ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 532

บทที่ 532 ทำไมต้องให้เธอไปมอบตัว！

เจียงนวลนวลฟังแผนการของจื่อเฟิงจนจบ คิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆคลายออก วางแผนจะไปหาเจียงเจิ้นในวันรุ่งขึ้น

ตกดึก เมืองเป่ยที่มีเมฆมืดอึมครึมมาตลอดทั้งวันในที่สุดฝนก็ตกลงมา

เสียงฝนค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับสาดเทลงมาก็ไม่ปาน ห่าฝนห่าใหญ่ ตกกระทบกระจัดกระจายลงบนพื้น ส่งเสียงดังชัดเจน

สภาพอากาศมีฝุ่นควันที่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ทำให้ผู้คนจิตใจรู้สึกไม่สงบ……

ฝนที่ตกมาตลอดทั้งคืน ตอนที่พระอาทิตย์โผล่ขึ้นมา จึงได้หยุดลง

แสงสีส้มส่องสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้า สภาพอากาศที่อึมครึมก็เปลี่ยนเป็นสดใสแจ่มจ้ามากขึ้น

เจียงเจิ้นตื่นนอนมาตั้งแต่เช้า ตอนที่ลงบันได ก็เจอกับคนรับใช้ที่มาทำความสะอาดห้องตามเวลา ทักทายเขาอย่างเคารพนอบน้อม“คุณผู้ชายตื่นแล้วเหรอคะ”

เจียงเจิ้นพยักหน้า บอกเป็นนัยว่าให้คนรับใช้ทำงานต่อไป

ส่วนตัวเองไปคว้าเสื้อคลุมตัวนอกมาสวม ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ

สถานที่ที่เจียงเจิ้นอยู่ในตอนนี้เป็นบ้านสไตล์ยุโรปหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่เขตชานเมือง

บรรยากาศเงียบสงบ อยู่ห่างจากเสียงดังวุ่นวาย เหมาะกับการพักฟื้นร่างกายอย่างมาก

เขาปฏิเสธคำแนะนำของเจียงสื้อสื้อที่จะเชิญคนมาช่วยดูแลการใช้ชีวิตประจำวันให้กับเขา มีแต่ให้คนมาทำความสะอาดบ้านเป็นระยะเท่านั้น

ดังนั้นในวันปกติ เขาจะอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว

ช่วงนี้ไม่มีใคร สถานที่ว่างเปล่า

เพื่อที่จะให้ตัวเองมีอะไรทำ เจียงเจิ้นได้ทำการปลูกแปลงดอกไม้ตรงบริเวณหน้าประตู

แถมยังซื้อนกเอี้ยงจากตลาดเกษตรมาอยู่เป็นเพื่อนอีกหนึ่งตัวด้วย

ตอนที่รู้สึกเบื่อหน่ายก็รดน้ำต้นไม้ เล่นกับนก วันเวลาผ่านไปอย่างสงบเรียบง่าย

เจียงเจิ้นเปิดกรงของนกเอี้ยงออกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เสี่ยวปามา ออกมาสิ”

ขนสีดำสั่นๆ ดวงตากลมๆของนกเอี้ยงตัวนั้นหันมา พูดย้ำคำพูดของเจียงเจิ้น“ออกมา มา！”

พร้อมกับกระโดดออกไป ยืนหยุดนิ่งอยู่บนไหล่ของเจียงเจิ้น

“เด็กดี โอ๋ๆ！”

ลูบๆลงที่หัวของนกเอี้ยง สีหน้าของเจียงเจิ้นเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่อ่อนโยน

ทั้งคนทั้งนกเดินตรงเข้าไปยังสวนดอกไม้

ส่วนเจียงนวลนวลที่อยู่ไม่ไกลกำลังมองดูอยู่ ในสายตาดูซับซ้อน

เธอเปิดประตูรถตู้ออก เดินตรงเข้าไปหาเจียงเจิ้น

ตะโกนเรียกขึ้นมาจากไกลๆ“พ่อ”

เจียงเจิ้นกำลังโก้งโค้งตัวลงไปหยิบฟิล์มพลาสติกที่สวนดอกไม้ขึ้นมา ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นหูแว่วๆอยู่ไกลๆ

เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างทันที หันมองออกไปไกลๆ

ต่อมาไม่นาน ร่างกายของเขาก็สั่นสะดุ้งทันที

มองเจียงนวลนวลอย่างไม่อยากจะเชื่อ เลือดในตัวราวกับแข็งตัวขึ้นมาทันที

อารมณ์ความรู้สึกมากมาย

ริมฝีปากที่แห้งของเขาพะงาบๆ มือที่แห้งหยาบยื่นไปข้างหน้า“นวลนวลเหรอ?”

เนื่องด้วยความตกใจที่มากเกินไป น้ำเสียงจึงกดลงต่ำและแหบแห้ง

เขานึกว่าตัวเองเห็นภาพหลอน

“หนูเอง พ่อ หนูคือนวลนวลเอง หนูกลับมาแล้ว”

เจียงนวลนวลวิ่งเข้าไป กอดเจียงเจิ้น

เธอแอบหยิกตัวเองอย่างแรง พยายามอดกลั้นจนตาเริ่มแดง

พอสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างกาย เจียงเจิ้นก็รู้ได้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

เขาจึงรู้สึกดีอกดีใจขึ้นมา ใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้ม

คว้ามือของเจียงนวลนวลไว้ มองสำรวจใบหน้าของลูกสาว นิ้วมือสั่นเล็กน้อย“กลับมาก็ดีแล้วๆ”

เขารู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก