ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 505

บทที่ 505 จำฉันไม่ได้แล้วเหรอ?

เจียงสื้อสื้อก็เดินจูงมือจิ้นเฟิงเฉินออกมาจากห้องทำงานของหมอ พร้อมกับแกว่งมือไปมา แล้วก็พูดด้วยสีหน้าที่มีความสุขว่า “ใช้เวลาแค่ปีเดียวเท่านั้น มันเป็นเรื่องที่วิเศษไปเลย คุณว่าไหม?”

ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเห็นแม่ของตัวเองหายเป็นปกติอีกแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินจับมือของเธอขึ้นมา จูบลงที่หลังมือเบาๆ จากนั้นก็พยักหน้า “ครับ หนึ่งปีให้หลัง ลูกของเราก็คลอดแล้วแถมแม่ก็อยู่ด้วย ตอนนั้นเรามาจัดงานตั้งงานที่แสนอลังการกัน ทุกอย่างมันช่างเหมาะเจาะกันจริงๆ”

ร่างกายของทั้งสองคนขยับเข้ามาใกล้กันทีละนิด ร่างกายที่สูงใหญ่ของจิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ โอบล้อมเข้ามา บดบังทัศนวิสัยของเธอเอาไว้

บรรยากาศที่แสนอบอุ่นกับน้ำเสียงชวนหลงใหลที่ดังอยู่ข้างหู ราวกับขนนกที่ลอยผ่าน มันทำให้รู้สึกจักจี้

ทั้งคู่หันมาสบตากับ ต่างก็มองเห็นเปลวไฟที่ลุกโชนกับสิ่งที่อีกฝ่ายปรารถนาอย่างชัดเจน

เมื่อบรรยากาศมันได้ จิ้นเฟิงเฉินก็โน้มตัวลงมา ใบหน้าที่หล่อเหลาค่อยๆ เข้าใกล้ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอทีละนิด

เจียงสื้อสื้อถอยจนไปชิดกำแพง เรี่ยวแรงทั้งหมดในร่างกายมันสูญสิ้นไปหมดแล้ว เธอหลับตาลงตามสัญชาตญาณและกอดเอวที่เล็กคอดของเขาเอาไว้แน่น

“อะแฮ่มๆ!”

ในตอนที่ริมฝีปากของทั้งสองอยู่ห่างกันแค่ปลายนิ้วนั้นเอง เสียงไอของใครบางคนทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจจนผลักจิ้นเฟิงเฉินออกไป

พอรูปที่มาของเสียงมันก็ทำให้ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อแดงซะยิ่งกว่าแอปเปิลแดงอีก

เธอรีบกล่าวทักทายกับพ่อจิ้นแม่จิ้นด้วยความเลิ่กลั่ก “พ่อคะ แม่คะ”

พวกเขายืนอยู่ในที่ไม่ไกล พ่อจิ้นที่เพิ่งส่งเสียงไอออกมารีบหันไปมองหน้าแม่จิ้นด้วยความทรมาน

ถ้าสังเกตสักหน่อยก็จะเห็นว่าแม่จิ้นกำลังหยิกหนังบนตัวเขาอยู่

“คุณนี่นะ บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้อยู่เงียบๆ ดูสิลูกๆ ตกใจหมดแล้ว!” แม่จิ้นแอบตำหนิพ่อจิ้น

เมื่อกี้เธอน่าจะเอามืออุดปากตาแก่คนนี้เอาไว้ จะได้ไม่ต้องไปขัดจังหวะของหนุ่มสาวคู่นี้

“ฉันก็แค่อยากจะเตือนสติพวกเขาเท่านั้น อยู่ในโรงพยาบาลไม่ควร……โอ้ย ไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้ว”

สีหน้าของพ่อจิ้นดูแย่ลงอีกครั้ง แต่เขาก็กลับมาทำหน้าปกติได้อย่างรวดเร็วโดยการกลั้นความเจ็บเอาไว้

เจียงสื้อสื้อเข้าใจดีว่าพ่อจิ้นต้องการจะสื่ออะไร การอยู่ในโรงพยาบาลแบบนี้ก็ความรู้จักวางตัวให้เหมาะสมกับสถานที่หน่อย

เมื่อกี้เธอแค่ถูกความกระหายเข้าครอบงำจนควบคุมตัวเองไม่ได้ โอ้ย………บ้าบอ!

เป็นธรรมดาของคนที่เข้าเห็นจะทำตัวไม่ถูก แต่คนที่ก่อเรื่องยิ่งลำบากเข้าไปใหญ่

เจียงสื้อสื้อยืนก้มหน้าก้มตาเหมือนกันเด็กน้อยที่เพิ่งทำเรื่องไม่ดีมา เธออายจนแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนีแล้ว

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจเลย

จิ้นเฟิงเฉินก้าวมาข้างหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย สิ่งเดียวที่เขาแสดงออกทางสีหน้าก็คือ ความไม่พอใจที่การจูบกับภรรยาของตัวเองถูกขัดจังหวะแบบนี้

“พ่อกับแม่มีเวลามาที่ได้ยังไงครับ? ไม่ใช่จะไปช่วยไกล่เกลี่ยที่บ้านญาติหรอกเหรอครับ?”

ในขณะที่พูดเขาก็โอบเจียงสื้อสื้อแน่นขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้เธออยู่ใกล้ตัวเองให้มากที่สุดโดยไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไร

แม่จิ้นเป็นคนอธิบาย “เรื่องทางนั้นเขาจัดเขาจัดการกันเองแล้ว เราก็ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่น ต้องแรกฉันกับพ่อของแกก็ที่อยากมาที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ก็แวะซื้อของฝากไปแปบหนึ่ง ไม่รู้ว่าแม่ของสื้อสื้อเธอชอบอะไร เลยซื้อมาหมดนี่แหละ เราถึงได้มาช้าแบบนี้ไง”

แล้วเจียงสื้อสื้อก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าในมือของพ่อจิ้นนั้นเต็มไปด้วยของฝาก

ส่วนด้านหลังของเขาก็ยังมีพ่อบ้านที่พาคนงานในบ้านมาด้วย ในมือของทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยผลไม้และของบำรุงมากมาย

ของเยอะขนาดนี้ ฟางเสว่มั่นคนเดียวไม่มีทางกินหมดอย่างแน่นอน

เมื่อต้องมาเจอกับการเยี่ยมไข้ที่เวอร์วังขนาดนี้ เจียงสื้อสื้อถึงกับต้องกุมขมับเลยทีเดียว

การเยี่ยมไข้ของคนบ้านนี้มันช่างเหมือนกันไม่มีผิด ไม่น่าจะเจริญได้เลยสักคน……”

ด้วยการมาของแม่จิ้น มันยิ่งทำให้ห้องคนไข้ดูครึกครื้นขึ้นไปอีก

พอเปิดประตูเข้ามา แม่จิ้นก็รีบตรงเจ้าไปหาฟางเสว่มั่นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูสนิทสนมว่า “คุณนี่เองที่เป็นแม่ของสื้อสื้อ ดีจริงๆ ที่ได้เจอ”

เวลาแห่งความสุขนั้นมักจะผ่านไปได้เร็วเสมอ เวลาค่อยๆ ไหลไปอย่างไม่รู้ตัว

ร่างกายของฟางเสว่มั่นดีขึ้นทุกวัน เรื่องราวทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ

ในทุกๆ วันเจียงสื้อสื้อเองก็ต้องไปกลับระหว่างบ้านกับโรงพยาบาล โดยไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด มีแต่ความสุขเท่านั้นที่เธอรู้สึกได้

ในวันนี้ เธอก็ไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลเหมือนอย่างเคย พอถึงเวลาเธอก็ถูกคะยั้นคะยอให้รีบกลับบ้าน

ส่วนจิ้นเฟิงเฉินก็ขับรถมารับเธอจากที่ทำงาน

ระหว่างทางทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

“กลับมากันแล้วเหรอคะ!”

ในขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาอย่างมีความสุขอยู่นั้นเอง เสียงที่ดีใจของหญิงสาวคนหนึ่งก็ทำให้ทั้งคู่ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

เจียงสื้อสื้อมองไปทางต้นเสียง ก็ได้เจอกับหญิงสาวในชุดกระโปรงขาวคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่หน้าประตู

เธอพยายามเพ่งไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น ยิ่งมองยิ่งรู้สึกคุ้นหน้า

“พี่สื้อสื้อคะ พี่จำฉันไม่ได้แล้วเหรอคะ?” ข่ายสื้อลินรีบเดินเข้ามาพร้อมกับโบกไม้โบกมือและกระโดดโลดเต้นอยู่กลางอากาศ

พอเข้ามาใกล้เธอก็เหลือบไปมองจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างๆ ที่หนึ่งแล้วรีบหันกลับในทันที และเรียกพี่จิ้นไปครั้งหนึ่ง

หลังไตร่ตรองหญิงสาวที่หยุดอยู่ตรงหน้าแล้ว แม้เธอจะใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวลขนาดไหนเรียกชื่อของพวกเขาออกมา

จิ้นเฟิงเฉินก็ยังจำเธอไม่ได้อยู่ดี เขาจึงถามไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า “คุณเป็นใคร?”

พอได้ยินอย่างนั้น ข่ายสื้อลินก็ต้องรู้สึกอึดอัด ไม่นึกเลยว่าจิ้นเฟิงเฉินจะจำเธอไม่ได้เลยสักนิด

“ตอนที่อยู่บนเกาะ พวกคุณช่วยฉันไว้”

แล้วเจียงสื้อสื้อก็ต้องร้องอ๋อแล้วปรบมือด้วยความประหลาดใจ “ห๊ะ เธอเองเหรอ คนที่ความจำเสื่อมเมื่อตอนนั้น ไม่นึกเลยว่าเธอจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ จนฉันจำเธอแทบไม่ได้แล้วนะเนี่ย”