ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 533

บทที่ 533 ติดกับ

เจียงเจิ้นได้ฟังประโยคนี้ก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย

เขาลูบๆหัวของเจียงนวลนวล พร้อมกับพูดขึ้นด้วยความเอ็นดู“แน่นอนสิ พ่อจะเตรียมอาหารให้ลูกเดี๋ยวนี้แหละ รอพ่อที่นี่สักแป๊บนะ”

“อื้อ”

เจียงนวลนวลเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

หลังจากที่เจียงเจิ้นหันตัวเดินเข้าครัวไป รอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมอำมหิตทันที

เธอก้มหน้าลงเอาขวดอะไรบางอย่างออกมาจากในอ้อมแขน……

เจียงนวลนวลถือขวดที่ได้รับมาจากจื่อเฟิง ลุกขึ้นยืนจากโซฟา

เธอกำมือเป็นกำปั้น ถือของสิ่งนั้นไว้อยู่ในมือ

“พ่อ ที่บ้านมีเครื่องดื่มไหม ถ้าไม่มีเดี๋ยวหนูออกไปซื้อเอง”

เธอยื่นหน้าตะโกนไปยังห้องครัว

เจียงเจิ้นกำลังยุ่งอยู่กับการล้างผัก พอได้ยิน ก็ตะโกนตอบกลับมา“ในตู้เย็นน่าจะมีนะ ลูกไปดูสักหน่อยสิ”

พูดจบ เจียงนวลนวลก็ยืนอยู่หน้าตู้เย็นเรียบร้อยแล้ว

เธอโค้งปาก เปิดตู้เย็นออก หยิบขวดออกมาหนึ่งขวด

กวาดสายตามองไปรอบๆ หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าเจียงเจิ้นจะไม่ออกมาเธอก็เปิดขวดเครื่องดื่มออกแล้วรินให้กับตัวเองหนึ่งแก้วอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็หยิบขวดบางอย่างที่แอบอยู่ออกมา เทลงไปในเครื่องดื่ม

จากการกระทำของเธอแล้ว ของเหลวสีใสถูกเทลงไปในเครื่องดื่ม

แล้วเก็บของเหลวที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งเอาไว้ เจียงนวลนวลเช็ดๆเหงื่อที่หน้าผากออก

จากนั้นก็ปิดฝาขวดเครื่องดื่ม กอดไว้ในอ้อมแขน ใช้แรงเขย่าๆ

หลังจากทำทุกสิ่งทุกอย่างจนเสร็จแล้ว เธอก็ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก

แสร้งทำเป็นไปนั่งรออยู่ที่โต๊ะก่อน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เจียงเจิ้นก็นำอาหารที่ทำเสร็จแล้วสองสามอย่างมาวางไว้บนโต๊ะ

สองพ่อลูกนั่งลงตรงกันข้ามกัน

สายตาของเจียงนวลนวลกวาดไปมองมือถือที่วางอยู่ข้างๆของเจียงเจิ้นอย่างมีเลศนัย ริมฝีปากแดงๆเม้มแน่น

เจียงเจิ้นเห็นเธอนั่งเหม่อลอย ก็ยกคิ้วด้วยความสงสัย พูดทักเธอ“นวลนวล เหม่อมองอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่กินล่ะ รีบชิมฝีมือของพ่อสิ”

พอได้ยินแบบนั้นเจียงนวลนวลก็ยิ้มๆ ปิดบังความคิดที่อยู่ภายในจิตใจเอาไว้

ตอบรับกลับไปอย่างอ่อนหวาน ยกตะเกียบคีบอาหาร

“เป็นยังไงบ้าง? รสชาติถูกปากไหม?”

พอเห็นท่าทีของเธอ ใบหน้าของเจียงเจิ้นก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อยโยน มองเจียงนวลนวลด้วยความคาดหวัง

อาหารเข้าไปในปาก จืดเล็กน้อย

แต่ในเวลานี้เจียงนวลนวลไม่มีกะจิตกะใจจะไปลิ้มรสชาติของอาหารแล้ว กลืนไปลงซะอย่างนั้น จากนั้นก็เปิดปากพูดชมขึ้น“อร่อย！”

เจียงเจิ้นพยักหน้าด้วยความภูมิใจ รีบคีบอาหารให้กับลูกสาวทันที

“อร่อยก็กินเยอะๆสิ”

ใบหน้าของเจียงนวลนวลยังคงฝืนยิ้มอยู่อย่างนั้น สายตากวาดไปมองยังเครื่องดื่มที่วางอยู่ข้างๆ

เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว หยิบเครื่องดื่มขวดนั้นรินลงในแก้วเปล่าๆใบหนึ่ง จากนั้นก็เลื่อนไปให้กับเจียงเจิ้น

“พ่อ เราสองพ่อลูกกว่าจะได้มาพบหน้ากันอีกครั้งไม่ง่ายเลย จากนี้ไปโอกาสที่ได้มาเจอหน้ากันแบบนี้ก็จะน้อยลงแล้ว พ่อดื่มเหล้าไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ชนแก้วเครื่องดื่มแทนเหล้าก็แล้วกัน ถือซะว่าดื่มให้ลูกสาวก็ได้”

พอได้ยินแบบนี้ เจียงเจิ้นก็รู้สึกอัดอั้นตันใจ คอแห้งๆ รู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกทันที

เขารับเครื่องดื่มมาอย่างไม่ลังเล ยกแก้วขึ้น

เจียงนวลนวลรู้สึกดีใจ หยิบแก้วของตัวเองมาชน

ตอนที่ก้มลงไปดื่มนั้น ก็มองเจียงเจิ้นด้วยสายตาว่างเปล่า

ชำเลืองมองเขาเพื่อให้มั่นใจว่าดื่มเข้าไปแล้วจริงๆ ริมฝีปากยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

แต่เจียงเจิ้นกลับไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกไปเลยแม้แต่น้อย หลังจากวางแก้วลง

เขาก็ชี้จานอาหารพร้อมกับพูดเตือนเจียงนวลนวล“นวลนวล กินเยอะๆหน่อย ลูกผอมเกินไปแล้วนะ”

เจียงนวลนวลพยักหน้าตอบรับ

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที ยาก็ค่อยๆแผลงฤทธิ์ออกมาอย่างช้าๆ

เจียงเจิ้นสายตาพร่ามัว รู้สึกว่าโลกหมุนไปหมด

“แปลกจัง ทำไมถึงมึนหัวขนาดนี้”

ฝ่ามือของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะ ก็ยกมากุมขมับเอาไว้ สบถออกมาเบาๆ

เจียงนวลนวลแสร้งทำเป็นเป็นห่วงเป็นใย ลุกขึ้นเดินไปที่เขา

“พ่อ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม……”

แถมเขาก็ต้องป่วยก็เพราะว่าช่วยเธอเอาไว้ ท้ายที่สุดแล้วเจียงสื้อสื้อก็ไม่ทนที่จะเพิกเฉยแล้ว

เธอพูดกับแม่จิ้นไปไม่กี่ประโยค ก็ออกไปอย่างทันที

ลงจากรถ เธอรีบตรงไปยังบ้านอย่างรวดเร็ว

“ทำไมประตูถึงเปิดอยู่?”เห็นได้จากไกลๆ ว่าประตูของบ้านสไตล์ยุโรปเปิดแง้มไว้อยู่

เธอสบถออกมาด้วยความแปลกใจ ก่อนจะตรงเข้าไปยังสวนหน้าบ้าน

ส่วนคนที่อยู่ข้างในบ้านพอได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอใกล้เข้ามา ต่างก็พากันกลั้นลมหายใจ

เจียงนวลนวลแอบอยู่ที่หลังประตู ในมือถือผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชุ่มไว้หนึ่งผืน

เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตัวเองอย่างชัดเจน จังหวะเร็วมาก เต้นตึกๆตักๆ

เนื่องด้วยความตื่นเต้น

เธอทำมือให้กับคนที่แอบอยู่ตรงประตูอีกด้านหนึ่ง บอกเป็นนัยให้เขาเตรียมลงมือได้ตลอดเวลา

“พ่อ พ่อ? อยู่ไหน? หนูมาแล้ว เดี๋ยวจะพาพ่อไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”

มือของเจียงสื้อสื้อทาบไปบนประตู ผลักเข้าไปข้างใน

มองหาตัวของเจียงเจิ้น

ก้าวขาเข้าไป มองไม่เห็นเงาของเจียงเจิ้น

เธอขมวดคิ้วด้วยความอยากรู้อยากเห็น สายตากวาดไปมองพื้น เห็นรองเท้าหนังหนึ่งข้าง

ชัดเจนว่ามีคนซ่อนอยู่ข้างหลังประตู

แถมที่ทำให้มั่นใจมากขึ้นก็คือคนคนนี้ไม่ใช่เจียงเจิ้น

ใจของเธอเต้นขึ้นมาทันที เหงื่อไหลอาบเต็มฝ่ามือ

ตระหนักได้ว่าชักไม่ชอบมาพากล กำลังจะหันวิ่งหนีไป

แต่คนที่อยู่หลังประตูกลับตอบสนองเร็วกว่าเธอ

ตอนที่เธอจะถอนเท้ากลับ ชายกำยำที่แอบอยู่ข้างหลังประตูก็พุ่งออกมา คว้าแขนของเธอเอาไว้ พาเข้ามาในบ้าน

เจียงสื้อสื้อม่านตาเปิดกว้าง ขัดขืนอย่างสุดชีวิต

เนื่องด้วยความต่างกันของเรี่ยวแรงชายหญิง ทำให้เธอไม่สามารถสลัดหนีไปได้

เธอตกใจจนร้องออกมา“ปล่อยฉันไป ช่วยด้วย……อื้อ”

ตรงหน้าก็มีมือเล็กๆบางๆหนึ่งคู่ยื่นออกมาอย่างรวดเร็ว วินาทีต่อมา ปากจมูกของเธอก็ถูกของชื้นๆบางอย่างอุดปากเอาไว้