ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 517

บทที่ 517 ตายตาไม่หลับ!

เมื่อเธอคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังจะทำอะไรกับเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็หยุดการเคลื่อนไหวมือของเขาลง

“ลิปสติกติดอยู่ที่ขอบริมฝีปากแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็กำลังจะจากไป

เหลือเพียงเจียงสื้อสื้อที่สับสนอยู่ที่เดิมคนเดียว

แต่เดิมเธอคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังจะ.........จะจูบเธอ........

มันน่าอายจริงๆ.............

เมื่อมองไปที่แก้มสีแดงของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินก็หัวเราะขึ้นมา

และก็หันหลังและเดินไปที่ด้านข้างของเจียงสื้อสื้อ จับคางของเธอ และจูบริมฝีปากสีแดงของเธอ

ผ่านไปสักพัก เขาถึงปล่อยเจียงสื้อสื้อลง

“คุณ.......คุณทำไม...........”

เจียงสื้อสื้อแอบอยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินอย่างเขินอาย

คนคนนี้ทำไมเป็นแบบนี้..........

“เมื่อกี้นี้คุณไม่ได้คิดแบบนี้อยู่ในใจของคุณเหรอ? ผมก็แค่ทำให้ความคิดของคุณเป็นจริงเท่านั้น” จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นนักเลงเล็กน้อย

เจียงสื้อสื้อทุบหน้าอกของเขาเบาๆเมื่อได้ยินคำพูด และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มและวิ่งตามเธอไป

แตกต่างกับสถานการณ์ที่กลมกลืนกันอยู่ฝั่งนี้ ฟางเสว่มั่นกลับได้เจอกับเรื่องที่ไม่สบายใจ

เดิมทีฟางเสว่มั่นกำลังจะพักผ่อน หลังจากที่เจียงสื้อสื้อและคนอื่นๆจากไป

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่เธอหลับตาลง ประตูของห้องผู้ป่วยก็ถูกผลักเปิดออก

“เสว่มั่น.........”

เสียงฉับพลันที่ดังขึ้นมาทำให้ความง่วงนอนของฟางเสว่มั่นหายไปทั้งหมดทันที

เธอคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก ในเวลานั้นถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตัวเองก็คงไม่กลายเป็นเช่นนี้

สื้อสื้อก็คงจะไม่ได้รับความอัปยศอดสูมากขนาดนี้

เมื่อเห็นฟางเสว่มั่นบนเตียงไม่สนใจเขา เจียงเจิ้นจึงเดินตรงไปที่ด้านข้างของฟางเสว่มั่น

“เสว่มั่น ผมรู้ว่าคุณยังนอนไม่หลับ และผมก็รู้ด้วยว่าคุณไม่อยากเจอหน้าผม แต่ผมมาที่นี่ในวันนี้เพื่ออยากจะมาขอโทษคุณสักคำ”

เมื่อพูดจบ ฟางเสว่มั่นไม่ตอบ เจียงเจิ้นก็ถอนหายใจ และเริ่มพูดกับตัวเองขึ้นมา

ในช่วงนี้เขาก็ได้คิดทบทวนมามากมาย และก็มองเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าใครคือคนที่เป็นห่วงเขาที่สุด

ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดของเขา เจียงสื้อสื้อไม่ได้ทอดทิ้งเขา และยังคงเต็มใจที่จะยอมรับพ่อคนนี้

เขาก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน ทำไมเขาไม่ปฏิบัติต่อเจียงสื้อสื้อให้ดีหน่อย

ตั้งแต่เขาออกจากโรงพยาบาล เขาก็ย้ายไปอยู่คนเดียวในตึกสไตล์ตะวันตกแถบชานเมือง

ความทะเยอทะยานในการพัฒนาบริษัทในอดีต หลังจากผ่านเรื่องมามากมายขนาดนั้น มันก็ได้หายไปในที่สุด

ตอนนี้บริษัทอยู่ในมือของเจียงสื้อสื้อแล้ว เขาก็รู้สึกโล่งใจมากเช่นกัน

เจียงเจิ้นพูดไปมากมาย แต่คนที่อยู่บนเตียงก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ

ในท้ายที่สุด เจียงเจิ้นไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ จึงคุกเข่าอยู่หน้าเตียงของฟางเสว่มั่น แล้วร้องไห้และกล่าวว่า “เสว่มั่น ผมรู้ว่าคุณจะไม่มีวันให้อภัยผมแล้ว แต่ผมก็ต้องบอกความในใจให้คุณรู้ ในตอนนั้นผมเป็นคนใจร้าย ผิดต่อแม่ลูกพวกคุณ ยังทำให้ร่างกายของคุณได้รับความเสียหายมากขนาดนี้ ผมสมควรตาย แต่ตอนนี้ผมอยากจะชดเชยจริงๆ ช่วยให้โอกาสนี้แก่ผมหน่อยได้ไหม?”

ฟางเสว่มั่นต้องลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงตุ๊บจากพื้นดิน

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเห็นเจียงเจิ้นที่ร้องไห้อย่างขมขื่น เธอก็ยิ่งรู้สึกโมโหมากขึ้น

เธอพยายามที่จะลุกขึ้น และพูดอย่างเย็นชา “ท่านประธานเจียง ที่คุณมาคุกเข่าอยู่ที่นี่ ฉันคงรับมันไม่ไหวหรอก ฉันเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง อีกอย่างระหว่างเราสองคนเป็นอะไรกันเหรอ? มันคุ้มค่าไหมที่คุณทำแบบนี้กับฉัน?”

ทัศนคติของฟางเสว่มั่นแปลกแยกมาก ซึ่งทำให้เจียงเจิ้นแปลกมาก

เขาก้าวไปข้างหน้า พยายามจะสัมผัสมือของฟางเสว่มั่น แต่ก็ถูกเธอผลักออกในทันที

“เจียงเจิ้น อย่าเสแสร้งกับฉันอีกต่อไป คุณคู่ควรกับการเป็นพ่อคนหรือไม่? คู่ควรกับการเป็นสามีคนหรือไม่? ในตอนที่สื้อสื้อยากลำบากคุณอยู่ที่ไหน? แต่เดิมคิดว่าคุณจะปกป้องเธอได้ดี แต่ไม่คาดคิดว่าทั้งลมทั้งฝนที่เธอต้องเดินผ่านทั้งหมดคุณเป็นคนให้เธอทั้งนั้น ออกไปซะ ออกไปให้พ้นจากสายตาของฉัน ไม่งั้นฉันรู้สึกอยากอวกตอนที่เห็นคุณ” ฟางเสว่มั่นกล่าวอย่างตำหนิ

เจียงเจิ้นรู้ดีว่าความผิดของเขา สร้างความเจ็บปวดที่ไม่สามารถลืมได้ให้กับฟางเสว่มั่น แต่ตอนนี้เขารู้สึกผิดและอยากจะกลับใจจริงๆ

เมื่อเห็นเจียงเจิ้นไม่แยแส ฟางเสว่มั่นก็ตบหน้าเขา และตะโกนเสียงดังว่า “ไปให้พ้น!”