ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 512

บทที่ 512 ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว

โชคดีที่ร้านขายยาอยู่ไม่ไกลจากสถานีตำรวจ เมื่อเจียงสื้อสื้อรีบกลับไป โม่ถิงเฟิงก็ยังอยู่

เมื่อเห็นเธอกลับมา โม่ถิงเฟิงก็เดินมาถามอย่างสงสัย “คุณหายไปไหนมา?”

เจียงสื้อสื้อหอบเล็กน้อย แสงที่เป็นมิตรลอยอยู่ในดวงตาที่ชัดเจนของเธอ

“ฉันเห็นรอยช้ำบนใบหน้าของคุณ ฉันจึงไปซื้อยามา ให้ฉันทาให้คุณเถอะ” เจียงสื้อสื้อยกถุงในมือขึ้น และเงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อมกับยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก

ยังไงที่โม่ถิงเฟิงได้รับบาดเจ็บนั้นก็เพราะเธอ และก็รู้สึกไม่สบายใจจริงๆ

เธอยืนอยู่ที่ประตู ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่ายและกางเกงขายาวสีดำ มีแสงตกกระทบบนใบหน้า ทำให้ใบหน้าของเธอดูดีและเป็นสามมิติมากขึ้น

ผมสีดำสนิทลอยอยู่ในสายลม และมีผมบางเส้นติดอยู่ที่ช่วงหน้าผากของเขา มีรอยยิ้มในรูม่านตาสีดำ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความสวยงามของกาลเวลา

มองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเจียงสื้อสื้อ โม่ถิงเฟิงถึงกับเผลอใจลอยไปอยู่ครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที โม่ถิงเฟิงก็รีบถอนสายตา และไอเพื่อซ่อนความอึดอัด

เมื่อเห็นถุงในมือของเจียงสื้อสื้อ เขาก็ส่ายหัวและปฏิเสธว่า “ไม่เป็นไร บาดแผลเล็กน้อยแค่นี้ ไม่ได้เป็นไร”

โม่ถิงเฟิงกล่าวว่าก็กำลังจะจากไป เจียงสื้อสื้อก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขา

“ทำแบบนั้นได้ยังไง มันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ได้!”

หลังจากพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะดึงโม่ถิงเฟิงไปที่เก้าอี้แล้วนั่งลง เปิดถุงในมือ

เส้นผมของเจียงสื้อสื้อลอยไปที่ใบหน้าของโม่ถิงเฟิงพร้อมกับสายลมยามเย็น และเขาก็เคลื่อนไหวลูกกระเดือกลงอย่างไม่สบายตัว

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างใกล้ชิดเช่นนี้

บาดแผลเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะเพิกเฉยมันเป็นนิสัย

ในที่ไม่ไกล ตำรวจหลายคนสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวที่นี่ ขยิบตาให้เขา และยิ้มอย่างมีเลศนัย

แต่ก็ถูกเขาจ้องจนแยกย้ายกันไป

ในเวลานี้เจียงสื้อส้อรู้สึกถึงร่องรอยแห่งความผิดปกติ เพราะเธอเป็นผู้ที่แต่งงานแล้ว

หากมีข่าวลือออกไปว่าเธอทายาให้ผู้ชายคนหนึ่ง อาจก่อปัญหาที่ไม่จำเป็นถึงเธอได้

เมื่อมองไปที่ช่วงหูสีแดงของโม่ถิงเฟิง เจียงสื้อสื้อก็ถามอย่างเชื่องช้า “หรือว่า คุณทำเองจะดีกว่า ฉันจะทายาให้คุณมัน.........”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาของโม่ถิงเฟิงก็พร่างพราวเล็กน้อย และเขารู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

“ผมทำเอง”

หลังจากคำพูดที่เย็นชาจบลง โม่ถิงเฟิงก็หยิบสำลีในมือของเธอ แล้วก็คลำหาตำแหน่งและทายาบนใบหน้าของเขา

อย่างไรก็ตามทันใดนั้นกระจกก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา แสดงให้เห็นใบหน้าของเขาและตำแหน่งที่มีรอยช้ำ

เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นเจียงสื้อสื้อยิ้มให้เขา ซึ่งถือกระจกแต่งหน้าให้เขาอยู่ในตอนนี้

“ขอบคุณ” โม่ถิงเฟิงโค้งริมฝีปากเพื่อกล่าวขอบคุณ

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเงียบๆ เอื้อมมือชี้ไปจุดที่โม่ถิงเฟิงไม่ได้ทายา เตือนเขาอย่างสุภาพ “ไปทางขวาเล็กน้อย จุดนั้นทาไม่โดนยา”

“เอานี่ไป ปิดมันไว้ ช่วยปิดกั้นเชื้อโรคได้” เจียงสื้อสื้อพูดและส่งที่ติดแผลในมือของเธอให้เขา

โม่ถิงเฟิงมองที่ติดแผลที่น่ารัก กระตุกมุมปากของเขาเล็กน้อย

นี่ไม่ได้เข้ากับสไตล์ของเขาอย่างมาก!

ถ้าติดนี่เข้าไป อาจมีใครบางคนจะหัวเราะเยาะเขา

“ไอ แบบธรรมดาขายหมดแล้ว ก็เลยหยิบมาอย่างไม่เลือก ถ้าคุณไม่โอเค ก็ช่างมันไปเถอะ.........”

เมื่อเห็นท่าทางที่ลังเลของโม่ถิงเฟิง เจียงสื้อสื้อก็อยากจะเอามันกลับคืนมาด้วยความอาย

ทันใดนั้นโม่ถิงเฟิงก็ยกมือขึ้นเพื่อหยิบของจากฝ่ามือของเธอ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่เป็นไร”

ในขณะนี้ ประตูของสถานีตำรวจถูกคนผลักเปิด และเสียงที่คุ้นเคยและรีบร้อนก็ดังขึ้นมา

“สื้อสื้อ!”

เมื่อได้ยินเสียง เจียงสื้อสื้อก็ยืดตัวขึ้นทันที และมองกลับไปที่บุคคลนั้นอย่างมีความสุข

ในขณะนั้น โม่ถิงเฟิงเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน รอยยิ้มบนใบหน้าก็เปิดบานออกไปทีละนิด