ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 511

บทที่ 511 คุณเป็นใครกันแน่?

ชายคนนั้นยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าเจียงสื้อสื้อ ด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง และเอื้อมมือเข้ามาที่แก้มของเธอ

ถูกบังคับจนไม่มีทางให้หลบหนี เจียงสื้อสื้อจึงสงบลงแทน

แสงที่โดดเดี่ยวและน่าสงสารถูกกลืนหายไปจากรูม่านตาที่สวยงาม มือของเธอยกขึ้นมาโดยจิตสำนึก และปัดที่มือของชายคนนั้นที่กำลังจะสัมผัสเธอออกอย่างรุนแรง

“อย่าแตะต้องตัวฉันนะ!”

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ยืดเอวของเธอให้ตรง และเกิดความรู้สึกบีบคั้นในขณะนั้นด้วยความได้เปรียบจากร่างสูงของเธอ

ชายคนนั้นถูกกดดันจากการแสดงออกของเธอก่อน จึงหยุดไปชั่วขณะ แต่เมื่อนึกถึงคำสั่งของนายจ้าง สีหน้าของเขาก็มืดมนลง

เพราะคนข้างบนก็รอบคอบเช่นกัน และบอกเขาซ้ำๆว่าอย่าฆ่าผู้หญิงคนนี้

ลูกน้องที่อยู่ข้างๆเขาเห็นความกังวลของเจ้านาย และก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเขาแก้ปัญหา

“พี่ใหญ่ ข้างบนสั่งมาว่าไม่ให้ฆ่าผู้หญิงคนนี้ แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามแตะต้องสิ่งที่อยู่ในท้องของเธอ”

จะเห็นได้ว่า เจ้านายของพวกเขายังคงอยากจะแก้แค้นกับความเจ็บปวดที่โดนแตะด้วยเท้าในตอนเมื่อกี้นี้

“โอ้ มองไม่ออกเลย ว่าลูกน้องอย่างคุณยังค่อนข้างที่ฉลาดพออยู่บ้าง”

ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ และจับศีรษะของลูกน้องเขาอย่างชื่นชม

จากนั้นเขาก็มองไปที่ท้องส่วนล่างของเจียงสื้อสื้อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ในดวงตาของเขานั้น เผยให้เห็นแสงที่โหดร้าย

เจียงสื้อสื้อตื่นตระหนกในทันใด ปลายนิ้วของเธอรู้สึกเย็นลงมากขึ้น และพูดอย่างรวดเร็ว “พวกคุณกล้าเหรอ!”

คนกลุ่มนี่มันบ้าจนหมดสติไปแล้วจริงๆ

เธอโอบมือรอบหน้าท้อง พยายามจะถอยหลัง แต่ก็พบว่าไม่มีทางที่จะสามารถถอยไปได้

“ลองดูสิว่าเราจะกล้าหรือไม่!”

ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเธอ หัวเราะเบาๆสองครั้ง และยกมือขึ้นสูงอยู่ในอากาศ

เจียงสื้อสื้อกรีดร้องขึ้นมา และอารมณ์ที่สิ้นหวังเต็มไปด้วยประสาทสมองของเธอ

เธอจับท้องของเธอ และนั่งลงยองๆ พยายามอยากจะปกป้องทารก

ในวินาทีถัดมา ความเจ็บปวดในจินตนาการไม่ได้ปรากฏขึ้นมา

แต่ทั้งสามคนกลับกรีดร้อง เมื่อพวกเขาถูกหินสามก้อนฟาดเข้าที่ศีรษะ

ในไม่ช้า คนที่อยู่ใกล้กับเจียงสื้อสื้อ ก็ถูกโขดหินสองก้อนที่แขนและน่องของเขา ความเจ็บปวดทำให้เขาอุ้มขาแล้วกระโดดไปมา

“ใคร ใครทำ?!”

ทั้งสามหันไปรอบๆด้วยความโกรธ และพบชายร่างเพรียวยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา กำลังเล่นก้อนหินสองสามก้อนอยู่ในมือ

ชายคนนี้มีรูปร่างกำยำ และกล้ามเนื้อบนแขนของเขาปรากฏขึ้น

ชายทั้งสามคนมองหน้ากัน และไม่อยากจะให้มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ พวกเขาจึงตะโกนว่า “เด็กน้อย ดีที่สุดคือคุณอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย จะไปไหนก็รีบไปเถอะ ไม่เคยเห็นเขาเคลียเรื่องในครอบครัวกันเหรอ”

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมอง และสบเข้ากับดวงตาที่ไร้เดียงสาของชายคนนั้นโดยไม่คาดคิด

การแสดงออกของเขาเงียบและสงบ และมีความรู้สึกชอบธรรมระหว่างคิ้วของเขา

ราวกับการจับฟางช่วยชีวิตได้ เจียงสื้อสื้อร้องโหยหวนออกมาอย่างเต็มที่ “ช่วย ช่วยด้วย พี่ใหญ่! พวกเขาจะลักพาตัวฉันไป!”

โม่ถิงเฟิงชะงักไปขณะที่เคลื่อนไหวอยู่กับการเล่นก้อนหิน สายตาที่เฉียบคมในดวงตาของเขา “ลักพาตัวงั้นเหรอ?”

“ยัยตัวแสบ มึงหุบปากไปซะ”

ผู้ลักพาตัวคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและกำลังจะตบปากของเจียงสื้อสื้อ

ยังไม่ทันได้ลงมือทำ เขาก็ซิ๊ดปากด้วยความเจ็บปวด จากการถูกทุบตีที่แขนหลายครั้ง

หันไปต่อสู้กับโม่ถิงเฟิงทันที

ทั้งสามกำหมัดแน่นและปิดล้อมโจมตีโม่ถิงเฟิงทันที

โม่ถิงเฟิงเขย่าแขนของเขา แสดงรอยยิ้มเย้ยหยัน

“คิดว่าตัวเองแน่มากงั้นเหรอ!”

เขาหลบเลี่ยงการโจมตีจากพวกเขาทั้งสามไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หนีออกจากกลุ่มคนอย่างว่องไว เหมือนดาบคมออกจากฝัก ทุกหมัดพุ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้อย่างแน่นหนา แต่ไม่ได้ทำให้เกิดการบาดเจ็บอย่างร้ายแรง

สี่คนต่อสู้กัน แต่สามคนนั้นกลับเป็นฝ่ายที่อ่อนกว่า

โม่ถิงเฟิงออกหมัดอย่างสบายๆ ชกจนพวกเขารู้สึกเพียงแค่หัวกระดูกมีเสียงดังออกมา

ในวินาทีถัดมา เขาหันตัว และโม่ถิงเฟิงบิดมือของผู้ลักพาตัวคนหนึ่งไปด้านหลัง และล็อคไว้ข้างหลังเขา

วิธีการที่คล่องแคล่วนี้เหมือนกับตำรวจจับกุมนักโทษ

ปากเล็กๆที่แดงก่ำขยับเล็กน้อย กระตุ้นความเสน่หา

หัวใจของโม่ถิงเฟิงขยับตัวเล็กน้อย และเขาก็ไอ “ไม่ต้องขอบคุณ มันเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องทำ”

เขาย้ายสายตาออกไป มองไปยังทิศทางที่ผู้ลักพาตัวหนีออกจากไป แล้วถามว่า “ใช่แล้ว ไอ้พวกนั้นคือคนอะไรเหรอ และทำไมพวกเขาถึงลักพาตัวคุณ?”

ดวงตาของเจียงสื้อสื้อเปรอะไปด้วยหมอกน้ำ และส่ายหัวด้วยความสับสน “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้พึ่งได้เจอกันเป็นครั้งแรก”

“ช่างมันเถอะ เรื่องของการสอบสวนเป็นงานของตำรวจพวกเรา ผมว่าคุณก็ตกใจมากเหมือนกัน ให้ผมพาคุณกลับไปที่สถานีตำรวจ คุณช่วยไปทำบันทึกให้ปากคำ แล้วช่วยติดต่อกับครอบครัวของคุณ”

“โอเค งั้นก็รบกวนคุณแล้ว”

ขนตาของเจียงสื้อสื้อสั่นไหวเบาๆ และพยักหน้า

“ไม่ได้เป็นการรบกวนเลย ผมชื่อโม่ถิงเฟิงแล้วคุณล่ะ?” โม่ถิงเฟิงประคองช่วยเจียงสื้อสื้อลุกขึ้นมาอย่างอ่อนโยนและถาม

“เจียงสื้อสื้อค่ะ”

เจียงสื้อสื้อก็เรียนแบบวิธีการแนะนำตัวของโม่ถิงเฟิง โดยเอ่ยปากพูดขึ้นมาตาม และยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างกรุณา

เมื่อมาถึงสถานีตำรวจ เจียงสื้อสื้อก็โทรหาจิ้นเฟิงเฉินทันที

กลัวว่าเขาจะเป็นห่วงเกินไป จึงไม่ได้อธิบายอย่างละเอียดเกี่ยวกับกระบวนการ และขอเพียงให้เขามาที่สถานีตำรวจเพื่อพาเธอกลับบ้าน

แต่จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สงบอีกต่อไปหลังจากที่ได้ยินเช่นนี้แล้ว และขอให้เธออยู่ที่สถานีตำรวจ และเขาจะรีบมาทันที

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น

เนื่องจากทั้งสองคนเป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์ ดังนั้นโม่ถิงเฟิงจึงมาร่วมให้ปากคำเป็นเพื่อนเธอด้วย

เมื่อทั้งสองกำลังเล่าถึงเหตุการณ์ทั้งหมด เจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบตำรวจก็เดินเข้ามา เห็นโม่ถิงเฟิง และเป่านกหวีดไปทีหนึ่ง

“พี่เฟิง คุณเก่งมากนะครับ หยุดพักร้อนยังสามารถสร้างฉากฮีโร่ช่วยคนสวยได้ มีเสน่ห์ดีนะครับ”

โม่ถิงเฟิงหรี่ตา และพูดกับชายคนนั้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเด็กคนนี้ไม่ได้ซ้อมกับข้ามานานเกินไปแล้วใช่ไหม”

คนหลังได้ยินเช่นนี้สั่นทันที โบกมือและเดินหนีไป

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อบันทึกการให้ปากคำของเธอเสร็จ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ขอให้เธอไปนั่งรออยู่ข้างๆ

บังเอิญเหลือบไปเห็นใบหน้าของโม่ถิงเฟิงมีรอยช้ำเล็กน้อย

เธอขมวดคิ้ว และพูดกับยามที่อยู่ข้างๆ และก็วิ่งไปที่ร้านขายยาเพื่อซื้อยาฆ่าเชื้อและที่ติดแผล โดยตั้งใจจะกลับมาทำแผลให้โม่ถิงเฟิง