็นใจมาก

รอยยิ้มอันอบอุ่นของผู้หญิงคนนี้เก็บซ่อนความรู้สึกปวดร้าวไว้มากขนาดไหนกัน？

เดิมทีเสี่ยวเป่าก็กำลังกินแอปเปิลอยู่กับจิ้นเฟิงเหรา แต่เมื่อได้ยินเจียงสื้อสื้อพูดดังนั้นเขาก็ผละจากแอปเปิลแล้ววิ่งไป

มือน้อยโอบไปที่คอของเจียงสื้อสื้อแล้วพูดอยู่ตรงแก้มของเธอว่า

“เสี่ยวเป่ารักหม่ามี๊ที่สุดเลยครับ หม่ามี๊ไม่ต้องเสียใจนะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วลูบไปที่ศีรษะของเขา “หม่ามี๊ไม่ได้เสียใจครับ ตอนนี้มีพวกเราอยู่แล้วไง”

ก่อนหน้านี้เธอเคยพบเจอกับเรื่องเศร้าโศกมาก่อนนับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้เธอมีความสุขมากจริงๆ

เธอมีสามีที่หล่อเหลา อีกทั้งเสี่ยวเป่าที่น่ารักเป็นเด็กดี

การได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวแบบนี้เธอจะยังไม่พอใจอะไรกัน

“พี่ดูสิ แม่รักผมจะตาย”

เพียงแต่แม่จิ้นหันหลังกลับมาพูดเสริมขึ้นอีกประโยคว่า “พี่ชายแกพูดถูกแล้ว ยกแกให้ถึงบ้านเป็นความคิดที่ไม่เลว จะได้ไม่ต้องมาคอยหาเรื่องให้ปวดหัวอยู่บ่อยๆแบบนี้ จริงไหมคะคุณ？”

ยังไม่ทันพูดจบเธอก็หันไปสะกิดสามีเธอ

พ่อจิ้นพลิกดูหนังสือพิมพ์ก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วยกับภรรยาของเขา

ก่อนหน้านี้หนึ่งวินาที จิ้นเฟิงเหรายังยิ้มให้กับจิ้นเฟิงเฉินด้วยท่าทางเยาะเย้ย ผ่านมาเพียงแค่เสี้ยวนาทีทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป เขายืนนิ่งอยู่กับที่ แล้วตบหน้าตัวเอง

สื้อสื้ออดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอเอนตัวไปอยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

“ตอนนี้รู้สถานะของตัวเองหรือยัง？” จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้วถาม

“ทุกคน！ มากเกินไปแล้วนะ”

เมื่อจิ้นเฟิงเหราถูกทุกคนรังเกียจก็รู้สึกว่าได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างแรง

เขาคร่ำครวญและพูดออกมาด้วยความโมโหว่า “ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว！”

เสี่ยวเป่าที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาวิ่งเข้าไปที่จิ้นเฟิงเหรา

จากนั้นเขย่งขาขึ้นเพื่อที่จะทำตามท่าทางลูบหัวของเจียงสื้อสื้อเมื่อสักครู่

แต่ว่าเขาตัวเล็กเกินไปจึงทำได้เพียงลูบที่ขาของจิ้นเฟิงเหรา

จากนั้นพูดด้วยท่าทางตั้งใจว่า “คุณอาครับ จะตายไม่ได้นะถ้าตายไปแล้วใครจะซื้อลูกอมให้ผมล่ะ？”

จิ้นเฟิงเหราได้ยินดังนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจ จึงได้อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาแล้วจูบเข้าไปฟอดใหญ่

ก่อนจะเอ่ยด้วยความซึ้งใจว่า “ในบ้านนี้มีเสี่ยวเป่าคนเดียวที่ดีกับอา ยังรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยอาบ้าง”

จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆมองไปด้วยสายตาดูถูกแล้วเบ้ปาก

ช่างโง่เง่าจริงๆ ลูกชายฉันเป็นห่วงลูกอมที่แกซื้อให้ต่างหากล่ะ......

เพียงแต่ว่าเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะเย้าแหย่จิ้นเฟิงเหราเป็นครั้งที่สอง