ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 518

บทที่ 518 ขายหน้าอับอาย

เมื่อนึกถึงแม่ลูกเจียงสื้อสื้อ จิตใจของเสิ่นซูหลันก็แตกกระเจิงไปหมด และดูเหมือนเธอจะเหม่อลอยไปทั้งตัว

เหมือนซากศพที่กำลังเดินอยู่ เดินตามหลังเขาด้วยความงุนงง

เธอยังอยากดูว่าเจียงเจิ้นจะไปทำอะไรต่อ

เมื่อเจียงเจิ้นออกมาจากโรงพยาบาล เธอสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง

แต่เขาไม่พูดอะไร และเข้าไปในรถอย่างเงียบๆ

หลังจากคนขับสตาร์ทรถ เจียงเจิ้นก็จ้องมองไปที่กระจกมองหลังอยู่ตลอด

หลังจากนั้นไม่นาน สายตาของเขาก็จับตาอยู่บนรถแท็กซี่ที่ขับตามพวกเขามา พร้อมกับขมวดคิ้ว “รถคันหลัง ดูเหมือนจะตามเรามาตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว”

คนขับรถมองตามสายตาเขาไป และก็สังเกตเห็นเบาะแสบางอย่าง

การแสดงออกของเจียงเจิ้นนั้นบูดบึ้ง และดวงตาของเขาก็เย็นชาลง เมื่อเขานึกถึงร่างที่เขาเห็นอย่างคลุมเครือ

เขาสั่งอย่างเคร่งขรึม “ไปทางด้านซ้ายแล้วลองดูพวกเขา”

คนขับรถพยักหน้า และเปลี่ยนเลนไปทางซ้ายชั่วคราว

หลังจากนั้นไม่นาน แท็กซี่คันหลังก็เปลี่ยนเลนตามเช่นกัน

และขับรถกลางถนนด้วยความเร็วสม่ำเสมอ รักษาระยะห่างกับพวกเขาอยู่เสมอ

เมื่อเห็นว่าด้านหลังมีรถตามมาอยู่ตลอด หน้าผากของคนขับรถมีเม็ดเหงื่อออกมา และเขามองไปที่เจียงเจิ้นด้วยความตื่นตระหนก

“นี่.........เราจะทำยังไงดี? ต้องอ้อมทางและทิ้งพวกเขาไปหรือไม่?”

“ไม่ต้อง ไปตามเส้นทางที่กำหนดไว้”

เจียงเจิ้นจ้องมองไปที่รถที่สะท้อนในกระจกมองหลังอย่างรุนแรง

ยี่สิบนาทีต่อมา รถหยุดนิ่งที่หน้าประตูบ้านของตระกูลเจียง

รถที่กระจกมองหลัง ก็หยุดอยู่ที่ไม่ไกลตามหลังพวกเขา แต่คนในรถไม่เคยลงจากรถเลย

เมื่อผลักประตูรถออก เจียงเจิ้นไม่ได้เข้าประตูโดยตรง แต่กลับเดินตรงไปที่รถแท็กซี่

คนขับอยากจะเรียกเขาไว้ด้วยความตื่นเต้น แต่มันก็ไร้ประโยชน์

เดิมทีเสิ่นซูหลันวางแผนที่จะรอให้เจียงเจิ้นเข้าไปก่อน แล้วค่อยตามเข้าไปในภายหลัง

ตอนนี้เห็นเจียงเจิ้นเดินตรงมาที่นี่ ใบหน้าของเธอซีดลงด้วยความตกใจ

เธอค่อมเอวและฝังศีรษะไว้ระหว่างหัวเข่า รีบสั่งให้คนขับรถว่า “ไปเร็วๆ ท่านอาจารย์ ขับเร็วๆหน่อย”

แต่ยังไม่ทันได้สตาร์ทรถ เจียงเจิ้นก็เดินมาถึงด้านหน้าแล้ว

หลังจากเห็นเงาร่างในรถอย่างชัดเจน เจียงเจิ้นยืนยันการคาดเดาของเขา และตบประตูรถอย่างแรง

“เสิ่นซูหลัน คุณลงมาเดี๋ยวนี้ ผมรู้ว่าเป็นคุณ!”

หลังจากได้ยิน สีหน้าของเสิ่นซูหลันกลายเป็นสีเทาเข้ม และหลังจากที่ลังเล เธอก็ได้ยินเจียงเจิ้นตะโกนด้วยความโกรธ “ให้เวลาคุณสามวินาที รีบลงมาจากรถเดี๋ยวนี้!”

เมื่อเห็นว่าไม่มีทางซ่อนได้ เสิ่นซูหลันจึงกัดฟัน และเปิดประตูเพื่อลงจากรถ

เธอแอบตัวอยู่ข้างๆ และไม่กล้าที่จะพูด

เจียงเจิ้นโกรธมากยิ่งขึ้น เมื่อเห็นเธอ และปอดของเขากำลังจะระเบิดด้วยความโกรธ “ยังเรียนแบบที่จะติดตามด้วย คุณทำให้ผมอับอายจริงๆ!”

เสิ่นซูหลันถูมือของเธอ และขอความเมตตา “เหล่าเจียง คุณอย่าโกรธ.........”

“เฮ้ พวกคุณทั้งคู่ อย่าพึ่งทะเลาะกัน ใครจะจ่ายเงินค่ารถ?”

คนขับรถที่อยู่ข้างๆตะโกนบอกทั้งสองคน

ใบหน้าของเสิ่นซูหลันร้อนจัด และเธอก็กระซิบบอกเจียงเจิ้นว่า “ฉัน ฉันไม่ได้เอาเงินมาด้วย........”

ใบหน้าของเจียงเจิ้นแดง ปลายนิ้วของเขาสั่นด้วยความโกรธ

หลังจากจ่ายเงินค่ารถแล้ว เขาก็ลากตัวเสิ่นซูหลันเข้าไปในบ้านอย่างรุนแรง

เข้าไปในห้องนั่งเล่น ประตูถูกเหวี่ยงด้วยความแรงปิดกั้นโลกภายนอก

เสิ่นซูหลันตกใจกับเสียงประตูดังปัง

เมื่อเห็นความโกรธของเจียงเจิ้น เสิ่นซูหลันก็อยู่ในความกลัว

เธอดึงข้อมือของเจียงเจิ้นไว้แน่น น้ำตาร่วง “เหล่าเจียง ฉันรู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว คุณให้โอกาสฉันอีกครั้ง ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”