ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 504

บทที่ 504 หวังว่าคุณจะชอบผมนะ

เมื่อเห็นฟางเสวมั่นตกอยู่ในสภาพแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็รีบถามไปด้วยความร้อนใจว่า “แม่ะ แม่เป็นอะไร?”

ส่วนจิ้นเฟิงเฉินก็ได้วิ่งออกไปตามพยาบาลทันที

ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออก แล้วพยาบาลก็ได้เข้ามาตรวจดูอาการ

“คนไข้แค่เพลียมากเท่านั้นเอง เนื่องจากอารมณ์ที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันแต่ร่างกายปรับตัวตามไม่ทัน มันเป็นเรื่องปกติค่ะ ขอให้ญาติคนไข้ออกไปก่อนนะคะ”

“แต่ว่า……”

เจียงสื้อสื้อยังไม่อยากปล่อยมือของแม่

เธอเพิ่งมาถึงไม่นาน จึงยังไม่อยากจากไปเร็วขนาดนี้

จิ้นเฟิงเฉินรู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงบอกกับเธออย่างอ่อนโยนว่า “สื้อสื้อ เราปล่อยให้แม่ได้พักผ่อนก่อนเถอะครับ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยมาใหม่คุณเองก็เพิ่งลงจากเครื่องเดี๋ยวร่างกายจะทรุดเอานะครับ”

ฟางเสว่มั่นกระดิกนิ้วเบาๆ และได้พูดเกลี้ยกล่อมไปว่า “สื้อสื้อ ลูกทำตามที่เฟิงเฉินพูดเถอะ ยังไงตอนนี้แม่ก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว ต่อไปถ้าลูกอยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้ตลอด ตอนนี้ลูกควรกลับไปพักผ่อนก่อนนะ!”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อพยายามหักห้ามใจตัวเองให้ลุกขึ้น

แล้วเดินตามจิ้นเฟิงเฉินออกจากห้องไป

หลังออกจากโรงพยาบาล สภาพจิตใจของเจียงสื้อสื้อก็ดีขึ้น เธอร้องเพลงตลอดทางที่กลับบ้าน

พอขับรถเข้าประตูบ้านมา เสี่ยวเป่าก็เดินมาต้อนรับทั้งคู่ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

เจียงสื้อสื้อนั่งลงมากอดเสี่ยวเป่าแล้วหอมแก้มเขาไปทีหนึ่ง ความสุขที่ถูกแสดงออกมาทางสีหน้าไม่มีทางที่จะปกปิดมันได้เลย

“หม่ามี๊ ทำไมหม่ามี๊กับพ่อถึงกลับมาเร็วจังเลยครับ?”

หลายวันก่อนตอนที่คุณย่าบอกเขาว่าเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินจะไม่กลับบ้านสักพัก เขาก็ซึมจนนอนไม่หลับไปหลายวันเลย

“คุณยายเขาฟื้นแล้ว พ่อกับแม่จึงต้องกลับมาก่อนจ้ะ” เจียงสื้อสื้อตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ดวงตาสีดำของเสี่ยวเป่าเป็นประกาย แล้วเขาก็ถามขึ้นมาอย่างระมัดระวังว่า “จริงเหรอครับ? ดีจังเลย ผมขอไปเยี่ยมคุณยายด้วยได้ไหมครับ?”

เขายังไม่เคยเจอแม่ของหม่ามี๊เลย ไม่รู้ว่าคุณยายจะรักเขาเหมือนกับคุณย่าหรือเปล่านะ?

เสี่ยวเป่าในตอนนี้ทั้งดีใจทั้งตื่นเต้น เขาแทบอดใจที่จะได้เจอคุณยายที่ตัวเองไม่เคยรู้จักไม่ไหวแล้ว

หลังจากเล่นกับจมูกอันน้อยของเสี่ยวเป่าแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ตอบเขาอย่างรักใคร่ว่า “ได้สิจ๊ะ แต่ตอนนี้มันดึกแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยไปพร้อมกันนะ!”

“เย้ๆ! ไปด้วยกัน เสี่ยวเป่าไปด้วย!”

เสี่ยวเป่าปรบมือด้วยความดีใจ

แม่จิ้นที่ได้ยินเสียงคุยกันก็ได้เดินมาดูจากในครัว พอเห็นหน้าลูกชายกับลูกสะใภ้เธอเองก็อึ้งไปเหมือนกัน “นี่จะไปไหนกันเหรอ? พวกแกควรอยู่ที่มิลานไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ?”

จิ้นเฟิงเฉินเดินมาดึงหนุ่มน้อยที่สิงอยู่ในตัวของเจียงสื้อสื้อออกมา จากนั้นก็หันไปตอบคำถามของผู้เป็นแม่ว่า “เกี่ยวกับเรื่องที่จะไปโรงพยาบาลในพรุ่งนี้นั้น คือแม่ของสื้อสื้อฟื้นแล้ว เราเลยต้องรีบกลับมาครับ”

เสี่ยวเป่าที่ต้องพลัดพรากจากไออุ่นของเจียงสื้อสื้อ ก็ได้หันมามองหน้าจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้แค่หน้ามุ่ยเท่านั้น

แม่จิ้นดีอกดีใจ ในขณะที่มือทั้งสองข้างยังเปียกอยู่ เธอก็พูดกับทั้งคู่ว่า “แม่สื้อสื้อฟื้นแล้วเหรอ ดีจริงๆ ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีเหลือเกิน เราควรไปเยี่ยมเธอกันทั้งบ้านเลยนะ ถ้ามีเวลาฉันจะต้องไปขอบคุณเธอด้วยตัวเองแล้วที่ให้กำเนิดลูกสาวที่น่ารักอย่างสื้อสื้อมา จนมาช่วยให้เฟิงเฉินไม่ต้องขึ้นคานแบบนี้”

พอได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็ต้องยิ้มออกมาอย่างอายๆ

“แม่ก็พูดเกินไป”

เธอหันไปมองจิ้นเฟิงเฉินที่ถูกแซวจนหน้าแดง

แม่จิ้นหันไปมองหน้าลูกชายที่แสนเย็นชาของเธอ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างจริงจัง “ไม่ ไม่เลย ฉันไม่ได้พูดเวอร์เลยสักนิด!”

วันต่อมา ตอนแรกแม่จิ้นก็ตั้งใจจะไปด้วยอยู่หรอก

แต่ทางญาติห่างๆ ของเธอก็เกิดทะเลาะกันขึ้นมา เธอเลยต้องไปช่วยไกล่เกลี่ยก่อน

ในขณะที่เธอกำลังลำบากใจอยู่นั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดขึ้นว่า ต่อไปทั้งสองครอบครัวยังมีโอกาสได้เจอกันอีก ไม่เป็นไรหรอกค่ะ

สุดท้ายสองสามีภรรยาก็พาเสี่ยวเป่าเดินทางไปที่โรงพยาบาล

ด้านหลังของจิ้นเฟิงเฉินยังมีบอดี้การ์ดอีกกลุ่มหนึ่งเดินตามไปด้วย ในมือของพวกเขาเต็มไปด้วยของฝากกับช่อดอกไม้

เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้นมามองพ่อแม่ด้วยความลังเล

“ไปสิ ก่อนหน้านี้ยังร้องอยากเจอคุณยายอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินส่งสายตาเพื่อให้กำลังใจเสี่ยวเป่า แล้วผลักหนุ่มน้อยไปข้างหน้า

เมื่อเสี่ยวเป่าได้รับแรงกระตุ้น เขาก็เดินไปยังเตียงผู้ป่วยด้วยความมั่นใจ

ดวงตากลมโตของเขามุ่งตรงไปยังฟางเสว่มั่นที่นอนอยู่บนเตียง

“คุณยาย สวัสดีครับ ผมชื่อจิ้นเป่ยเฉิน หวังว่าคุณยายจะชอบผมนะครับ” เขายื่นมือน้อยๆ ไปแตะมือที่ผอมแห้งของฟางเสว่มั่นอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“จ้ะ เสี่ยวเป่าน่ารักขนาดนี้ ยายก็ต้องชอบหนูมากอยู่แล้ว”

การถูกมือเล็กๆ นั้นสัมผัส มันก็ทำให้หัวใจของฟางเสว่มั่นก็ถูกเติมเต็มไปด้วยความอบอุ่นทันที เธอพยักหน้าอย่างรักใคร่ ดวงตาเป็นประกาย

พอเสี่ยวเป่าได้ยินอย่างนั้น เขาก็ยิ้มออกมาในทันที เขารีบเข้าไปกอดฟางเสว่มั่นพร้อมกับหอมแก้มไปทีหนึ่ง “เสี่ยวเป่าก็ชอบคุณยายเหมือนกันครับ”

เขารู้สึกว่าหญิงสูงวัยคนนี้ช่างน่าคบหาจากใจจริง

เหมือนกับหม่ามี๊ไม่มีผิด ทำให้คนที่เจออดไม่ได้ที่จะอยากเข้าหา

ฟางเสว่มั่นสัมผัสเสี่ยวเป่าด้วยความเอ็นดูพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม จากนั่นเธอก็เริ่มถามเขาว่า “ไหนบอกยายหน่อยซิว่าปีนี้เสี่ยวเป่าอายุเท่าไหร่แล้ว เข้าอนุบาลแล้วรึยัง?”

ทั้งสองคนเริ่มพูดคุยกันราวกับคนอื่นไม่มีตัวตน ไม่ได้มีแค่ฟางเสว่มั่นคนเดียวที่ถามเท่านั้น บางที่เสี่ยวเป่าเองก็ยิงคำถามที่ทำให้คนฟังถึงกับไปไม่ถูกเหมือนกัน

เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินหันมามองหน้ากัน แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเข้าใจกัน

พอเห็นยายหลานสองกำลังสนทนากันอย่างเมามัน ทั้งสองคนจึงปลีกตัวออกมาข้างนอกก่อน

หลังออกจากห้อง พวกเขาก็เดินไปหาหมอฉินหยางที่เป็นคนดูแลเคส เพื่อสอบถามสถานการณ์เบื้องต้น

ฉินหยางตอบว่า “อาการของคนไข้ไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วง การที่ท่านสามารถฟื้นขึ้นมาได้เร็วขนาดนี้ ในวงการแพทย์ถือว่าหาได้ยากมากเลยครับ

ขอแค่ทำการฟื้นฟูดีๆ ไม่นานร่างกายก็น่าจะกลับมาเป็นปกติได้แล้วครับ ผมว่าน่าจะราวๆ ปีหนึ่ง”

พอได้ฟังคำตอบจากปากหมอมาแบบนี้ ในที่สุดหินที่อยู่ในอกของเจียงสื้อสื้อก็ถูกยกออกไปเสียที

พอฟังจบ เธอก็รีบกล่าวขอบคุณกับหมอด้วยความดีใจ