ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 516

บทที่ 516 บุญวาสนามันถูกกำหนดไว้แล้ว

เมื่อพูดถึงตระกูลเจียง เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่นิ้วของเธอจะสั่นเบาๆ

ฟางเสว่มั่นจับมือเธอไว้เมื่อเห็นสิ่งนี้ และถามว่า “สื้อสื้อ เขาทำอะไรเหรอ? คุณบอกฉันมา?”

เจียงสื้อสื้ออืม และพูดช้าๆ “ในเวลานั้นตระกูลเจียงอยากจะรวมกับตระกูลหลาน แต่หุ้นทั้งหมดของคุณปู่ถูกโอนไปเป็นชื่อของฉัน ดังนั้นเขาจึงพยายามทุกวิถีทาง ที่จะเอามันไปจากฉัน”

“เขากล้าดียังไง?” ฟางเสว่มั่นทั้งตกใจและโกรธมาก

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า แต่ไม่มีแรงกระเพื่อมในหัวใจของเธอแม้แต่เล็กน้อย

ตอนนี้ที่พูดถึงเรื่องนี้ เจียงสื้อสื้อรู้สึกเฉยชาไปแล้ว เพียงแค่เหมือนกับเล่าเรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่ง

ฟางเสว่มั่นรู้สึกเป็นทุกข์ใจมาก เมื่อได้ฟังคำพูดของเจียงสื้อสื้อ

ตอนที่ลูกสาวกำลังได้รับความไม่ยุติธรรมเช่นนี้อยู่ แต่ตัวเองไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

ดวงตาของฟางเสว่มั่นเป็นสีแดง และน้ำตาที่ร้อนผ่าวก็ไหลลงมา

“สื้อสื้อ สื้อสื้อของฉัน คุณได้รับความทุกข์ทรมานเกินไป”

เมื่อเห็นน้ำตาของฟางเสว่มั่น เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย และรีบปลอบโยนอย่างรวดเร็ว “แม่คุณอย่าร้องไห้ นี่เป็นอดีตไปแล้วทั้งหมด คุณดูตอนนี้ฉันก็จะสบายดีอยู่ไม่ใช่เหรอ”

ฟางเสว่มั่นส่ายหัว เธอรู้ว่าเจียงสื้อสื้อไม่อยากให้ตัวเองเป็นห่วง ดังนั้นตอนที่เธอพูดถึงเรื่องนี้เธอจึงทำสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเลย

ถึงชีวิตในตอนนี้จะดีมากแค่ไหน ก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกที่เจ็บปวดเหล่านั้นจะหายไป

“คุณอย่าร้องไห้ ไม่งั้นฉันก็จะร้องไห้เหมือนกัน” เจียงสื้อสื้อพูดอย่างน่าสงสาร พร้อมกับเบะปาก

ฟางเสว่มั่นพยายามกลั้นน้ำตาเมื่อได้ยินคำพูด และยิ้มทั้งน้ำตา “โอเค แม่หยุดร้องไห้ เราจะใช้ชีวิตที่ดีกันในอนาคต คนคนนั้น คุณก็ทำเหมือนไม่เคยได้รู้จักเขาไปเลย”

“ในตอนนี้เขาก็ลำบากมาก เจียงนวลนวลไม่รู้หายไปไหน เสิ่นซูหลันก็หนีไปอย่างไร้ร่องรอย และยังถูกทุบตีจนเข้าโรงพยาบาล นอนอยู่บนเตียงไม่มีแม้แต่คนที่ดูแลเลยสักคน”

เมื่อพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ฟางเสว่มั่นถอนหายใจอยู่ในใจ รู้ว่าจริงๆแล้วลูกสาวของเธอเป็นคนใจอ่อนมาก ถ้าหากว่าเจียงเจิ้นปฏิบัติต่อเธอดีขึ้นเล็กน้อย ก็จะไม่เกลียดเขามากขนาดนี้

กล่าวได้เพียงว่า ผู้ชายคนนั้น ไม่คู่ควรกับสิ่งที่แม่ลูกคู่นี้ทำเพื่อเขา

“เอาล่ะ มันผ่านไปแล้ว ตอนนี้มีแม่อยู่ ไม่มีใครจะรังแกลูกได้อีก”

กำลังพูดอยู่ ฟางเสว่มั่นก็กอดเจียงสื้อสื้อไว้ในอ้อมแขนของเธอ

ในเวลานี้ ประตูของห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก และเสี่ยวเป่าก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของฟางเสว่มั่น

“คุณยาย!”

“อืม เด็กน้อยของฉัน”

ฟางเสว่มั่นรีบกอดเสี่ยวเป่าไว้ทันที

นอกจากนี้ยังมีแม่จิ้นมาด้วย ถืออาหารเสริมบางอย่างอยู่ในมือของเธอ

หลังจากเห็นแล้ว ฟางเสว่มั่นกล่าวด้วยคำตำหนิ “แม่ยาย ฉันเคยบอกแล้ว แค่คุณมาแต่ตัวก็พอแล้ว คุณชอบนำสิ่งของเหล่านี้มาอยู่ตลอดเวลา ฉันรู้สึกอายมากเลย”

แม่จิ้นยิ้มให้กับคำพูดที่ว่า “คุณเพิ่งฟื้นร่างกาย ดังนั้นคุณต้องใส่ใจอย่างมาก นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของฉัน”

“ใช่ครับ คุณยาย ผลิตภัณฑ์อาหารเสริมที่คุณย่านำมาผมเป็นคนช่วยเลือกด้วย”

เสี่ยวเป่าโผล่หัวออกมา และพูดอย่างภาคภูมิใจ

เมื่อเห็นใบหน้าของเสี่ยวเป่า หัวใจของฟางเสว่มั่นก็เต้นแรงขึ้น

คิ้วนี้ดูเหมือนกับเจียงสื้อสื้อเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็กไม่มีผิด แม้กระทั่งพฤติกรรมของทั้งสองคนบางครั้งก็คล้ายกันมาก

แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นลูกแท้ๆเจียงสื้อสื้อ

ในขณะที่ฟางเสว่มั่นกำลังเหม่อลอยอยู่ เสี่ยวเป่าก็ดึงมุมเสื้อผ้าของเธอ

“คุณยาย คุณย่ากับผมมาที่นี่เพื่อบำบัดฟื้นฟูเป็นเพื่อนของคุณในคืนนี้โดยเฉพาะ แบบนี้คุณก็จะได้ไม่เบื่อเกินไป”

ฟางเสว่มั่นบีบใบหน้านุ่มๆของเสี่ยวเป่าเมื่อได้ยินคำนี้ และพูดด้วยความรัก “โอเค ถ้าคุณยายออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะไปเล่นกับเสี่ยวเป่าแน่นอน”