ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 524

บทที่ 524 งานเลี้ยงครอบครัวที่บ้านตระกูลฉิน

เธอจินตนาการภาพครอบครัวที่เนี้ยบและเป็นระเบียบกำลังมองดูตัวเอง แต่ละคนเคร่งขรึมและน่าเกรงขาม......

เห็นท่าทางเธอลำบากใจ จิ้นเฟิงเฉินก็ลูบไปที่มือเรียวเล็กของเธอ หัวเราะพลางกล่าวปลอบว่า “ไม่มีทาง พวกเขาจะต้องชอบคุณแน่ วางใจได้เลย อย่าเครียดเกินไปนัก”

พอได้ยินเจียงสื้อสื้อก็ทำปากยื่น กล่าวอย่างฉุนๆ ว่า “คนที่พบผู้ใหญ่ไม่ใช่คุณนี่ คุณก็ต้องไม่เครียดอยู่แล้วสิ”

“หากคุณไม่อยากไปพบ ผมไปหาคุณตาคนเดียวก็พอ” จิ้นเฟิงเฉินกล่าว

“แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!”

หลังเจียงสื้อสื้อได้ยิน ก็รีบกล่าวปฏิเสธทันที

เธอยืนกรานเสียงแข็งว่า “ยังไงก็ต้องไปค่ะ”

กลัวก็เรื่องหนึ่ง แต่ยังคงต้องไปพบหน้า เธอไม่อยากเหลือภาพจำแย่ๆ ให้แก่ญาติผู้ใหญ่ของจิ้นเฟิงเฉิน

หลังกล่าววาจากล้าหาญเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็ตกลงสู่ความกลัวเช่นเดิม

สองสามวันต่อมา เธอเริ่มถามถึงนิสัยและความชอบของคนในครอบครัวตระกูลฉินจากแม่จิ้นไม่หยุด

ช่วยเตรียมของขวัญอย่างละนิดอย่างละหน่อย

แม่จิ้นเห็นเจียงสื้อสื้อใส่ใจครอบครัวตระกูลฉินเช่นนี้ จึงรู้สึกเบาใจอย่างยิ่ง

บอกทุกเรื่องที่ตัวเองรู้แก่เธอ

เพียงพริบตา ก็ถึงวันงานเลี้ยงครอบครัว

รุ่งอรุณของวันนี้ เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่คนเดียว

เธออยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเลือกเฟ้นเสื้อผ้าอย่างตั้งใจ ลองอยู่นาน ถึงได้ตามจิ้นเฟิงเฉินออกจากบ้าน

นั่งอยู่บนรถ เจียงสื้อสื้อก็เครียดจนถึงขีดสุด อดเอามือกุมไว้ด้วยกันไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินเห็นท่าทางของเธอ ก็เผลอหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้

มือใหญ่จับมือเล็กของเธอไว้ กล่าวเสียงค่อยว่า “ทำใจให้สบาย หนนี้เป็นแค่งานเลี้ยงครอบครัวเท่านั้นสื้อสื้อ ขอแค่คุณสนุกกับมันก็พอแล้ว”

เจียงสื้อสื้อพึมพำตอบรับ แต่ในใจยังคงกลัวไม่หาย

เพียงไม่นานรถก็มาจอดตรงสถานที่จัดงานเลี้ยงอย่างมั่นคง

คุณท่านฉินใคร่ครวญถึงปัญหาเรื่องผลกระทบ จึงจัดงานเลี้ยงครั้งนี้ที่วิลล่าของตระกูลฉิน

ทุกคนในตระกูลก็มารวมตัวกันที่นี่เช่นกัน

หลังลงจากรถ เจียงสื้อสื้อยืนอยู่ข้างกายจิ้นเฟิงเฉิน หัวใจเต้นเร็วอย่างมาก

เธอเกี่ยวแขนจิ้นเฟิงเฉินไว้ อดสูดหายใจเข้าลึกไม่ได้

ไม่ไกลนัก ประตูวิลล่าอันโอ่อ่าก็เปิดออก สามารถได้ยินเสียงหัวเราะพูดคุยมาจากด้านในได้อย่างลางๆ

ยืนอยู่ที่ด้านนอกสักพัก เจียงสื้อสื้อก็ปรับสีหน้าให้ดูดี ประดับรอยยิ้มอ่อนๆ บนใบหน้า พลางกล่าวกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “ไปกันเถอะค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินตบๆ ที่หลังมือของเธอ เพื่อแสดงการปลอบโยน จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

พอพ่อบ้านเห็นคนทั้งสอง ก็รีบก้าวขึ้นมาต้อนรับ “คุณมาแล้ว รีบไปแจ้งคุณท่านเร็ว ว่าคุณชายกับคุณนายน้อยมาถึงแล้ว”

พ่อบ้านพูดกำชับคนรับใช้ให้ไปบอกแก่คนในบ้าน

พอข่าวส่งมาถึงในบ้าน ทุกคนก็ลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียง พากันมองไปทางหน้าประตู

ในจำนวนนั้นมีหลายคนยังไม่เคยพบเจียงสื้อสื้อ จึงมองสังเกตเธอด้วยความประหลาดใจ

เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อจับมือจิ้นเฟิงเฉินเดินมาทางนี้อย่างเชื่องช้าภายใต้แสงอาทิตย์ บนใบหน้าก็ประดับด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น

อวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าของเธอช่างประณีตงดงาม สายตาจึงจับจ้องไปที่เธอเป็นตาเดียว

ขนคิ้วดกดำ ดวงตากระจ่างใส จมูกทั้งโด่งและเป็นสัน กลีบปากแดงสวย ประกอบกันขึ้นเป็นสาวงามคนหนึ่ง

ไม่ว่าจะยิ้มหรือขมวดคิ้ว กิริยามารยาทราวกับถูกบ่มเพาะมาจาก．คุณหนูตระกูลใหญ่

บนตัวเจียงสื้อสื้อสวมใส่ชุดเดรสสีม่วงเข้ม สไตล์เรียบง่าย