ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 503

บทที่ 503 แม่ฟื้นแล้วเหรอ

หลังคุยรายละเอียดทุกอย่างเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ได้เดินออกจากห้องทำงานของลันเฟมา

เจียงสื้อสื้อกำลังตกอยู่ในภวังค์ มือขวาถือมาการองที่ลันเฟให้มาและเดินไปกินไปอย่างเอร็ดอร่อย

ส่วนจิ้นเฟิงเฉินก็จับมืออีกข้างของเธอเอาไว้ แล้วทั้งคู่ก็เดินชมร้านต่างๆ ไปอย่างโรแมนติก

สายลมที่พัดผ่านทำให้ใบไม้กระทบกันจนเกิดเป็นเสียงซ่าๆ ฟังดูเหมือนเสียงดนตรีที่กำลังถูกเล่นอย่างไพเราะ

ภายใต้การแสดงที่บันเทิงแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็เริ่มจินตนาการถึงชุดเจ้าสาวของตัวเอง

พอนึกถึงภาพที่ตัวเองกำลังสวมชุดเจ้าสาวที่สวยงามอยู่ ริมฝีปากของเธอก็ค่อยๆ ฉีกขึ้น

แล้วเสียงมือถือที่ค่อนข้างเร่งรีบก็ได้ดึงเธอให้กลับมาจากภวังค์อีกครั้ง

จิ้นเฟิงเฉินที่สะพายกระเป๋าของเธอเอาไว้ พอเห็นว่ามีสายเข้าเขาก็ได้หยิบมือถือออกมา

“ใครโทรมาเหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อชะเง้อหน้ามองด้วยความสงสัย

“ไม่รู้เหมือนกัน มันเป็นเบอร์บ้านครับ”

นิ้วที่เรียวยาวของจิ้นเฟิงเฉินได้เลื่อนผ่านหน้าจอเพื่อรับสาย

เขาเอามือถือไปแนบไว้ที่หูของเจียงสื้อสื้อเพื่อให้เธอง่ายต่อการคุย

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่านี่เป็นเบอร์ของคุณเจียงสื้อสื้อรึเปล่าคะ?”

เสียงที่ไม่คุ้นเคยของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เจียงสื้อสื้อรีบกลืนอาหารในปากลงไปพร้อมกับความประหลาดใจเล็กน้อย

เธอพยักหน้า แล้วถามไปอย่างสุภาพว่า “ใช่ค่ะ แล้วคุณเป็นใครเหรอคะ?”

“ฉันเป็นผู้ช่วยของคุณหมอฉินหยางค่ะ คุณเป็นญาติของผู้ป่วยที่ชื่อฟางเสว่มั่นใช่ไหมคะ?”

พอได้ยินชื่อแม่หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็เต้นรัวขึ้นมาทันที

นิ้วของเธอเริ่มสั่น จนมาการองที่ถืออยู่หยุดออกจากมือไป แต่จิ้นเฟิงเฉินก็รับมันไว้ได้อย่างรวดเร็ว

เขาขมวดคิ้วแล้วหันไปมอง สีหน้าของเจียงสื้อสื้อในตอนนี้ดูไม่ดีเอาซะเลย ใบหน้าที่สดใสของเธอได้หายไปจนหมดแล้ว

เธอรีบแย่งมือถือจากจิ้นเฟิงเฉินไปทันที และรีบพูดกับคนทางนั้นว่า “ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกสาวของเธอ เกิดอะไรขึ้นกับแม่เหรอคะ? หรือว่าอาการของแม่หนักขึ้นเหรอคะ”

หลังจากที่แม่ของเธอป่วยหนัก โทรศัพท์จากโรงพยาบาลก็ไม่ต่างอะไรกับการมาเยือนของฝันร้าย ทุกครั้งที่โทรมามันก็ทำให้เธอต้องวิตกกังวลทุกที

ครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน หัวใจของเจียงสื้อสื้อกำลังเต้นรัวเพราะความหวาดกลัว

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว น้ำเสียงที่พูดก็กำลังสั่นเครือ

ทำเอาจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างๆ เห็นแล้วก็ต้องปวดใจจนขมวดคิ้วอย่างแรง

เมื่อพยายามเข้าไปฟังว่าพวกเธอกำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่ หัวใจของเขาก็บีบรัดขึ้นมาเหมือนกัน

“ไม่ใช่ค่ะ คุณเจียงคะ คุณอย่าเพิ่งแตกตื่น ตอนนี้แม่ของคุณได้ฟื้นขึ้นมาแล้วค่ะ คุณหมอฉินกำลังตรวจดูอาการของเธออย่างละเอียดอยู่ เขาเลยให้ฉันมาแจ้งคุณให้ทราบก่อนค่ะ”

“คะ คุณบอกว่าแม่ของฉันฟื้นแล้วเหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อตกใจจนลืมหายใจไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆ ซึมซาบข้อมูลทั้งหมดที่เพิ่งได้รับมา

“ใช่ค่ะ ถ้าคุณมีเวลาก็สามารถเข้ามาเยี่ยมเธอได้เลยนะคะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ยินดี

“ว่างค่ะ ฉันว่าง ขอบคุณมาก ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ” เจียงสื้อสื้อตอบด้วยความตื่นเต้น

น้ำตาแห่งความดีใจได้เอ่อล้นออกมา ความสุขทั้งปวงวิ่งพล่านอยู่ในหัว ยากที่จะระบายออกมาเป็นคำพูด

ทันทีที่วางสาย เธอก็หันมามองหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ไม่รู้ทำไมจู่ๆ จมูกมันก็รู้สึกเปรี้ยวๆ

สองเท้าลอยขึ้นจากพื้น แล้วกระโดดเข้าไปอยู่ในอ้อมอกเขา กอดคอของเขาไว้แน่นๆ

“เฟิงเฉินคะ โรงพยาบาลโทรมาบอกว่าแม่ของฉันฟื้นแล้วค่ะ” เธอพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หลังผ่านความรู้สึกที่ทั้งสุขและทุกข์เธอเองก็รู้สึกสับสนเป็นอย่างมากไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า

สิ่งเดียวที่สามารถยืนยันได้ว่ามันคือเรื่องจริงก็คือไออุ่นจากร่างกายของจิ้นเฟิงเฉินนั่นเอง

จิ้นเฟิงเฉินที่เห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจดี มือใหญ่ๆ ของเขาโอบเข้าที่เอวของเธอ ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเขาเลื่อนมาใกล้ๆ ใบหูของเธอ น้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนได้ดังขึ้น “ไม่มีอะไรที่จะน่ายินดีไปกว่านี้แล้ว เรากลับกันเลยแล้วกันครับ”