ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 530

บทที่ 530 ถูกตามล่า

พอจิ้นเฟิงเฉินได้ยินก็ทำสัญญาณมือบอกว่าห้ามส่งเสียง “ผมกำลังบอกเขาว่าห้ามกวนหม่ามี๊ ไม่อย่างนั้นพอเขาคลอดออกมาผมจะต้องอบรมเขาอย่างดี”

เห็นท่าทางเขาจริงจังเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อก็ทนไม่ไหว หลุดหัวเราะพรืดออกมา

ตอนที่ทั้งสองคนกำลังหยอกเย้ากันอยู่นั้น โทรศัพท์ของจิ้นเฟิงเฉินก็ดังขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินเพียงปรายตามองแวบหนึ่ง กลิ่นอายทั่วร่างเปลี่ยนเป็นความเย็นเยียบ

“สื้อสื้อ ผมมีบางเรื่องที่ต้องจัดการ คุณหลับไปก่อนสักเดี๋ยวเถอะ”

พอจูบลงบนหน้าผากเจียงสื้อสื้อเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็ออกไปจากห้องทันที

เจียงสื้อสื้อที่อยู่บนเตียงยังไม่ได้สติอยู่บ้าง ทำไมโทรศัพท์สายหนึ่งถึงทำให้เขาร้อนใจขนาดนี้?

หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เจียงสื้อสือรีบเดินมาหยุดตรงหน้าต่าง มองรถจิ้นเฟิงเฉินขับออกไป

ในใจอดกังวลขึ้นมาไม่ได้

แต่เธอรู้ว่าตัวเองไร้ความสามารถที่จะช่วยอะไรได้ ได้แต่ภาวนาขออย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็พอ

ระหว่างทางที่รถแล่นอยู่ จิ้นเฟิงเฉินก็ต่อสายกลับไปหา

“มีอะไร? บอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าโทรหาฉันเมื่อไหร่ก็ได้”

เสียงที่ดังมาจากปลายสายอีกด้านคือเสียงของข่ายสื้อลิน น้ำเสียงที่พูดเจือแววร้อนใจ “คุณจิ้น ขอโทษด้วยค่ะ ที่รบกวนคุณดึกขนาดนี้

เพียงแต่ตอนนี้ฉันเจอเรื่องยุ่งยากนิดหน่อย ฉันทำตามคำขอของคุณ ปรากฏตัวที่เมืองเป่ยล่อคนที่อยู่ข้างกายพี่สื้อสื้อออกมา

แต่ฉันได้รับบาดเจ็บ อันที่จริงคือจนปัญญาที่จะหนีจากการตามล่าของพวกเขาแล้ว หวังว่าคุณจะช่วยฉันด้วย”

พอได้ยินจิ้นเฟิงเฉินก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ กล่าวเสียงเย็นชาว่า “ส่งที่อยู่มาให้ผม”

ข่ายสื้อลินรีบส่งตำแหน่งของตัวเองไปให้

หลังเห็นตำแหน่งแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็เร่งรถด้วยความเร็วสูงสุดทันที

ไม่ถึงสิบนาที ก็หาข่ายสื้อลินเจอ

ท่าทางข่ายสื้อลินในเวลานี้ดูย่ำแย่อยู่บ้าง ที่ขาได้รับบาดเจ็บ เลือดกำลังไหลออกมาไม่หยุด

บาดแผลลึกมาก มองดูก็รู้ว่าถูกของมีคมทำร้าย

เห็นสภาพเธอเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็อดขมวดคิ้วแน่นไม่ได้

ยังไม่ทันได้สติ เขาก็ถอดเสื้อนอกของตัวเองมาคลุมบนศีรษะของข่ายสื้อลิน อุ้มเธอกลับขึ้นมาบนรถ

พันแผลให้เธออย่างง่ายๆ จากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็โทรหาป๋ายหลี่

“ฉันจะพาข่ายสื้อลินไปที่บ้านนาย เตรียมอุปกรณ์ห้ามเลือดไว้ด้วย”

ไม่รอให้ป๋ายหลี่ตอบ จิ้นเฟิงเฉินก็วางสายไปแล้ว

ป๋ายหลี่ไม่กล้าชักช้า รีบเตรียมของทันที

ผ่านไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงบ้านป๋ายหลี่

เพราะเสียเลือดมากข่ายสื้อลินจึงสลบไปแล้ว เห็นจิ้นเฟิงเฉินมีเลือดเปรอะที่ตัว ป๋ายหลี่ก็ตระหนกอย่างมาก

รีบรับคนไปจัดการทันที

พอจัดการบาดแผลของข่ายสื้อลินเสร็จ ก็เป็นเวลาครึ่งคืนให้หลังแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินกลับมาที่บริษัทเพื่อเปลี่ยนชุดที่เปื้อนเลือดออก จากนั้นก็กลับไปที่บ้านป๋ายหลี่อีกครั้ง

เห็นข่ายสื้อลินไม่เป็นอะไรแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พักผ่อนที่บ้านป๋ายหลี่เสียเลย

วันต่อมา ข่ายสื้อลินฟื้นขึ้นมา เห็นสถานที่ไม่คุ้นเคย ก็รีบระวังตัวขึ้นมาทันที

บังเอิญว่าป๋ายหลี่ผลักประตูเข้ามาพอดี เห็นว่าข่ายสื้อลินฟื้นแล้ว ก็กล่าวว่า “คุณฟื้นแล้วผมจะไปเรียกคุณชายมาเดี๋ยวนี้”

กำชับกู้เนี่ยนเป็นพิเศษว่าต้องหาคนที่พึ่งพาได้สักสองสามคน คอยติดตามอยู่ข้างกายข่ายสื้อลิน

หนึ่งเพื่อคุ้มกันเธอ สองเพื่อจับตาดูพฤติกรรมของเธอ

ว่ากันตามตรง จิ้นเฟิงเฉินยังคงไม่ไว้ใจข่ายสื้อลินอยู่บ้าง

เพราะอย่างไรเธอก็มีความน่าสงสัยอยู่อีกมาก ดังนั้นควรระวังไว้ก่อนดีกว่า

จนกระทั่งเย็น จิ้นเฟิงเฉินถึงจะมีเวลาว่าง กลับมาที่บ้าน

หลังมื้อเย็นผ่านไป เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหนียวตัว จึงหาเสื้อผ้าออกมาเพื่อไปอาบน้ำ

แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่อยากพลาดทิวทัศน์อันสวยงามนี้ จึงคิดจะตามเข้าไปด้วย แต่ถูกเจียงสื้อสื้อปฏิเสธเสียงแข็ง

เพื่อไม่ไปยั่วโมโหภรรยาตัวน้อยของตัวเอง จิ้นเฟิงเฉินจึงได้แต่รออยู่ข้างนอก

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เจียงสื้อสื้อออกมาจากห้องน้ำ สวมชุดนอนสบายๆ

เวลานี้ผมที่เปียกชื้นยังคงมีน้ำหยดติ๋งๆ หยดน้ำไหลลงมาตามกระดูกไหปลาร้าอันงดงามของเธอ

เจียงสื้อสื้อเอามือหยิบผ้าขนหนู เช็ดผมอย่างลวกๆ

จิ้นเฟิงเฉินเห็นเช่นนี้ก็เดินไปอุ้มคนเข้ามา ให้เธอนั่งขัดสมาธิอยู่บนหัวเตียง

ส่วนตนเองก็นำไดร์เป่าผมออกมา เริ่มเป่าผมให้เธอ

ลมอุ่นๆ เป่าลงบนศีรษะ เจียงสื้อสื้อเอนหลังกึ่งพิงเขา หรี่ตาลงอย่างเคลิบเคลิ้ม

จิ้นเฟิงเฉินทำได้นุ่มนวลมาก ยามที่นิ้วนวดผ่านหนังศีรษะของเธอ ช่างชวนให้จั๊กจี้และอบอุ่นยิ่งนัก

เขากลัวว่าจะทำแรงไป อาจทำให้คนท้องเจ็บได้

ตอนที่เธอจวนจะเคลิ้มหลับอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงอ่อนนุ่มน่าฟังของจิ้นเฟิงเฉินดังเข้ามาในโสตประสาท

“จริงสิ สื้อสื้อ มีเรื่องหนึ่งที่ผมต้องบอกคุณ พักนี้ผมต้องเดินทางไปทำธุระที่ต่างเมืองสักระยะ คุณอยู่บ้านทำตัวดีๆ ล่ะ”