ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 531

บทที่ 531 แผนการลับ

เจียงสื้อสื้อหยุดชะงักไปสักแป๊บ จากที่รู้สึกอ่อนเพลียง่วงนอนอยู่นั้น ก็หันไปมองเขาอย่างรวดเร็ว

“ไปเมื่อไร? ไปกี่วัน?”

พูดจบ แววตาของเจียงสื้อสื้อก็แฝงไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ แสงสว่างดำมืดลงไม่น้อย

จิ้นเฟิงเฉินเก็บไดร์เป่าผม แล้วเริ่มใช้ผ้าขนหนูเช็ดให้เธออย่างเบาๆ พร้อมกับพูดกระซิบๆ“ไปพรุ่งนี้ แต่ระยะเวลาในครั้งนี้ไม่แน่นอน อาจจะนานสักหน่อย”

เขาไม่ได้บอกเรื่องข่ายสื้อลินกับเธอ เพราะว่าเรื่องในครั้งนี้ มันเกี่ยวข้องกับอันตราย เขาไม่อยากให้เธอเป็นห่วง

เจียงสื้อสื้อพอได้ยินแบบนั้น คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย เธอพยายามคาดเดาจากสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน ในใจรู้สึกกระวนกระวายไม่น้อย

“ทำไมถึงรีบขนาดนี้? บริษัทมีปัญหาอย่างนั้นเหรอ?”

จากสีหน้าและน้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เธอพอจะรู้สึกได้ว่าเขาน่าจะเจอกับปัญหาหรืออุปสรรคอะไรสักอย่าง

ใจก็เต้นขึ้นมาทันที

“ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แค่ไปตรวจธุรกิจเหมือนกับปกตินั่นแหละ หรือว่าคุณไม่เชื่อความสามารถของผม? คิดว่าผมจะจัดการเรื่องสัญญาไม่ได้งั้นเหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินเกี่ยวนิ้วของเธอ บิดเบาๆ จงใจใช้ประโยคคำถามเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ

เจียงสื้อสื้อส่ายหัวพร้อมกับพูดขึ้น“ฉันเชื่อสิ คุณสุดยอดจะตาย ฉันก็แค่รู้สึกว่ามันกะทันหันเกินไป”

ว่าด้วยเรื่องความสามารถในการทำงานที่บริษัทของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เธอเชื่อมั่นในตัวเขาอย่างสุดใจ

พูดแบบไม่ได้เว่อเกินจริงนะ เพียงแค่เขาคิดอยากจะทำอะไรแล้ว ก็ไม่มีงานธุรกิจไหนที่เขาเจรจาไม่สำเร็จเลย

แต่แค่ครั้งนี้มันทำให้เธอรู้สึกว่ามีตรงไหนที่มันแปลกๆไม่ชอบมาพากล

เธอจ้องจิ้นเฟิงเฉิน พยายามที่จะมองอะไรบางอย่างให้ออก

พอเห็นสีหน้าที่จริงจังของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็โค้งริมฝีปาก ยกคิ้วที่สวยดูดีให้กับเจียงสื้อสื้ออย่างอบอุ่น

พูดขึ้นอย่างคุลมเครือไม่ชัดเจน“อ้อ? ดูแล้วผมคงจะเก่งไม่พอสินะ ถึงทำให้คุณภรรยารู้สึกกระวนกระวายแบบนี้ ผมทำให้คุณภรรยาไม่พอใจ ผมผิดเองแหละ”

น้ำเสียงเบาๆ ทำให้เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจว่าเขากำลังบอกเป็นนัยอะไรอยู่

สีหน้าแดงระเรื่อเต็มไปด้วยความสงสัย เธอใช้หมอนตีเขาด้วยความรู้สึกอาย

“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย คุณจงใจตีความหมายของฉันผิด！”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมา จับหมอนไว้

ยื่นมือคว้าตัวเธอเข้ามาโอบอยู่ในอ้อมกอด กระซิบที่หูของเธอ

“อ้อ? แล้วคุณภรรยาหมายความว่ายังไง แสดงว่าพอใจมากสินะ?”

กลิ่นลมหายใจหอมอ่อนๆของจิ้นเฟิงเฉินมากระทบที่หู ทำให้หูของเจียงสื้อสื้อแดงผ่าว ยื่นมือออกไปดันๆเขา

พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“ฉันไม่บอก ถึงยังไงก็ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดก็แล้วกัน”

พอเห็นว่าหูเธอเริ่มแดง จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มอย่างกำเริบเสิบสาน เจียงสื้อสื้อผลักเขาไม่ออก แถมเธอกลับถูกพาไปนอนลงบนเตียงอีกด้วย

ทั้งสองจ้องตากัน อุณหภูมิร่างกายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉิน สิบนิ้วประสานกัน คลุกคลีนัวเนียกับเจียงสื้อสื้อ ออกกำลังกายตามพละกำลังที่มี ตามคำสั่งของแพทย์

เปลี่ยนวิธีการที่ทำให้เธอยอมรับในความสุดยอดของเขา

……

ความรู้สึกอ่อนโยนภายในห้องนั้น ทำให้เจียงสื้อสื้อแทบจะไม่ได้มีกะจิตกะใจไปคิดว่ามันมีตรงไหนที่มันแปลกๆไม่ชอบมาพากลอีก

วันต่อมา เจียงสื้อสื้อเหนื่อยจนลุกไม่ไหว

ในขณะที่กำลังสะลึมสะลืออยู่นั้น ได้ยินเสียงตื่นนอนของจิ้นเฟิงเฉิน

“สื้อสื้อ ผมไปแล้วนะ”

จูบลงไปที่หน้าผากหนึ่งที เป็นจูบแห่งรักและอาลัยอาวรณ์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

จิ้นเฟิงเฉินราวกับจะสลักใบหน้าของเธอเอาไว้อยู่ในใจของเขาอย่างไรอย่างนั้น

“อื้อ รีบกลับมาล่ะ”

น้ำเสียงของเธออ่อนโยน ในขณะที่กำลังสะลึมสะลือนั้น เธอกอดคอของเขาอยู่สักพัก ก่อนจะปล่อยออก

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างพออกพอใจ ลงบันไดไป เขาตะโกนเรียกจื่อเฟิง

“จื่อเฟิง ช่วงหลายวันที่ฉันไม่อยู่ เธอต้องอยู่ประกบสื้อสื้อห้ามห่างไปไหน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับสื้อสื้อแม้แต่นิดเดียว เธอเตรียมย้ายออกไปได้เลย！”

จิ้นเฟิงเฉินสายตาเฉียบคม กวาดมองไปยังจื่อเฟิงอย่างเยือกเย็น

เรื่องเมื่อครั้งก่อน ที่เขาไม่ได้ถามหาความรับผิดชอบอะไร ไม่ได้หมายความว่าเขายกโทษให้เธอ