ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 525

บทที่ 525 คุณคือไอดอลของเสี่ยวเป่า

คิดถึงเจียงสื้อสื้ออยู่บนโต๊ะอาหารไม่ได้กินอะไรมากเท่าไหร่ จิ้นเฟิงเฉินก็พูดกับแม่จิ้นว่า “แม่ครับ ผมจะพาสื้อสื้อไปกินอะไรหน่อย พวกแม่ไปที่นั่นกันก่อนเถอะ”

แม่จิ้นได้ยินก็พยักหน้า ไปสนามยิงธนูพร้อมกับคนตระกูลฉิน

หลังคนทั้งหมดจากไปแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พาเธอไปที่ครัวด้านหลัง กินอาหารอ่อนๆ บ้าง

พอในกระเพาะมีอาหารแล้ว เจียงสื้อสื้อถึงค่อยรู้สึกดีขึ้น

พอทิ้งรอยจูบไว้บนหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ก็วิ่งหนีไปทันที

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มตามหลังเจียงสื้อสื้อ เกิดกลัวว่าเธอจะไม่ระวังหกล้มเอาได้

พอมาถึงสนามยิงธนู ก็เห็นเสี่ยวเป่าถูกพวกคุณลุงลากมาอยู่ด้านหน้า ในมือถือคันธนูแบบเล็กคันหนึ่ง

ที่ตัวสวมชุดยิงปืนที่เป็นแบบเฉพาะของตระกูลฉิน มองไปแล้วช่างน่ารักเหลือเกิน

เจียงสื้อสื้ออดกังวลเล็กๆ ไม่ได้ กลัวว่าลูกธนูจะทำให้เสี่ยวเป่าบาดเจ็บ

จิ้นเฟิงเฉินมองออกว่าเจียงสื้อสื้อไม่สบายใจ จึงส่งเสียงกล่าวปลอบว่า “ไม่เป็นไร ของเหล่านี้เป็นของปลอม ไม่ทำให้ใครบาดเจ็บ”

พอได้ยิน เจียงสื้อสื้อถึงวางใจลงได้

เห็นอุปกรณ์ที่อยู่ในสนามยิงธนู เจียงสื้อสื้อรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก จึงดูอันนี้ลูบคลำอันนั้น

จิ้นเฟิงเฉินหยิบคันธนูขึ้นมาอันหนึ่งพลางกล่าวว่า “คันธนูทุกอันที่อยู่ในนี้ล้วนเป็นของมีชื่อ คุณตาเป็นคนสั่งให้คนทำขึ้นมาทั้งหมด

คันนั้นของผมตอนนี้ถูกคุณตาเก็บไปแล้ว เป็นยังไง สื้อสื้อ คุณสนใจอยากจะเรียนยิงธนูบ้างไหม?”

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่เอาดีกว่าค่ะ ฉันไม่เคยสัมผัสของอย่างพวกธนูมาก่อนดูพวกคุณเล่นก็พอแล้ว”

ตอนที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่ ก็มีเสียงโห่ร้องดังมาจากอีกด้าน

คนทั้งสองมองไปตามเสียง พบว่าเสี่ยวเป่ายิงถูกกลางเป้าพอดี

คุณท่านฉินอุ้มเสี่ยวเป่าไว้ในอ้อมแขน กล่าวชมเชยไม่หยุด

จิ้นเฟิงเฉินเห็นเช่นนี้ก็วางคันธนูไว้บนมือเจียงสื้อสื้อพลางกล่าวว่า “คุณดูสิ ลูกเราเก่งขนาดนี้ ผมเชื่อว่าคุณก็ต้องเก่งมากเช่นกัน

สบายใจได้ ผมจะคอยชี้แนะอยู่ข้างคุณตลอด”

อยู่ภายใต้คำชี้แนะของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อจึงเริ่มลองดูบ้าง

แต่เพิ่งจะเริ่มที่มือก็รู้สึกลำบากอยู่บ้าง เจียงสื้อสื้อจึงไม่พ้นคิดอยากจะถอดใจเสียแล้ว

กล่าวกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างกระเง้ากระงอดว่า “เฟิงเฉิน พวกคุณฝึกทักษะพวกนี้ได้ยังไงกันคะ ฉันไม่เอาด้วยได้ไหม มันยากเกินไปสำหรับฉัน”

เจียงสื้อสื้อเวลานี้กำลังกะพริบดวงตาโตปริบๆ มองจิ้นเฟิงเฉินอย่างไร้เดียงสา

ด้วยท่าทางเช่นนี้สำหรับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ใช้ได้ดีที่สุด แต่วันนี้จิ้นเฟิงเฉินกลับส่ายหน้าปฏิเสธเจียงสื้อสื้อ

เขาเดินมาหยุดที่ด้านหลังเจียงสื้อสื้อ ใช้มือกุมมือเธอ กล่าวอย่างระมัดระวังว่า “สื้อสื้อคุณดูสิ ตอนที่พวกเรากำลังยิง จะต้องมองที่ตำแหน่งใจกลางเป้ากับหัวลูกศร คุณดูนี่นะ......”

สิ้นคำ จิ้นเฟิงเฉินก็ปล่อยมือ เห็นเพียงลูกธนูปักลงตรงกลางเป้าอย่างมั่นคง

“ว้าว ยิงถูกจริงๆ ด้วย”

เมื่อเห็นว่ายิงโดนที่กลางเป้า เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง

จากนั้นก็ฉวยคันธนูไปจากมือจิ้นเฟิงเฉิน เริ่มยิงเองดูบ้าง

เพิ่งเริ่มต้นจึงยังมีความลำบากเล็กน้อย แต่เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆ รู้สึกสนุกกับมันอย่างช้าๆ

เห็นท่าทางเธอจริงจัง จิ้นเฟิงเฉินจึงมองดูอย่างหลงใหล

ดังคาดไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ขอเพียงทำสิ่งใดอย่างจริงใจ ล้วนงดงามที่สุดเสมอ

ลูกธนูอันต่อมาถูกปล่อยจากมือเจียงสื้อสื้อ หัวลูกศรปักลงโดนเป้า แม้จะไม่ใช่กลางเป้า แต่ก็ห่างจากกลางเป้าไม่ไกลนัก