ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 515

บทที่ 515 คนจากไปอาคารว่างเปล่า

แต่ลุงคนเฝ้าประตูครุ่นคิดสักพักจึงพูดว่า “แต่ผมจำได้ว่าวันนี้สาวน้อยออกไปข้างนอกแล้ว พวกคุณไม่ใช่ว่าเป็นคนหลอกลวงเหรอ?”

เขาเหลือบมองป๋ายหลี่พวกเขาอย่างสงสัย

“นั่นไม่ใช่ มันจะมีกลิ่นเหม็นมากเมื่อกำจัดไรออกไป คุณข่ายสื้อลินสั่งเราเป็นพิเศษว่าให้มาตอนหลังจากที่เธอออกไปข้างนอกแล้ว” ป๋ายหลี่ตอบด้วยใบหน้าที่สงบ

หลังจากหลอกลวงหลายครั้ง ยามก็ปล่อยพวกเขาเข้าไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเข้าไปแล้วก็พบวิลล่าอาคาร B ที่ข่ายสื้อลินอาศัยอยู่

ไปถึงที่ประตู ป๋ายหลี่กังวลว่าคนกลุ่มนั้นอาจติดอยู่ในบ้าน เขาจึงกดกริ่งประตูก่อน แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับ

ป๋ายหลี่ส่งสายตาให้ทั้งสอง

พวกเขาหยิบสิ่งที่ถือออกมา เครื่องมือระดับมืออาชีพบางชิ้นซ่อนอยู่ข้างใน และหนึ่งในนั้นก็ถอดรหัสล็อคอย่างชำนาญอยู่พักหนึ่ง

ไม่นาน หลายคนก็เข้าไปในห้องได้อย่างราบรื่น

ทั้งสามก็แยกย้ายกัน และค้นหาในแต่ละห้อง

หนึ่งนาทีต่อมา พวกเขาก็มารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง

“ทางนี้ไม่มีคน”

“ทางผมก็ไม่มี”

ป๋ายหลี่พยักหน้า สายตาของเขาก้มลงที่ที่เขี่ยบุหรี่ในห้องนั่งเล่น ยังมีขี้เถ้าอยู่ข้างในเล็กน้อย ซึ่งไม่ได้ถูกเททิ้งทั้งหมด

จะเห็นได้ว่า บ้านนี้พึ่งถูกทำความสะอาดไป

แต่รายละเอียดปลีกย่อย ยังคงทิ้งร่องรอยไว้อยู่บ้าง

สิ่งที่น่าสงสัยกว่านั้นก็คือ ดูเหมือนสถานที่การหลบหนีกลายเป็นเมืองร้าง สะอาดสะอ้านจนไม่มีแม้แต่ร่องรอยของการใช้ชีวิตเลยด้วยซ้ำ

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และรายงานกับจิ้นเฟิงเฉินว่าเรื่องที่อาคารว่างเปล่า

หลังจากฟังรายงานของป๋ายหลี่ จิ้นเฟิงเฉินก็บีบโทรศัพท์อย่างแน่น

ร่องรอยของความโกรธฉายผ่านในดวงตาของเขา

ตอนนี้เขาสามารถมั่นใจได้อย่างแน่นอนว่าแก๊งที่ลักพาตัวสื้อสื้อนั้น มันต้องเกี่ยวข้องกับข่ายสื้อลินอย่างแน่นอน

ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวความผิดแล้วก็ เธอจะวิ่งหนีไปทำไมหล่ะ?

เมื่อได้ยินไม่มีเสียงใดๆจากจิ้นเฟิงเฉิน ป๋ายหลี่ถามว่า “คุณชาย ขั้นตอนต่อไปเราควรจะทำอย่างไร?”

จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน “ตามหาข่ายสื้อลิน และถึงต้องขุดดินลงไปสามฟุตก็ต้องหาเธอให้เจอ!”

เสียงของเขาต่ำเป็นศูนย์ ราวกับหิมะหนาที่กองอยู่บนที่ราบสูงที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ พร้อมกับความหนาวเย็น ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

เส้นประสาทของป๋ายหลี่ก็ตึงขึ้นเช่นกัน และเขาก็ตอบตกลงด้วยเสียงทุ้ม

ไม่เหมือนกับสถานการณ์ที่ตึงเครียดอยู่ที่นี่ ฝั่งของเจียงสื้อสื้อสบายๆ

เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังตรวจสอบเรื่องของแก๊งนั้น เธออยู่กับฟางเสว่มั่นที่ฟื้นตัว ตลอดเวลาในตอนนี้ของเธอ

ในโรงพยาบาล เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย ฟางเสว่มั่นกำลังจับที่กำแพงและเดินอย่างช้าๆ พยาบาลก็เฝ้าดูเธออยู่ข้างๆ

เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อเข้ามา ฟางเสว่มั่นก็พูดอย่างมีความสุข “สื้อสื้อ คุณมาแล้วเหรอ!”

เจียงสื้อสื้อวางกล่องเก็บความร้อนลง และพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณแม่ วันนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“ดีขึ้นกว่าเมื่อวานเล็กน้อยแล้ว”

เจียงสื้อสื้อได้ยินเช่นนี้ มีความสุขจนถึงมุมคิ้วของตัวเองเลยทีเดียว

เธอเดินเข้าไป และประคองฟางเสว่มั่นนั่งลงบนเตียง “งั้นก็เยี่ยมมาก แม่คุณเพิ่งฟื้นตัวในตอนนี้ ยังคงต้องใส่ใจกับการพักผ่อนด้วย”

นางพยาบาลช่วยจัดโต๊ะ และเทซุปไก่ที่เจียงสื้อสื้อนำมาให้

เจียงสื้อสื้อรับมา และกล่าวว่าขอบคุณ

“คุณหมอบอกว่าตอนนี้กินอาหารเหลวๆหน่อยได้แล้ว ฉันให้ป้าที่บ้านทำโจ๊กไก่เส้นให้ แม่ คุณลองกินดู”

ทดสอบอุณหภูมิด้วยช้อนเสร็จ ก็ส่งไปให้ฟางเสว่มั่น